زیراندازهای مهدی اشرفی در گالری صا به پا خاستند

نمایشگاه سازه‌های مهدی اشرفی ورزیده

با مشارکت ۵ هنرمند دیگر: مژده اتراک، سحر افتخارزاده، مانی کومار، هانی نجم و ساناز یوسفی

نمایشگاه سازه‌های مهدی اشرفی ورزیده روز جمعه ۷ تیر در گالری صا افتتاح شد. این نمایشگاه با مشارکت ۵ هنرمند: مژده اتراک، سحر افتخارزاده، مانی کومار، هانی نجم و ساناز یوسفی کار خود را آغاز کرد.

«کرسی‌واره» در یادداشتی به قلم مهدی اصل فلاح:

زیر اندازها به پا خاسته‌اند!

به ساده‌ترین بیان، هنر او ترکیب تفکر طراحانه با زبان هنرمندانه است؛ او آثار طراحی را به عنوان یک اثر هنر معاصر با تمرکز بر پدیده‌های فرهنگی بومی ایران، ارائه کرده است؛ مهدی اشرفی ورزیده، در آثار نمایشگاه خود سعی کرده تا تجربیات خود در دو عرصه «هنرمعاصر» و «طراحی» را در هم بیامیزد. به بیانی دقیق‌تر، این نمایشگاه را می‌توان همجوشی تجربیات شخصی وی در عرصه‌هایی همچون مجسمه‌سازی، عکاسی، هنرمفهومی، و طراحی مبلمان دانست. وی که در سال‌های ابتدای جوانی تجربه گران‌بهای حضور در نخستین نمایشگاه مفهومی در موزه هنرهای معاصر تهران را با اثر چیدمانی «گذر» (آینه های تودرتو) در کنار بزرگانی چون مرتضی ممیز، عباس کیارستمی و احمد نادعلیان داراست، در سال‌های بعد در زمینه‌هایی چون عکاسی و ساخت مجسمه‌های مفهومی بخصوص با دغدغه‌های زیست محیطی نیز فعالیت‌های قابل توجهی داشته است. از سوی دیگر، از آنجا که تحصیلات وی در زمینه تخصصی طراحی صنعتی بوده است، حوزه طراحی مبلمان زمینه اصلی فعالیت‌های وی را در طی یک دهه اخیر به خود اختصاص داده است. اگر به این تکه‌های پازل، قطعه دیگری که نوستالژی وی از دوران کودکی در روستای زادگاهش است را اضافه کنیم، ریشه‌های تکوینی نمایشگاه حاضر، بهتر و دقیق‌تر نمایان می‌شود. خاطرات کودکی زیر کرسی در سرمای استخوان سوز همدان و دورهمی های اقوام و آشنایان که در آن سال‌ها تنها به مدد یک چارپایه چوبی و لحاف کرسی فراهم می‌شد، برای ذهن هنرمند و البته طراح اشرفی، فرصت بسیار مغتنمی بوده که «کرسی‌واره» را به عنوان یک اثر «کاربردی‌مفهومی‌هنری» بیافریند.

وی که در این نمایشگاه در جستجوی ریشه‌ها و امروزی کردن آن‌هاست، تلاش کرده تا با بازنمایی و استفاده از تصویر ذهنی کرسی در خاطره جمعی ایرانیان، بیانی جدید و معاصر از آن را در پیکره آثارش ارائه کند. بیانی که با حذف ساختار و حفظ پوسته بیرونی آن رنگ و بوی نقادانه‌ای نیز به خود گرفته است. بدین ترتیب همه کارها از نظر فرمی، پوسته‌ای و شکل گرفته با سطح هستند که ماهیتی سیال و احساسی به آن‌ها بخشیده است. در این راستا، برمبنای شخصیت و سرشت ماده، از رفتار فیزیکی پارچه‌ها و زیراندازهای ایرانی نیز بهره جسته است. همچنین ترکیب و پیوند مواد مختلف نظیر جاجیم، مخمل و بتن نیز تجربه دیگر این «هنرمند-طراح» در فرایند شکل دادن به آثارش بوده است.

وی تلاش کرده تا با حرکت روی مرزهای حوزه‌های مختلفی نظیر مبلمان، صنایع‌دستی، مجسمه‌سازی و نقاشی؛ پیوند بین هنرهای کاربردی، تجسمی و طراحی را نیز تجربه کند. به همین جهت است که شاید یک عدم قطعیت و ابهام در هنری یا کاربردی بودن آثار وی به چشم می‌خورد. عدم قطعیتی که به گونه‌ای دیگر در برخی دیگر آثار آنقدر پیش‌روی می‌کند که وی را علاوه بر خالق، تبدیل به مخاطب اثر خود نیز می کند؛ این تعلیق به مدد «هم آفرینی خلاق» به عنوان رویکردی معاصر در طراحی شکل گرفته که از دیگر ویژگی‌های قابل توجه در نمایشگاه حاضر است؛ که بر مبنای آن برخی از آثار، در اختیار چند هنرمند قرار گرفته‌اند تا به عنوان بوم نقاشی خود، روی آن‌ها هنرنمایی کنند. این هم آفرینی، به روش ساخت آثار نیز تسری داده شده است؛ آنجا که با ترکیب ساخت دستی و فناورانه، تلاش شده تا بین سیالیت، عدم قطعیت و تکثر دنیای معاصر با خاطرات جمعی و طرح واره های گذشته، همنشینی و گفتمانی مسالمت آمیز و نه ستیزه جویانه، شکل گیرد؛ این همان کاری است که روزگاری کرسی می‌کرده و دریک کلام «کرسی واره» ادای احترامی است به آن….