تاثیرگذارترین هنرمندان سال ۲۰۱۹

قسمت دوم: ابوحمدان/ کاموک/ موریلو/ شانی

مجله هنرهای تجسمی آوام: ترجمه معصومه شیخی

تأثیرگذارترین هنرمندان سال 2019 — اثر تای شانی

ابوحمدان/ کاموک/ موریلو/ شانی

تأسیس ۲۰۱۹، انگلستان

در سال ۲۰۱۹، تنها یک هنرمند برنده‌ی جایزه‌ی ترنر نشد. پیش از مراسم اهدای جوایز، هنرمندان منتخب _─ لارنس ابوحمدان، هلن کاموک، اسکار موریلو و تای شانی _─ گروهی را تشکیل دادند به نام ابوحمدان/ کاموک/ موریلو/ شانی. آن‌ها با هم از داوران خواستند یک برنده انتخاب نکنند. این هنرمندان در نامه‌ای نوشتند: «در این زمانه‌ی بحران سیاسی در انگلستان و در بیشتر دنیا، وقتی تا همین نقطه هم چیزهای بسیاری وجود دارند که افراد و جوامع را از هم جدا و منزوی کرده‌اند، به‌شدت احساس می‌کنیم باید از موقعیت این جایزه بهره برده و بیانیه‌ای قطعی به نام مشترکات، کثرت و اتحاد در هنر و در جامعه صادر کنیم.» هیأت داوران، یک‌صدا موافقت کردند.

در حالی که برخی از منتقدین از این حرکت خشمگین شدند، سایرین از آن حمایت کردند. آدرین سرل از مجله‌ی گاردین نوشت: «به‌هم‌زدن بازی، چیزی است که هنرمندان باید انجام دهند.» سرل اشاره کرد که هلن مارتن در سال ۲۰۱۶ با نیتی مشابه، عایدات جایزه‌ی ترنر خود را به اشتراک گذاشت؛ او حرکت تیستر گیتس را دنبال کرد که در سال ۲۰۱۵ جایزه‌ی آرتس موندی را با دیگر هنرمندان منتخب تقسیم کرد. این نمایش اخیر و بسیار بااهمیت، موضوعیت جوایز هنری معاصر را زیر سؤال می‌برد و این ایده را مطرح می‌کند که شاید چنین کمک‌هزینه‌ها و نمایش‌هایی به‌جای تعدادی هنرمند منتخب باید صرف حمایت از هنرمندان بسیاری شود.

هیلما آو کلینت

متولد ۱۸۶۲، استکهلم، سوئد. متوفی ۱۹۴۴، جورشهلم، سوئد.

در سال ۲۰۱۹، نمایشگاهی از آثار یک هنرمند زن انزواطلب و عارف‌مسلک سوئدی در اوایل قرن بیستم، رکورد تعداد بازدیدکنندگان را در گوگنهایم شکست. بیش از ششصدهزار بازدیدکننده، نه‌فقط به دلیل داستان عجیب زندگی این هنرمند، بلکه به دلیل کارهای منحصر‌به‌فردش، به نمایشگاه «هیلما آو کلینت: نقاشی‌هایی برای آینده» هجوم آوردند.

پیش از واسیلی کاندینسکی و آبستره‌ی ابداعی معاصر او، آو کلینت، بوم‌های بسیار بزرگی می‌ساخت و در آن‌ها رنگ، مقیاس و تعادل را با روش‌هایی تازه و استادانه کشف می‌کرد. یکی از مشهورترین آثار در این نمایشگاه، گروه ۴، ده اثر بزرگ، شماره‌ی ۳، جوانی (۱۹۰۷)، پس‌زمینه‌ای به رنگ نارنجی‌ زنده را به تصویر می‌کشد که خطوط مارپیچ، چرخ‌ها، بیضی‌ها و اشکال ارگانیک، به رنگ‌های رنگین‌کمانی در آن در حال رقصند. در میان آثار آو کلینت نشانه‌های زنانه و رنگ‌های زنده‌ی فراوان حضور دارند.

این هنرمند در ابتدا این آثار را برای برقراری ارتباط با قدرتی والاتر خلق کرد و خانه‌ی ابدی آن‌ها را یک معبد تصور می‌کرد؛ فضای نمایشگاهی شیب‌دار و پیچ‌درپیچ فرانک لوید رایت مکانی ایده‌آل بود؛ اگرچه آو کلینت در سال ۱۹۴۴ از دنیا رفت، تا زمانی که موزه‌ی هنر «لس‌آنجلس کانتی» نقاشی‌های او را در نمایشگاهی گروهی در سال ۱۹۸۶ نمایش داد، نسبتاً ناشناخته مانده بود. مخاطبین، تشنه‌ی آثار هنری هنرمندان زنِ کمتر‌شناخته‌شده هستند و نمایشگاه گوگنهایم _─ اولین نمایش انفرادی جامع آثار آو کلینت در ایالات متحده _─ قطعاً پاسخ این نیاز را داد.