خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی

بخش چهاردهم| قطارهای شب و مناسک دیگر

هانس اولریش اوبریست | ترجمه‌ی کتایون یوسفی | انتشارات حرفه‌هنرمند

مجله هنرهای تجسمی آوام تلخیص: نیلوفر تقی‌پور

«اوبریست» در ابتدای بخش «قطارهای شب و مناسک دیگر» از ملاقات با «سای تومبلی»[۱] نقاش و مجسمه‌ساز آمریکایی می‌نویسد و او را این‌گونه توصیف می‌کند: «او در تاریخ شعر غرق بود؛ بسیاری از نقاشی‌هایش را به اشعار ارجاع می‌داد؛ همیشه از مولانا، کیتز، پاوند، ریلکه و دیگران می‌گفت و نصحیت او به من پیوند شعر و هنر بود، همان‌طور که تمام جنبش‌های آوانگارد قرن بیستم مثل دادا، سوررئالیسم و… در آن مشترک بودند.»

در این بخش اوبریست، از تجربه‎‌ی شخصی‌اش از ملاقات‌ها با هنرمندان می‌نویسد؛ از این‌که چگونه روزها را با آن‌ها به گفت‌وگو می‌پرداخت و شب‌ها را در قطار شب، از شهر به شهری دیگر برای ملاقات با هنرمندی دیگر طی می‌کرد و قطار شب را به مثابه‌ی اتاق فکر و فرصتی برای ثبت تجربیاتش می‌دانست. از جزئیات ملاقاتش با «کریستین بولتانسکی»، در جنوب‌غرب پاریس می‌نویسد و استودیوی بولتانسکی را پر از لباس‌های کهنه و قوطی‌های بیسکوییت توصیف می‌کند.

نقل‌قول‌هایی از او می‌آورد که موجب شفاف‌شدن مسیرش برای ورود به هنرگردانی شد: «بولتانسکی، معتقد بود نمایشگاه‌ها باید همواره قاعده‌ای تازه ابداع کنند و مردم تنها نمایشگاهی در خاطرشان می‌ماند که ویژگی تازه‌ای در شکل ارائه داشته باشد؛ و این موضوع باید هدف هر نمایشگاهی باشد.»

بولتانسکی به «هرالد زیمان» (هنرگردانی که در این کتاب بسیار به او پرداخته شده) نزدیک بود و بسیاری از فعالیت‌های او را برای اوبریست شرح می‌داد که ایده‌ی فعالیت‌های منظم/بی‌نظم، دائم/موقتی و مستقل/ وابسته در راه هنرگردانی را از زیمان، سرمشق می‌گرفت.

بولتانسکی، مسیر ادبیات را هم به اوبریست نشان می‌دهد: «کارگاه ادبیات بالقوه» به اسم «اولیپو» که انجمن ادبی آوانگاردی بود به مثابه‌ی آزمایشگاه تحقیق برای ابداع قوانین جدید در راه تولید ادبیات. این گروه توسط «ریمون کونو»[۱] تأسیس شده بود و به جست‌وجوی تولید آثاری نو با پس‌و‌پیش‌کردن‌ها، اجبارها و ساختارِ بازی‌ها بود.

از دیگر توصیه‌های بولتانسکی به اوبریست مطالعه‌ی «ژرژ پرک» بود. او مجموعه‌‌مقالاتی با نام اندیشیدن‌ـ‌دسته‌بندی‌کردن، دارد که در آن از جنبه‌ی ملال‌انگیز تمام سیستم‌هایی می‌گوید که از نظم مطلق پیروی می‌کنند و اتفاق و تفاوت و تنوع را به خود راه نمی‌دهند. به بیان دیگر، نظم، فانی است و لحظه‌‌ای بعد ممکن است تبدیل به بی‌نظمی شود؛ طبقه‌بندی‌ها پایدار نیستند و تعداد عواملی که باید نظم بگیرند سرسام‌آور است؛ منظم‌کردن آن‌ها در یک دسته‌بندی رضایت‌بخش غیرممکن است؛ بنابراین هرگز به پایان نمی‌رسد؛ پس باید به نظمی موقت اکتفا کرد؛ و به‌ندرت امکان دارد که حاصل آن از بی‌نظمی قبلی، اثربخش‌تر باشد.

پی‌نوشت:

[۱] Cy twombly

[۲] Raymond queneau

قسمت های قبل از خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی را اینجا دنبال کنید:

هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن

Posted: 15 مرداد ۰۳

هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]

۲ comments

مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر

Posted: 27 اسفند ۰۱

مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .

خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی | قطارهای شب و مناسک دیگر

خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی

بخش چهاردهم| قطارهای شب و مناسک دیگر

هانس اولریش اوبریست | ترجمه‌ی کتایون یوسفی | انتشارات حرفه‌هنرمند

مجله هنرهای تجسمی آوام تلخیص: نیلوفر تقی‌پور

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ