نیویورک | بخش دوم
گالری ژولی ساول با گستره وسیعی از هنرمندانی از نسل‌های مختلف و کشورهای مختلف فعالیت می‌کند، هرچند نقش هنرمندان آسیایی و آسیایی‌تبار در آن بسیار کم‌رنگ است. هنری که در ژولی ساول ارائه می‌شود هنری شسته رفته و قابل فروش است و خود گالری نیز در اغلب فروش‌های درجه یک دنیا مثل آرت‌فر میامی و پاریس‌فوتو حضور دارد.
نکته‌ای که در آثار هنرمندان این گالری به چشم می‌خورد، ریسک نمایش کارهای مستند و کم‌تر قابل فروش با کمک ضربه گیر‌های کاهنده ریسک بازار مثل نمایشگاه‌های هراز گاهی نقاشی و حجم از هنرمندان قدیمی با گرایشات مدرنی که امتحان خود را قبلا پس داده‌اند. می‌توان گفت، در آثار هنرمندان این گالری نکات مشترکی هست که می‌توان آن را با دقت بیشتری بررسی کرد.
هنرمندانی که در میان‌شان هم فارغ‌التحصیلان با رده‌های بالای دانشگاه‌های معتبر امریکایی و هم هنرمندان خود‌آموخته حضور دارند، اما همه آنان وجوه مشترک غیر قابل اغماضی دارند، آن‌ها انسان و زندگی انسان را همان گونه که هست به نمایش می‌گذارند. هویت، آدم‌ها و نحوه زندگیشان، اشیاء مربوط به آن‌ها، حیوانات و طبیعتی که در زندگی انسان حل شده و درگیرهویتی جدید شده‌اند. اغلب آنان در واقع زندگی شخصی خود را بی‌کم و کاست روایت می‌کنند. برخی از آنان حتی برای بیان خود به عکس نیز محدود نمی‌مانند، بلکه آن را مطابق دلخواه خود با متریال و تکنیک‌های دیگر تلفیق می‌کنند.
به نظر می‌رسد گالری با لیست بلند بالای هنرمندانش عدم قابلیت فروش این گونه آثار را به کمک نمایشگاه‌های دیگر، اغلب نقاشی و مجسمه، جبران می‌کند زیرا نمایشگاه‌هایی از این دست آثارشان تک به تک و به صورت شیء مجزا قرار نمی‌گیرند، بلکه این کل یک نمایشگاه با تمام آثارش است که معنادار و قابل درک می‌شود و اگر غیر از این باشد نمی‌توان آن را در حوزه اقتصاد هنر توجیه کرد. همان طور که حضور نمایشگاه‌های بی‌ربط هنر آبستره یا فیگوراتیو نقاشی یا عکس‌های کارت‌پستالی و دکوراتیو را در میان حجم قابل توجهی از آثار جدی و انتقادی عکس و سایر مدیا‌های دیگر در این گالری نمی‌توان به نحو دیگر توجیه نمود.
مطلب دیگری که درباره انتخاب هنرمندان در این گالری می‌توان عنوان کرد، نگاهی است که به هنرمندان آسیایی، افریقایی و امریکای جنوبی دارد. در واقع حضور هنرمندان غیر اروپایی امریکایی در اینجا با سختی امکان پذیر است و در بیشتر مواقع به گرفتن امتیازاتی از هنرمندان -به اصطلاح- حاشیه‌نشین منجر می‌شود. نمی‌توان مشخص کرد که این برخورد محافظه کاری است یا تعریف حوزه فعالیت و وفادار ماندن به آن.
به‌هر روی گالری ژولی ساول با وجود داشتن هنرمندانی بسیار جذاب، رویه‌ای ثابت را در نمایش آثارش ندارد و در ترتیب نمایشگاه‌های آن سوالات بسیاری به ذهن متبادر می‌شوند. گالری‌ای که هنرمندانی چون سارا آن جانسون[۲] دارد که زندگیش را آزادنه به هنر تبدیل می‌کند و محدودیتی برای بیانش ندارد یا هنرمند تازه کشف شده‌ای چون میراسلاو تشی[۳] پیرمرد عجیب اهل چکسلواکی با دوربین‌های دست ساخته‌اش، که به عمد در کار ویران کردن تصویر است.
بخش گذشته «دنیای گالری‌ها” را اینجا می‌توانید مشاهده کنید:
[۱] Julie Saul Gallery
[۲] Sarah Anne Johnson
[۳] Miroslav Tichy
[foogallery id=”7376″]
