امید طاری فرد، خالی سپید دشت در چهره نگاری یوز ایرانی
نقدی بر نمایشگاه «خالی سپید دشت» عکس های امید طاری فرد در گالری آتبین
سایت تندیس: به قلم مریم روشن فکر
آسمان بلند دشت‌های وسیع فلات ایران در حال خداحافظی با گونه جانوری خاصی است که به یوز ایرانی شهرت دارد. به نظر می‌رسد ما در مراقبت و نگهداری از این گربه بزرگ موفق نبوده‌ایم و نسلش روز به روز به انقراض نزدیک‌تر می‌شود.
گالری آتبین در هفته‌ای که گذشت میزبان نمایشگاهی از عکس‌های امید طاری فرد با عنوان« خالی سپید دشت» بود، مجموعه‌ای که یوز تنهای نری با نام کوشکی را سوژه عکس‌های خود قرار داده است. طاری فرد جهان خالی و ناامید او را در بستری از آسمان بلند و زمین تنها به تصویر کشیده‌است. عکس‌هایی فاقد رنگ و غرق در سپیدی. سپیدی بیش از حد و اغراق‌آمیزی که به این تصاویر بزرگ وجهی شاعرانه داده‌اند، گویی عکاس مرثیه از دست رفتن یوز ایرانی را سروده‌است.
او در این نمایشگاه ده تابلو به ابعاد ۱۰۰*۷۰ سانتی متر را با کارماده عکس دیجیتال به تماشا گذاشته که هرچند حاصل سه سال پی در پی سفر به منطقه میاندشت و عکاسی از کوشکی است، اما در عین حال هدف او از نمایش این آثار در گالری، از عکاسی مستندنگار حیات وحش فاصله دارد. او از میان همه تصاویری که در طی این سفرها گرفته است، روایتی شاعرانه را برای نمایش انتخاب کرده.
امید طاری فرد را می‌توان عکاسی چهره‌نگار دانست که تاکنون چهره بیش از صد نفر از مفاخر ایران را ثبت کرده‌است و در این نمایشگاه نیز او پرتره یک یوز تنها را به تماشا گذاشته‌است. روندی که دارای روایتی دراماتیک است و به نحوی ارائه شده که داستان تنهایی و انقراض را به تصویر بکشد.
در این مجموعه کوشکی، یوز نر در عکس‌های طاری به نحوی حضور پیدا کرده که حرکت و سکونش در میان نوعی سفیدی ادامه‌دار تنها نقطه دید باشد. عکاس با کاهش درجات خاکستری موجب شده صورت یوز و خال‌های بدن حیوان در میان سپیدی گسترده در عین حال که تنها نقاط تاکید بصری هستند، در حال محو شدن باشند. همچنین استفاده از منحنی‌های طبیعی و زیبای بدن این حیوان را به عنوان پیوند دهنده تصویری بین زمین و آسمان قرار داده که موجب استحاله حیوان در منظره‌ی ناپیدا شده است، این تصاویر هرچند دارای شناسنامه مشخص مکانی و زمانی هستند، اما طاری با دستکاری در نور توانسته این شاخصه‌ها را به سمت رویاگونگی و اضمحلال ببرد.
تصاویر این مجموعه از نظر فرمی دقیق هستند و از ترکیب بندی با فضای منفی بزرگ سود می‌برند که از لحاظ بصری آثار را به تصاویر طبیعت‌نگار شرق دور نزدیک کرده است، اما حذف عمق میدان و فضا در آن بدون اینکه تصاویر را تخت کرده باشد آن را به سمت نوعی انتزاع گرافیکی برده است که با توجه به روایت و سوژه به نشانه‌های اشاره‌ای از انقراض و افول زمین به مثابه زیست کره‌ای برای حیات جانوری تبدیل شده است. آثار در برگیرنده مفاهیمی چون تنهایی گونه زیستی و افسردگی زمین هستند، زیرا در تصاویر غلبه با آسمان است و سوژه که یک یوز تنهاست در این فضای یکدست و نا‌مطمئن در حال پرسه زدن است.
امید طاری فرد در رشته کارشناسی عکاسی از دانشگاه آزاد اسلامی فارق التحصیل شده است و این دومین نمایشگاه انفرادی اوست؛ که پس از انتشار کتاب یادگار ماندگار، برپا گشته، در این کتاب طاری‌فرد چهره نگاری استودیویی و محیطی از ۱۱۰ نفر از بزرگان ادب و هنر این سرزمین را به عهده داشته است؛ که در کنار مجموعه «خالی سپید دشت» عکاسی او را به مثابه یک پروژه چهره نگاری تثیبت می‌کند. رویکردی ویژه در عکاسی از طبیعت که در آثار عکاسی مانند «نیک برانت» به اوج شکوه خود دست یافت. کمال بصری آثار برانت در عکاسی از طبیعت وحشی چنان چشمگیر و بی نقص بودند که به پرتره نگاری حیوانات شهرت یافتند، امری که به واقع درمورد آن صدق می‌کند. و اینک در مجموعه این نمایشگاه نیز آثار طاری فرد را می‌توان با همان محک سنجید و مورد بررسی قرار داد، زیرا او نیز در کنار تصویرنگاری حیات وحش تمام توان خود را برای خلق آثاری دارای زیبایی بصری به کار بسته است. طاری فرد در بیشتر آثار این مجموعه برای ترسیم پرتره یوزپلنگ موفق عمل کرده است، اما برای دستیابی به این هدف بخشی از امکانات بالقوه رسانه عکاسی را از دست داده و آثار را به طراحی نزدیک کرده‌است، هرچند که این عمل عامدانه بوده، اما می‌توان مزایایی نیز در ابزار عکاسی برای این مجموعه متصور بود که نادیده گرفته شده‌اند. مزایایی چون به کار گرفتن خاکستری‌ها و توان ثبت حساسیت‌های بصری لطیف در طبیعت که ممکن بود عکس‌های او را تا حد طراحی‌هایی فاخر و بی بدیل از پرتره حیات وحش در حال نابودی ایران ارتقا دهد، در واقع نوعی اشتراک بین حساسیت طراحانه و عکاسی سیاه و سفید وجود دارد که این دو رسانه را در ذات بسیار به هم نزدیک می‌گرداند و ای بسا عکس‌های زیادی که با تکیه بر همین نکته به جایگاه‌های رفیعی در تاریخ تصویری بشر دست یافته‌اند، آثار بی‌نظیر ادوارد وستون در عکاسی از اشیاء و حیوانات خانگی نمونه‌هایی از این مشابهت عکاسی و طراحی در تصویرگری اشیا هستند که طاری فرد در این مجموعه از آن بهره‌ای نگرفته است.
نقدهای دیگر به همین قلم را در لینک‌های زیر مشاهده کنید:
هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]
مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .
مصطفی سرابی، سیر نقاشی در زمان
مصطفی سرابی، سیر نقاشی در زمان نقدی بر نمایشگاه «بیره و ری، یادآوری»، نگارخانه دلگشا سایت تندیس: به قلم مریم روشن فکر هنر بدوی یا پریمیتیو، به گونه‌ای از هنر اطلاق می‌شود که در آن عناصر و رفتارهای ساختاری هنر اقوام بدوی دیده می‌شود، این نوع هنر در اواخر قرن نوزدهم توسط هنرمندان اروپایی به جامعه هنری معرفی شد، هنرمندانی چون پل گوگن، هنری ماتیس، پابلو پیکاسو، آمادئو مودیلیانی و هنرمندان بسیار دیگری از این دوران به شدت تحت تاثیر […]
هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]
مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .
نقد نمایشگاه عکس ژیلا مختاری «دیوانه نبودن خود شکلی از دیوانگی»
نگاهی به نمایشگاه عکس دیوانگی منهای یک ثانیه، ژیلا مختاری در گالری شیرین جزء و کل و همه اینها با هم گروه هنربانی آوام: مریم روشن فکر پاسکال می‌گفت « دیوانگی بشر آن‌چنان ضروری است که دیوانه نبودن خود شکل دیگری از دیوانگی است.» فوکو کتاب تاریخ جنون خود را با این جمله آغاز می‌کند. کتابی که چند قرن پس از « در ستایش دیوانگی» اراسموس نگاشته شده بزرگترین منابعی که رابطه انسان و جنون ودیوانگی را زیر سوال برده‌اند […]
هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]
مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .
نقدی بر نمایشگاه نوستالژیا، رنگ‌های گذشته
نقدی بر نمایشگاه نوستالژیا، رنگ‌های گذشته نگارخانه شماره ۲ نیاوران سایت تندیس: به قلم مریم روشن فکر «آن هنگام که خلقت آغاز شد و ماشین زمان به حرکت درآمد گذشته شکل گرفت و حسرت از دست رفته‌ها معنا پیدا کرد و نوستالژیا آغاز شد.» این جمله آغاز نمایشگاهی است با عنوان نوستالژیا، مفهومی که برگذشته بنا شده و با نقاشی جسمیت یافته است.احمد مقدسی، لیلا توتونچی و مریم قاسمی آثار خود را با تکیه بر المان‌هایی از گذشته بناکرده‌اند، اشیا، […]
