هیرویوکی ماسویاما عکاسی که در زمان سفر می‌کند
آشنایی با عکاسان معاصر در پرونده آنچه برعکس می‌نماید
سایت تندیس ترجمه امیر کوشامنش
هیرویوکی ماسویاما hiroyuki masuyama
علاقه هیرویوکی ماسویاما به سفر در زمان باعث شده تا او با دوربین خود دست به نقاشی بزند. او با استفاده از دوربین و به‌کارگیری ابزار دیجیتال سعی بر بازنمایی تصاویر نقاشان معروف قرن نوزدهم داشته است. همانگونه که می‌دانیم عکاسی با پیشرفت روزافزون علم پیشرفت چشمگیری داشته؛ علی‌الخصوص در زمینه‌های نرم‌افزاری به راحتی می‌توان سبک‌های هنری معروف را روی یک عکس پیاده و نتیجه خروجی آن را به مثابه یک نقاشی دارای سبک در نظر گرفت. امّا کار متفاوتی که ماسویاما در یکی از پروژه‌های خود داشته، سفر به مکان‌هایی است که این نقاشی‌ها در آنجا ثبت شده و عکاسی از آن مناظر است. عکاس رمانتیسیسم ژاپنی با ترکیب تصاویر امروز با نقاشی‌های صدها سال پیش، به تصویر مرکب چند لایه ای رسیده که زمان در آنها مدام در حال رفت آمد است.
هیرویوکی ماسویاما عکاس ژاپنی است که صحنه‌هایی با استفاده از ارجاعات نقاشی‌های قدیمی خلق کرده است. در مجموعه فتومونتاژ «کسپر دیوید فردریش» (۲۰۰۹) او عکس‌ها را با استفاده از لایت باکس ال‌ایی‌دی با نقاشی‌های نقاش معروف آلمانی ترکیب می‌کند و به نمایش می‌گذارد. روش او ترکیب عکاسی، نور و نقاشی‌های اصلی هنرمندان معروف است. او عکس‌هایی از مکان‌های نقاشی شده توسط فردریش را می‌گیرد و از طریق ترکیب، تکثیر و لایه بندی آنها، چشم‌اندازهای معاصری خلق می‌کند که از حصار زمان و فضا عبور می‌کند. نوری که از جعبه‌ها بیرون می‌آید عنصر اساسی در بیان کارهای او است. جسم و فضا جوری ساخته می‌شوند که هم تاریخ مکان و هم تاریخ عکس را منتقل می‌کنند.
ماسویاما گذرگاهی بین زمان، فضا و تاریخ هنر ایجاد کرده است. او این فتومونتاژها را سالیان بعد از اینکه «ترنر» ( نقاش قرن نوزدهم ۱۷۷۵-۱۸۵۱ ) به سراسر اروپا سفر کرد و نقاشی مناظر سفر خود را کشید، ساخته است. ماسویاما با بازگشت به مکان‌هایی که ترنر بیش از ۱۶۰ سال پیش و قبل از اختراع دوربین خلق کرده بود، صدها عکس گرفته است. او با این تصاویر، بازتولیدی از نقاشی‌های اصلی درست کرده و فضای نقاشانه را با استفاده از عکاسی بوجود آورده است. فتومونتاژ نهایی در قالب یک لایت باکس به نمایش درآمده و تصویر مرکب را از درون روشن می‌کند.
هیرویوکی ماسویاما در ۲۸ جولای ۱۹۶۸ در شهر تسوکوبا ژاپن به دنیا آمد. در سال ۱۹۹۱ در رشته نقاشی از دانشگاه بین‌المللی هنرهای زیبای توکیو فارغ‌التحصیل شد و تا سال ۱۹۹۳ به تحصیل نقاشی دیواری در آنجا مشغول بود. در بین سالهای ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۹ با دریافت کمک هزینه دانشجویی در آکادمی هنرهای دوسلدورف آلمان مشغول به تحصیل شد. در سالهای ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۱ در آکادمی هنرهای رسانه‌ای کلن حضور داشت و هم‌اکنون نیز در دوسلدورف آلمان زندگی می‌کند.
در مجموعه «گل‌ها» هنرمند عکس‌های متفاوتی را نسبت به مجموعه قبل خود خلق کرده است. او با ترکیب کردن فصول مختلف سال، خط بطلانی بر چرخه‌ی فصل‌های بهار، تابستان، پاییز و زمستان که قرن‌ها زندگی انسان را شکل داده‌اند کشیده است.
ماسویاما عمیقاً به این موضوع اعتقاد دارد که می‌شود در زمان سفر کرد. او به عنوان یک ژاپنی، معتقد است که کامل کردن چیزی، نیازمند یک بی‌نظمی عمدی کوچک است. به همین دلیل است که در کارهای او، گذرگاه‌های زمان، محل عبور بین زمان گذشته، حال و آینده است. دیدن گذشته در نور روشن زمان حال، بدون قابِ زمان چیزی است که تنها در کارهای هیرویکا ماسویاما به واقعیت می‌پیوندد.
ماسویاما در مورد مجموعه کانسپت خود با نام «پارک» بیان داشته است که: «من اغلب افراد پیاده را در پارک می‌بینم. اکثر مردم در طول تغییر فصل‌ها از یک مسیر یکسان پیاده‌روی می‌کنند. این سرگردانی در فصل‌های بهار، تابستان، پاییز و زمستان خاطراتی را بر جا گذاشته و باعث شده که من این خاطرات را در تصاویر نشان دهم. به مدت یک سال (۱۹۹۹-۲۰۰۰) من هر روز از این پارک بازدید و با سه‌پایه و دوربینم از یک مکان مشخص هر روز عکاسی کردم. من هر روز یک درجه دوربینم را چرخاندم، به طوریکه در یک سال کل آن محدوده را در یک محور عکاسی کردم. تقریباً ۳۶۰ عکس شد که من به صورت دیجیتال در قالب یک عکس پاناروما به هم متصل کردم. این توالی فریم‌ها یک منظره زمانی متراکم از پارک را حین تغییر فصل‌ها نشان می‌داد.»
زمان، بازیگر عمده‌ی کارهای ماسویاماست. زمان به عنوان یک فرآیند شایسته و به عنوان یک چرخه‌ی ابدی در نظر گرفته شده است. در تمرین ذن بودایی، هر جنبه از زندگی ژاپنی، یک فرم اسرارآمیز از جستجوی بی‌پایان معنای واقعی هستی است، هستیِ هنری که در خدمت رشد معنوی واقع شده است. این جنبه از سنت فرهنگی ژاپن بوجود آورنده‌ی مبحث اخلاقی و زیبایی شناختی در جهان است که در فضای تهی و ناپایدار آن دریافت می‌شود.
نمایشگاه‌های انفرادی هنرمند به شرح زیر می‌باشد:
۱- ZEITENWANDERER 2017
۲- نمایش‌های لوکزامبورگ ۲۰۱۶
۳- هیرویوکی ماسویاما ۲۰۱۶
۴- از لندن تا ونیز ۲۰۱۵
۵- رم ۱۵۸۵ – ۲۰۱۲
۶- بعد از آخرین سفر ترنر به ونیز ۲۰۱۰
۷- روح سفر ۲۰۰۹
۸- ترنر در رم ۲۰۰۸
۹- فضای باز ۲۰۰۷
۱۰- نمایشگاه انفرادی در استدیو شهر ۲۰۰۲
۱۱- نمایشگاه انفرادی در گالری sfeir-semler 2001
۱۲- نمایشگاه انفرادی در گالری Konrad Monter 2000
۱۳- نمایشگاه انفرادی در موزه هنر Tsukuba 1994
و نمایشگاه‌های گروهی بی‌شماری از سال ۲۰۰۰ تاکنون داشته است.
قسمت قبل از پرونده آنچه برعکس می‌نماید | آشنایی با عکاسان معاصر را اینجا دنبال کنید:
هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همانگونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]
مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .
عکاسان معاصر و بازنمایی تجربه زیست | لیزا کرسی عکاس نازیباهای زیبا
عکاسان معاصر و بازنمایی تجربه زیست | لیزا کرسی عکاس نازیباهای زیبا آشنایی با عکاسان معاصر در پرونده آنچه برعکس می‌نماید سایت تندیس ترجمه امیر کوشامنش لیزا کِرِسی lisa kereszi تأثیرات محیط بر زندگی عکاسان بزرگ در دوران کودکی تأثیر به سزایی در آثار آنها داشته است. این تأثیر در مورد لیزا کرسی نیز به وضوح قابل مشاهده می‌باشد و ما شاهد یک جریان زندگی شخصی در کارهای هنرمند هستیم. گاراژ اوراقی، جایی که هنرمند در آنجا بزرگ شده، حتی […]
