خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی

بخش دوازدهم| پیشگامان | رنه دارنونکور

هانس اولریش اوبریست | ترجمه‌ی کتایون یوسفی | انتشارات حرفه‌هنرمند

آوام مگ تلخیص: نیلوفر تقی‌پور

«اوبریست»، درباره‌ی «رنه دارنونکور»[۱] اتریشی در بخش پیشگامان این‌گونه شرح می‌دهد که او کار خود را در موزه‌ی«موما» به‌عنوان زیردست «آلفرد بار»[۲]، آغاز کرد. اوبریست در توصیف بار می‌نویسد: «او اولین مدیر افسانه‌ای برای موما بود که تحت تأثیر “الکساندر دورنر”، به مدرنیسم در نقاشی، مجسمه و حوزه‌های جدیدتر عکاسی، فیلم، تایپوگرافی و طراحی علاقه‌مند بود. بار، هم‌چنین بسط‌دهنده‌ی سبک نمایشی “مکعب سفید” نیز بود. سبکی که در فضاهای مستطیلی و خنثی آن، آثار با فواصل بسیار از هم و در ارتفاعِ چشم بیننده نصب می‌شدند. هدف این نوع از نمایش بخشیدن روحی تازه به اثر بود؛ یعنی هر اثر به‌تنهایی و نه به‌عنوان بخشی از مجموعه‌ی آثار مورد توجه قرار گیرد.»

دارنونکور، پیش از مدیریت موزه‌ی «هنرمدرن نیویورک»، صنعتگران و پیشه‌ورانی که در کار تولید و فروش هنر بومی بودند را مدیریت می‌کرد و به پشتوانه‌ی این تجربیات، اقدام به برگزاری نمایشگاه‌هایی بزرگ از هنر مکزیک در موزه‌های ایالات متحده نمود. رنه، در سال‌های ۱۹۴۹ تا ۱۹۶۸ مدیریت موزه‌ی هنر مدرن نیویورک را بر عهده گرفت که او را به یکی از تأثیرگذارترین مدیران موزه، در قرن بیستم تبدیل کرد؛ هم‌چنین او به زیبایی‌شناسی مدرنیستی آلفرد بار، درکی نوآورانه از نیروی جهانی هنر را نیز اضافه کرد.

او نمایشگاهی با نام «هنر سرخپوستی ایالات متحده» در موما ترتیب داده بود که بومیان آمریکایی طبق سنت‌شان روی شن نقاشی و آثاری بیافرنند که قبل از اتمام از بین می‌رفت. او به کارمندان موزه سفارش کرده بود که محتاطانه با آن‌ها رفتار شود و مزاحمتی برایشان پیش نیاید.

در دوران اولیه و سال‌های آزمایشگاهی موما، دارنونکور، پیشتاز اسلوب تازه‌ای در نمایش آثار شد که اساس آن نه جایگاه آثار در تاریخ، بلکه شباهت‌ها و مشترکات‌شان بود؛ همین رویکرد مدرن، اساس نمایشگاه کلیدی‌اش با عنوان «جنبه‌های بی‌زمان هنر مدرن»[۳] در سال ۴۹-۱۹۴۸ بود. او در این نمایشگاه دامنه‌ی وسیعی را از حکاکی‌های پیشاتاریخی تا نقاشی‌های «پیکاسو» گنجاند. آغازگر این نمایشگاه یک جدول زمانی ۷۵۰۰۰ ساله و نقشه‌ای از جهان بود که منشاء آثار هنری، روی آن علامت‌‌گذاری شده بود.

مدیران پیشین موزه‌ها، داستان هنر را از مرزهای ملی فراتر برده بودند؛ اما هم‌چنان در محدوده‌‌ی غرب باقی مانده بودند؛ در حالی‌که دارنوکور به هنر سراسر کره‌ی زمین و در تمام تاریخ آن توجه نشان داد. این ویژگی ‌منحصربه‌فرد دارنونکور به دخترش نیز منتقل شد، بعدها «آن دانونکور»، هنرگردان و مدیر «موزه‌ی هنر فیلادلفیا» شد. او نمایشگاه مفصلی در مرور آثار و کارنامه‌ی «دوشان» در آن موزه‌ برگزار کرد که بسیار تأثیرگذار بود.

۱.Rene d’Harnoncourt

Alfred H. Barr
timeless aspects of modern art

قسمت های قبل از خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی را اینجا دنبال کنید:

هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن

Posted: 15 مرداد ۰۳

هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]

۲ comments

مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر

Posted: 27 اسفند ۰۱

مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .

خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی | رنه دارنونکور

خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی

بخش دوازدهم| پیشگامان | رنه دارنونکور

هانس اولریش اوبریست | ترجمه‌ی کتایون یوسفی | انتشارات حرفه‌هنرمند

آوام مگ تلخیص: نیلوفر تقی‌پور

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ