دنیای هنر معاصر
دنیاگردی مجله تندیس شماره ۳۶۱ | ترجمه سجاد عمادی
«ضیافت شمنی»: مجموعه مجسمه‌های کیم سایمِنسِن
نیویورک، امریکا: گالری جیسن ژاک نمایشگاهی انفرادی با عنوان «ضیافت شمنی» از کارهای اخیر هنرمند فنلاندی، کیم سایمِنسِن برگزار نموده است. نمایشگاه، مجسمه‌های جدیدی از مجموعه مشهور هنرمند، «مردم خزه پوش» که در سال ۲۰۱۴ نخستین بار رونمایی شد را در بر می‌گیرد. با مجسمه‌های سرامیکی در مقیاس طبیعی که کودکان معصوم اما اغواگر را تصویر می‌کنند، سایمنسن بیننده را به جهانی خیالی و افسانه‌ای ملهم از جنگل‌های فنلاند می‌برد. 
هنرمند در مورد کارش می‌گوید: «نام مردم خزه پوش، به استتار ذاتی کودکان اشاره دارد. پیکره‌های سبز خزه پوش به خوبی در محیط طبیعی پیرامونی در می‌آمیزند؛ درست همانگونه که پوشش نرمی از خزه زمین، صخره‌ها، و تنه‌های درختان را می‌پوشاند و در نقش نوعی محافظ عمل می‌کند. در جهانِ مردم خزه پوش، کودکانِ سردرگم و پراکنده، که تجسم شخصیت‌های متفاوتی هستند، در یک ضیافت شمنی گرد هم می‌آیند، رهبرانشان را انتخاب می‌کنند و در نهایت به خلق بت‌های دروغین می‌رسند.» 
جیسن ژاک مالک گالری می‌گوید: «کیم در کارش حقیقت را بازگو می‌کند. آیا شما آنها را زیبا می‌دانید؟ عالیه! حالات و حرکات[مجسمه‌های] کیم واقعا شکوهمند و والا هستند. با اینحال، آیا آنها همزمان کمی شما را آزار می‌دهند؟ باید هم این طور باشد، چرا که اینجا هیچ چیزِ ساختگی و فریبنده‌ای وجود ندارد؛ تنها حقیقت.» مجسمه‌های مجموعه «مردم خزه پوش» که از سوی آرت نت به عنوان یکی از نُه اثر هنری جذاب نمایشگاه سال گذشته Design Miami انتخاب شدند، ماحصل یک تکنیک منحصر بفرد هستند که ساخته‌های سنگی، رنگ و رشته‌های نایلونی سبز را ترکیب می‌کند و سطح صاف و خزه زده پیکره‌ها را بوجود می‌آورد. 
مجسه‌ها با دست در کارگاه هنرمند در روستای فیسکارز فنلاند ساخته می‌شوند. سارا کاسکون خبرنگار می‌گوید: «در مجسمه‌های پسران خزه پوشِ هنرمند فنلاندی حسی جادویی وجود دارد، پیکره‌های کوچکی که سربندهای پَردار به سر دارند و روکشی از پنبه نرم آنها را پوشانده است که می‌توان مجسمه‌ها را تقریبا همچون کودکان اسطوره‌ای جنگل در [سریال] بازی تاج و تخت دانست.» سایمنسن، متولد ۱۹۷۴، در دانشگاه هنر و دیزاین هلسینکی در رشته سرامیک و شیشه تحصیل کرده است. وی در سال ۲۰۰۴ از سوی موزه هنر Tampere موفق به کسب جایزه هنرمند جوان سال شد.
www.jasonjacques.com
مروری بر جدیدترین آثار پائولا رگو
هِیستینگز، انگلیس: پاییز امسال گالری جروود میزبان نمایشگاهی از هنرمند مشهور جهانی، پائولا رگو، است. در این نمایشگاه کارهای متاخر وی و آثاری که پیشتر به صورت عمومی به نمایش درنیامده بودند، حضور دارد. این نمایشگاه با عنوان «پسری که دریا را دوست داشت و داستان‌های دیگر» مجموعه جدیدی از نقاشی‌ها، طراحی‌ها و مجسمه‌هایی را ارائه می‌دهد که از داستانی نوشته هلیا کوریا، با عنوان مشابه «پسری که دریا را دوست داشت»، الهام گرفته شده‌اند. این داستان نقطه شروع نمایشگاه بوده است و همچنین نبوغ رگو در قصه‌گویی و قدرتش به عنوان یک هنرمند را نیز مورد بررسی قرار می‌دهد. اکنون در ۸۲ سالگی، رگو یکی از مهمترین هنرمندان فعال امروز است.
او که بیشتر به عنوان نقاش قصه‌ها شناخته می‌شود، در نزدیکی ساحلی در پرتغال به دنیا آمده و پرورش یافته، و از کودکی اشتیاق وافری نسبت به دریا داشته است. قصه‌ها برای مدت مدیدی منبع پرباری از موضوع برای نقاشی‌های رگو بوده‌اند و از کودکی برای او اهمیت زیادی داشته‌اند. وی چنین به خاطر می‌آورد: «پیرزنیگَه‌گاه به خانه ما برای دیدن مادرم می‌آمد. من می‌گفتم لطفا، لطفا، لطفا اجازه بده توی اتاق من بنشیند تا خوابم ببرد، چون از خوابیدن می‌ترسیدم، از تاریکی می‌ترسیدم و او آنجا می‌نشست و قصه می‌گفت. قصه‌های او بعضی وقت‌ها واقعا وحشت‌آور بودند…» استفاده رگو از قصه نقش نوعی بازنگری درونی را ایفا می‌کند.
نقاشی‌ها، طراحی‌های پاستلی و چاپ‌های او تنها تصویرسازی رویدادهای خاصی، که وی در داستان‌ها می‌یابد، نیستند؛ بلکه آنها به شکلی بازتاب تجربیات شخصی‌اش هستند. طراحی، کلیدی در کار رگو است. او با کمک اعضای خانواده و دوستانش، که مدل‌های شخصیت‌های آثارش هستند، کارش را آغاز می‌نماید. اخیرا رگو همچنین از روی آدمک‌هایی کار می‌کند که تحت نظر خود او توسط نوه‌اش و یک دوست قدیمی ساخته می‌شوند و کیفیت جدید نامعمول و گاهی شیطانی به کارش می‌دهند. قدیمی‌ترین کارهای حاضر در نمایشگاه چاپ‌ها هستند. «اشعار کودکانه»، مجموعه‌ای از چاپ‌های اچینگ و آکواتینت، در سال ۱۹۸۹ خلق شده‌اند. با قصه‌های خشن و گاهی کمدی گروتسک، اشعار کودکانه سنتی، همانند تمام قصه‌های عامیانه، آن دسته از احساسات و فعالیت‌های انسانی را بازتاب می‌دهند که همه ما تجربه می‌کنیم. 
بر همین سیاق، فانتزی کودکانه پیتر پن از جی.ام بری، سوژه دیگر کار چاپی او در سال ۱۹۹۲ را فراهم آورده است؛ داستانی مملو از شخصیت‌های کهنی نظیر دزدان دریایی، پریان، پری دریایی و کودکانی که هیچگاه بزرگ نمی‌شوند. در نمایشگاه همچنین مجموعه‌ای از یازده طراحی با پاستل با عنوان «مجموعه افسردگی» به نمایش درآمده است. این طراحی‌ها به دلایل درمانی در سال ۲۰۰۷، و نه به قصد به نمایش درآمدن، خلق شدند. در آن زمان رگو از یک دوره شدید افسردگی رنج می‌برد و در تلاشی برای فهم و یا مقابله با بیماری‌اش به طراحی روی آورد. با تکمیل طراحی‌ها، آنها در گوشه‌ای انبار شدند. اکنون پس از ده سال، برای ساخت فیلم تحسین شده پسرش، نیک ویلینگ، رگو موافقت کرد این طراحی‌ها برای نخستین بار در گالری جروود، به نمایش در بیایند. آنها یک زن تنهای نشسته بر مبل را در حالت‌های اکسپرسیو نشان می‌دهند و آکنده از هیجانات و احساسات ناگفته هستند. 
در ژانویه ۲۰۱۷، رگو روی یک مسیر بتنی با صورت به زمین خورد. وی در بیمارستان مورد درمان قرار گرفت و زخم عمیق روی پیشانی‌اش بخیه شد. چند روز بعد رگو برای ثبت ظاهر پریشان و درهم شکسته خود یک مجموعه سلف پرتره را آغاز کرد. با توجه به نوع جراحتش، طراحی‌های این مجموعه به روانی همیشگی نیست و این امر کیفیت ناخوشایند و حتی دردناکی را به تصاویر می‌افزاید. کسانی که با کارهای هنرمند آشنا هستند، قطعا هیچ بختی در انتساب این طراحی‌ها به پائولا رگو نخواهند داشت؛ آنها کاملا متفاوت از هر چیزی هستند که پیشتر خلق کرده است. 
لیز گیلمور، مدیر گالری می‌گوید: «پائولا رگو یک اسطوره در طول حیات خودش است، یک اسطوره در هنر فیگوراتیو. او تحسین زیادی را در سطح بین‌المللی برای استعدادش به عنوان نقاش مردم و یک قصه‌گو دریافت کرده است، و ما خرسندیم که نخستین نمایشگاه بزرگ وی طی ده سال در یک گالری عمومی در بریتانیا را در گالری جروود برگزار می‌کنیم.»
www.jerwoodgallery.org
جمع‌آوری عکس‌های یو هویپینگ در پی اتهامات نژادپرستانه
پکن، چین: موزه‌ای در چین عکس‌هایی که در آنها پرتره مردم افریقایی با حیوانات ترکیب شده است را پس از متهم شدن به نژادپرستی، جمع‌آوری نمود. در این نمایشگاه با عنوان «اینجا افریقاست» در موزه ایالتی هوبی در شهر ووهان، مجموعه‌ای از تصاویر دو لته‌ای به نمایش درآمده که هر کدام پرتره‌ای از یک فرد افریقایی را در کنار صورت یک حیوان قرار می‌دهد. در یکی از زننده‌ترین آنها، عکس یک کودک با دهان باز در کنار تصویر یک گوریل قرار گرفته است و در سایر کارها هم با تصاویر بابون‌ها و چیتاها روبرو می‌شویم. این آثار در نهایت به دلیل اعتراضات افریقایی‌ها، از جمله افریقایی‌تبارهای ساکن چین، از نمایشگاه حذف شد. همه این عکس‌ها توسط یو هویپینگ گرفته شده‌اند؛ غول عرصه ساخت و ساز که بیش از ۲۰ بار به افریقا سفر کرده و در گذشته برای کارهایش جوایز متعددی را برده است. وی نایب رییسی انجمن عکاسان هوبی را هم بر عهده دارد. حساسیت‌های نژادی در چین اغلب به درستی مدیریت نمی‌شود؛ سرزمینی که حدود ۹۲ درصد جمعیت آن به قوم هان تعلق دارند و اقلیت‌های قومی بیشتر به صورت پراکنده در مناطق دوردست غربی زندگی می‌کنند. کشورهای افریقایی شرکای تجاری با اهمیتی روزافزون برای چین هستند، اما کلیشه‌های فرهنگی بر رویکرد متداول مردم این کشور نسبت به قاره افریقا غلبه دارد. وانگ یوجون، یکی از کیوریتورهای نمایشگاه می‌گوید قیاس انسان با حیوانات در فرهنگ چینی عموما نوعی ستایش تلقی می‌شود، و به نمادهای بروج دوازده گانه چینی اشاره می‌کند که در آن افراد مطابق سال تولدشان با حیوانات برابر گرفته می‌شوند. وانگ طی بیانیه‌ای می‌افزاید: «چینی‌ها مخاطبان اصلی مورد نظر این نمایشگاه هستند. اما موزه متوجه شد این تصاویر دوستان افریقایی ما را رنجانده است و عکس‌ها برای نشان دادن احترام ما به نگرانی‌های آنها برداشته شدند.» ماهیت توهین‌آمیز این تصاویر ابتدا از سوی یک نیجریه‌ای در اینستاگرام مورد توجه قرار گرفت و سپس در شبکه‌های اجتماعی موجب خشم افریقایی‌ها شد. اما این تنها یکی از نمونه‌های متعددی است که در چین منجر به برانگیختن حساسیت‌های نژادی شده است. سال گذشته در یک تبلیغ تلویزیونی پودر لباسشویی، یک مرد سیاه پوست پوشیده از لکه‌های رنگ داخل ماشین لباسشویی می‌شود و به شکل یک مرد آسیایی درخشان از آن خارج می‌گردد. این ویدئو هم به سرعت در سراسر جهان دیده شد و مورد انتقاد شدید قرار گرفت.
www.theguardian.com
نمایش آثار کتی ویلکس در موما
لانگ‌آیلند، امریکا: گالری MoMA PS1 نخستین نمایشگاه اختصاصی آثار کتی ویلکس در نیویورک را برگزار نموده است. این بزرگترین نمایش کار هنرمند تا به امروز، حدود ۵۰ اثر از کلکسیون‌های عمومی و خصوصی از اروپا و امریکای شمالی را در کنار آثار جدید در معرض دید قرار می‌دهد. برای بیش از دو دهه، کتی ویلکس مجموعه آثاری را خلق کرده است که به آداب و رسوم زندگی می‌پردازد، و نقاشی‌ها، طراحی‌ها، مجسمه‌ها و اشیای روزمره، که بعضا تغییراتی در آنها داده شده، را تلفیق می‌کند. چیدمان‌های ویلکس که غالبا در آنها از محصولات روزمره، پس مانده‌های خانگی و مواد رها شده در محیط‌زیست شهر گلاسگو استفاده شده، پیش پا افتادگی زندگی روزمره را به کهن الگوهای جامع‌تری نظیر تولد، ازدواج، پرورش فرزندان و مرگ مرتبط می‌کنند. این ترکیب امور شخصی و جهانشمول همزمان با مکاشفه‌ای در کُنه کار هنرمند است، که تجربیات ذهنی عمیقا احساس شده را نمایش می‌دهد، در حالی که بر ماهیت اساسا شخصی آفرینش هنری اصرار دارد. ویژگی متمایز چیدمان‌های منفرد و نمایشگاه‌های بزرگتر ویلکس، آرایش و ترکیب اشیایی است که همزمان متزلزل و دقیق، و شکننده و بی‌رحمانه به نظر می‌رسند. او اغلب کارهای قدیمی‌تر را با ترکیب‌های جدیدی بازآفرینی می‌کند، و اخیرا همین رویکرد را در طراحی نمایشگاه‌های انفرادی‌اش هم به کار گرفته است. وی با بهره‌گیری از برخی عناصر آثار موجودش و ترکیب آنها به شکل یک اینستالیشن جدید، ساختار گذشته نگر این گونه نمایشگاه‌های مروری بر آثار هنرمندانی که در میانه راه هستند را وارونه می‌کند، تجربیات گذشته و حاضر را در هم می‌آمیزد و قواعد تاریخ هنر که می‌کوشد کار او را در یک توالی روشن تفسیر کند، به چالش می‌کشد. با اجتناب از قاب کردن آثار یا دیگر شیوه‌های مرسوم نمایش کار، ویلکس بر تعامل مستقیم با کارش تاکید می‌کند. از بازدیدکنندگان دعوت می‌شود با فراغت میان کارهایی قدم بزنند که مرز و حدود آنها همیشه مشخص و واضح نیست، و این امر توجهات را نسبت به روابط متغیر میان عناصر متنوع در کار او بیشتر جلب می‌کند. کتی ویلکس در سال ۱۹۶۶ در بلفاست، ایرلند شمالی، متولد شده و در گلاسگوی اسکاتلند زندگی و کار می‌کند. وی در مدرسه هنر گلاسگو و دانشگاه اولستر تحصیل کرده است. ویلکس نماینده اسکاتلند در بی‌ینال ونیز سال ۲۰۰۵ و در سال ۲۰۰۸ نامزد دریافت جایزه ترنر بوده است.
www.moma.org
دنیاگردی شماره قبل را اینجا ببینید:
هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همانگونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]
مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .
حذف آثار مرتبط با حیوانات از نمایشگاه موزه گوگنهایم
موزه گوگنهایم آثار مرتبط با حیوانات را از نمایشگاه خود حذف کرد دنیاگردی مجله تندیس شماره ۳۶۰ ترجمه سجاد عمادی حذف آثار مرتبط با حیوانات از نمایشگاه موزه گوگنهایم نیویورک، امریکا: موزه‌ی گوگنهایم اعلام کرد قصد دارد سه کار مجادله‌آمیز را از نمایشگاه مروری بر هنر مدرن چین، که بسیاری به شدت در انتظار گشایش آن هستند، حذف کند. این تصمیم پس از ارسال پیام‌های تهدیدآمیز به موزه از سوی حامیان حقوق حیوانات گرفته شد، چرا که در اجرای برخی از […]
