هنر نو رسانه‌ای (بخش سوم)

هنر نو رسانه ای (بخش سوم)
اتحاد بین رشته ای میان موسیقی پاپ و هنر نو رسانه ای توسط «پل میلر آکادی[۱]» ملقب به دی جی اسپوکی  شکوفا شد.که انسانی بسیار جسور، دی جی ای با نفوذ ،نویسنده و هنرمند است.میلر حساسیتهای  بر هم نهادن متریال های مختلف را در اثری با عنوان «تولد دوباره ی یک ملت(۲۰۰۲)» به صورت یک الگو در می آورد.مجموعه ای از اجراهای زنده از فیلم بحث انگیز تولد یک ملت اثر «دیوید وارگ گریفث(۱۹۱۵)» که او دوباره روی آنها کار کرد، ؛او ساند ترک[۲] های تقویت شده ای را از لایه های نمونه ی صدا بیرون آوردو مجددا سرهم  کرد.

هنرمندان اولیه نو رسانه ای گاهی به خاطر کمبود دانش تاریخ هنریشان و همچنین غفلت از رابطه ی آثارشان با سنتهایی همچون دادا،پاپ آرت و هنر رسانه ا[۳]ی مورد انتقاد قرار می گرفتند،اما بعضی از هنرمندان نو رسانه ای در واقع ،بطور آگاهانه تاریخ هنر را در آثارشان بازتاب می دهند  یا دوباره روایت می کنندوهمچنین پروژه هایی از دهه های ۱۹۶۰و ۱۹۷۰ را در قالب محیطهای تکنولوژیکال جدید  باز سازی می کنند.

برای مثال [MTAA on Kwara Update(2001)[۴  نمونه ای است از استفاده برنامه های نرم افزاری برای تقلید مفهوم و زیبایی شناسی در هنر مفهومی مثلا در نقاشی های تاریخ دار «کاوارا» یا در پروژه Empire 24/7اثر «ولفگانگ اشتل» که از یک پروژکتور زنده ی وب کم استفاده کرد تا اثر Empire«اندی وارهول (۱۹۶۴)»را باز سازی کند  که فیلم هشت ساعته ای از ساختمان امپایر استیت بود.

«جان اف سیمون » نیز استفاده ی تجربی «پل کله» از شبکه سازی را در اثری با عنوان « [every icon (1996)[۵ »مورد بررسی مجدد قرارداده است.«جنیفر و کوین مک کوی» نیز از دیتا بیس ها استفاده کردند تا تفسیر جدیدی از فیلم ها ارائه دهند مثلا در پروژه هایی مانند «۲۰۱ یک الگوریتم فضایی» که روایت آنهاست از «فیلم۲۰۰۱ یک اودیسه ی فضایی» اثر «استنلی کوبریک» بود.
با وجود رغبت به همکاری و گرایش زیاد به دخل و تصرف بیشتر از آفرینش، آن هم به شیوه ی سرهم بندی،این گرایش رسانه ای –باستانشناسانه در تولید هنری به هنر نو رسانه ای الگویی را پیشنهاد کرد که اصالت تالیف را در این هنر تضعیف می کرد.
اما جذابیتی قدیمی که همچنان خود را در آثار هنرمندان نو رسانه ای نشان می دهد ، همانا استخراج و تقلید از تکنولوژیهای رسانه های دیجیتال قدیمی است.

ابرهای سوپر ماریوی «کوری آرکانگل» استفاده ای نوستالژیک از بازیهای ویدئویی برادران سوپر ماریو دانست.همان طور که اینترودر «ناتالی بودلین» و آهستگی صورتی «کیت و مندی ابکین» نیز تقلیدی است از بازی های اولیه ی ویدئویی.در DX ۳۸۶ هم «آلکسی شولگین» یک کامپیوتر خارج از رده ی شخصی را برای نمایش جلدهای تعدادی آهنگ پاپ کلاسیک استفاده کرد.
این زیبایی شناسی غیبت و اختصار که بعضی اوقات به عنوان “شیوه ای کثیف” شناخته می شود در تضاد با روشهای تمیز و ظاهر سازانه ی طراحی و هنر نو رسانه ای بازاری قرار می گیرد.
“تنها چیزی که هنر در واقع انجام می دهد این است :شکستن الگوها و عادتهای ادراک.هنر باید بتواند گونه ها و نظام هایی که مسیری مستقیم برای دریافت زندگی پیش روی ما قرار می دهند را آزادانه بشکند.” (کورنلیا سولفرانک)

منبع (New Media Art- انتشارات Taschen march 2006 – Reena JanaUta Grosenick)
مترجم: گروه هنری سی هشتم
ویرایش: مریم روشن فکر

[۱] Paul Miller aka DJ spooky
[۲] Sound track
[۳] Media art
[۴]شما می توانید این پروژه هنری را در آدرس www.mteww.com و www.petitemort.org  ببینید.
[۵] اطلاعات بیشتر درباه این پروژه را اینجا ببینید.

قسمت اول
قسمت دوم