خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی

بخش شانزدهم | روبرت والرز و گرهارد ریشتر

هانس اولریش اوبریست | ترجمه‌ی کتایون یوسفی | انتشارات حرفه‌هنرمند

مجله هنرهای تجسمی آوام: تلخیص نیلوفر تقی‌پور

ایده‌ی ساخت موزه برای قهرمان اوبریست یعنی «سرگئی دیاگلیف» و «روبرت والزر»، از روزگار جوانی با او همراه بود. او ابتدای این بخش را با توصیف والزر شروع می‌کند که یکی از چهره‌های مهم مدرنیسم بود و «والتر بنیامین» و «روبرت موسیل»، تحت‌تأثیر او بودند؛ «فرانتس کافکا» او را نویسنده‌ی محبوبش می‌داند و «سوزان سونتاگ» درباره‌اش نوشته است: «زندگی والزر، بی‌قراری‌های سرشتی افسرده‌حال را به تصویر می‌کشد؛ او فریفته‌ی سکون، کش‌آمدن و مصرف زمان بود؛ و قسمت اعظمی از زندگی خود را صرف تبدیل زمان به فضا کرد: با پیاده‌روی‌هایش».

«کارل زیلیش»، محقق ادبی سوئیسی، در این پیاده‌روی‌ها در کنار او بود که حاصل آن کتابی با عنوان پیاده‌روی با روبرت والزر بود. این کتاب سند باارزشی از دورانی است که والزر، نوشتن و خواندن را کنار گذاشته بود؛ نقطه‌ای وسط این قدم‌زدن‌ها جایی مناسب برای راه‌انداختن موزه برای اوبریست به نظر می‌رسید. او تنها ویترینی متحرک به رستورانی با چشم‌انداز دامنه‌های آلپ اضافه کرد. این نمایشگاه ضمیمه‌ای برای حیات روزانه‌ی این رستوران در گایس بود و هنرمندان این نمایشگاه هرکدام راهی برای ارتباط با آن پیدا می‌کردند؛ برای مثال دومینیک گنزالس-فورستر آخرین پیاده‌روی والزر در برف را کار کرد. اوبریست باور دارد پل هنر و ادبیات جایش خالی است و به تلاش‌هایش در این راستا ادامه خواهد داد.

هم‌زمان با پروژه موزه‌ی والزر، اولین نمایشگاهش را با «گرهارد ریشتر» نیز در «نیچه‌هاوس» برگزار کرد؛ اولین‌باری بود که ریشتر عکس‌هایی که رویشان نقاشی کرده بود را به‌عنوان کار مستقل نمایش می‌داد. آثار خیلی فروتنانه، در دکور داخلی خانه‌ی نیچه می‌نشستند و بر بعضی از عکس‌ها تنها رد مختصری از رنگ دیده می‌شد، به‌صورتی که برخی دیگر کاملاً با رنگ پوشیده شدند؛ درحالی‌که تصاویری که زیر رنگ‌ها به کار رفته، اسنپ‌شات‌هایی معمولی بودند.

در قرن‌ بیستم با اهمیت روزافزونی که فناوری تصویر پیدا کرد، نقاشی و عکاسی از راه‌های متعدد و متنوعی به هم پیوند خوردند؛ عکس‌ها به‌عنوان ابزار کمکی و منبع الهام یا الگو، جای خود را در آتلیه‌ی نقاشان باز کردند. به نظر می‎رسد که پیوندی میان نقاشی انتزاعی و عکاسی اتفاق می‎افتاد نه‎فقط به‎عنوان چیزی که در خلال فعالیت هنرمند شکل گیرد، بلکه حتی به‎عنوان امری است که به آثار هنری مستقلی منجر شود.

از نظر اوبریست، آثار ریشتر، مدل‌های ناهمگونی از تغییر مدوام و تحول هستند و حتی چنین چیزی را طلب می‌کنند؛ به‎ گفته‎ی ریشتر: «غافلگیری همیشه پدیدار می‎شود؛ خواه یأس‌آور باشد یا خوشایند.» شک و تردید نسبت به هر چیزی که در جایگاه مطلق باشد در جای‌جای فعالیت او نفوذ کرده است؛ چه سبک هنری باشد یا روایتی از جهان. او «احتمال» را در فعالیت‌های هنری خود با آغوش باز می‌پذیرد.

ریشتر به‌عنوان بخشی از نمایشگاه «زیلس» در خانه‌ی نیچه کتاب کوچکی با همین نام هم تولید کرد. این کتاب توانست به‌عنوان عنصری جانبی در جایگاه خود نمایشگاهی مستقل باشد. به‌واسطه‌ی ریشتر و «زیلس ماریا» و «روبرت والزر»، می‌توان جاده‌های تازه‌ای را برای درک هنر و جهان در پیش گرفت و پیمود.

قسمت های قبل از خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی را اینجا دنبال کنید:

هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن

Posted: 15 مرداد ۰۳

هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]

۲ comments

مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر

Posted: 27 اسفند ۰۱

مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .

خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی | روبرت والرز و گرهارد ریشتر

خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی

بخش شانزدهم | روبرت والرز و گرهارد ریشتر

هانس اولریش اوبریست | ترجمه‌ی کتایون یوسفی | انتشارات حرفه‌هنرمند

مجله هنرهای تجسمی آوام: تلخیص نیلوفر تقی‌پور

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ