پنهان یا پیداکردن قطعات طبیعت | پرونده‌ی چالش فضا در چیدمان

کریستو و ژان کلود | Christo and Jeanne-Claude

معرفی هنرمندان چیدمان

مجله‌ی هنرهای تجسمی آوام: ترجمه‌‌ی دینا صنیعی

«کریستو و ژان کلود»، به ترتیب به‌طور کامل کریستو جاواچف و ژان کلود دو گیلبن (به ترتیب متولد ۱۳ ژوئن ۱۹۳۵، گابروو، بلغارستان؛ متولد ۱۳ ژوئن ۱۹۳۵، کازابلانکا، مراکش) در ۱۸ نوامبر ۲۰۰۹ در نیویورک درگذشت)، مجسمه‌سازان محیطی که به مجسمه‌های بحث‌برانگیز خود در فضای باز مطرح هستند و غالباً بناهای شاخصِ نمایشی از پارچه و پلاستیک در کارنامه‌ی خود دارند.

کریستو، در آکادمی هنرهای زیبا در صوفیای بلغارستان تحصیل کرد و با وقوع انقلاب مجارستان در سال ۱۹۵۶، کار خود را با تئاتر بوریان در پراگ آغاز کرد. او به وین گریخت؛ جایی که یک ترم تحصیل کرد و پس از مدت کوتاهی اقامت در سوئیس، به پاریس نقل مکان کرد و نمایشگاه‌های خود را با نئوواقع‌گراها[۱] آغاز کرد.

کریستو که در آن‌جا به‌عنوان هنرمندی پرتره فعالیت می‌کرد، با «ژان کلود»[۲]، آشنا شد و در سال ۱۹۵۹ با او ازدواج کرد. ژان کلود، زمانی به‌عنوان مأمور تبلیغاتی و مدیر تجاری همسرش شناخته می‌شد؛ اما بعدها مشخص گردید در تمام جنبه‌های خلاقانه، اجرایی و اداری کارشان با او برابر است و همه‌چیز را با هم تقسیم کرده و صورت‌حساب‌های یکسان دریافت می‌کردند.

در سال ۱۹۶۴، این زوج به شهر نیویورک نقل مکان کردند؛ جایی‌که هنر آن‌ها به شکلی از [۳]Arte Povera تلقی شد.

تجربه‌ی گذشته‌ی او در فرار از خانه‌اش به‌عنوان پناهنده سیاسی، تأثیر بسیاری بر فعالیت‌های و آثارش گذاشت و تقریباً جانمایه‌ی هنر او گشته است. همکاری سی‌وپنج‌ساله‌ی او و ژان کلود، بزرگترین دستاورد حرفه‌ای اوست؛ آن‌ها در کنار هم، مجسمه‌ها و چیدمان‌هایی با ابعاد بسیار سهمگین ایجاد کرده‌اند که غالباً تکنیک آن، بسته‌بندی‌ یا پوشاندن بخش‌های وسیع و بزرگی از مناظر، ساختمان‌ها و تأسیسات صنعتی با پارچه‌ی مخصوص مهندسی بود.

آثاری که کریستو و ژان کلود خلق کردند، به‌عنوان برخی از باشکوه‌ترین و جاه‌طلبانه‌ترین، آثار برجسته شناخته می‌شوند؛ در حالی‌که آن‌ها همیشه اصرار داشتند ویژگی‌های زیبایی شناختی هنر آن‌ها، ارزش اصلی آن را تشکیل می‎دهد، اما واکنش‌های مخاطبان و منتقدین در سراسر جهان مدت‎هاست که تفسیر گسترده‌تری دارد و مضامین بسیار مختلفی از تخریب محیط زیست، تا تاریخ خشم‌زده‌ی قرن بیستم و جنگ سرد و اصرار به تعهد در قبال آرمان‌های دموکراتیک و اومانیستی ختم ‌شود.

مداخلات کریستو و ژان کلود در طبیعت و محیطِ ساخته‌شده، تغییردادن فرم فیزیکی و تجربه‌ی بصری فضا، به روش‌های مختلف، به بینندگان این امکان را می‌دهد تا با درک جدید از خصوصیات واقعی، هیجان‌انگیز و انتخابیِ خود، فضاها را بازشناسی کنند.

بخش اعظمی از تصمیم عدم پیروی از قوانین حاکم بر دنیای هنر، مدیون پایداری هنرمندان است؛ هم‌چنان که میراث طولانی‌مدتِ قانونی‌بودن هنر، این مشکل را افزایش می‌دهد، جایی که هنر در جایگاهی بین دنیای «واقعی» و «فانتزی» تجسم می‌یابد، چهارچوب‌های مشخص فقط محدودیت‌هایی سخت‌گیرانه به دنیای هنر می‌بخشند.