تکوین و پرده‌ی آخر در گالری‌های مازندران
مروری بر نمایشگاه‌های تجسمی اخیر استان مازندران
مجله هنرهای تجسمی آوام: به قلم نویسنده مخاطب محمد ستونه
سیر تکوینی مهدی سماکوش
گزارش نمایشگاه “تکوین” در گالری نوران قائمشهر
تکوین سومین نمایشگاه انفرادی مهدی سماکوش نقاش و مجسمه ساز بابلی است که در تاریخ بیست و هفت دی نودوهشت در گالری نوران قائمشهر با حضور هنرمندان و اساتید مطرح مازندران افتتاح شد.
مجموعه آثار در دوسالن به نمایش درآمده است و مخاطب با ورود به سالن با دو خوانش از سیما بیژنی و ایمان خداترس مواجه میشود. با هم برشی کوتاهی ازین دو متن را میخوانیم:
ایمان خداترس:
…چهره ها و بدنه های این اثر، تا حد زیادی اسکیزو هستند. از منظر”ژیل دلوز” اسکیزو برهم زننده ی نظم های موجود و ایجاد کننده ی نطم های جدید است. در منظر عام اسکیزو کسی است که در حرکت و زیست با چند شخصیت و خیالی ست، درآمدن از نقشی و فرورفتن در شخصیتی دیگر از نظر خودش، کاملا طبیعی به نظر میآید. در واقع اسکیزو ،تصاویر رمزگان شده ی قراردادی جامعه را نمی پذیرد و می خواهد رمزگان خویش را ایجاد کند. این اثر دعوت به نگاهی است در تولید رمزگان جدید. رمزگانی که شکل تکوین گرفته اند و ما در واکاوی خود به دنیای موازی اسکیزو ورود میکنیم…
سیما بیژنی:
…روایت نقاشی های مهدی سماکوش روایت انسانی ست امروزی از گذشته ی خود با رویکردی تحسین آمیز، و نه صرفا بهره برداری متظاهرانه برای احراز یک هویت ساختگی، فرم های توامان منفعل و فعال ، روشن و تیره، ساکن و پرجنب و جوش، جای خود را به هم میدهند و روابطی مبتنی بر اعوجاج و وضوح را به رخ می کشند. شور و خروشی را که در این آثار وجود دارد نمی توان به هیچ سطح منطقی ای فروکاست. آن ها در بهترین حالت نوعی بازی آزادانه و تجسم فضاها و ایده های نامتناهی اند…
پس از مطالعه خوانش ها به بررسی آثار می پردازیم، هنرمند با استفاده از میکس مدیا (اکلریلیک،رنگ روغن و..) به دنبال خلق رنگ های دنیای خود است و با بکارگیری متریال طبیعی همچون براده آهن ، شیشه ، پودر نقره پوشش بافت کار خود را رقم زده است.
مخاطب پس از ورود به سالن اول با اثار سه بعدی رو به رو میشود. تصاویری از جهان سیال و پویا که انسان را به تفکری از تکوین وا میدارد.
هنرمند با لایه چینی رنگ ها با صرف زمان به خلق فرم هایی دست میزند که به نوعی زمان را در خود حل کرده است.
از این رو مخاطب بسان دیرینه شناس در لا به لای این لایه های تکوینی اثر،به دنبال اشتراک تجربه های زیستی خود میگردد.
سپس وارد سالن دوم میشویم با اثار دو بعدی و تخت که به عقیده ی بنده گریزی هوشمندانه به عقب است. این بار آثار با بهره گیری از شکل و فرم، رنگ و خط در کنار یکدیگر به خلق ترکیبی انتزاعی می پردازد که از دیگر رفرنس های بصری مستقل است.
آثاری با پرتره های انسانی غالبا با چشم و دهانهایی بسته و حالتهایی متفاوت ک گویای شخصیت های متفاوت و مستقل اند…که با بهره جویی از بافت و رنگ های مات احساسات هنرمند را خالصانه به میان میگذارند.
در مجموع فضای آثار گذاری بود میان خود شناسی و جهان شناسی …که به شکل ناخود اگاه سوبژه با واکاوی از ابژه سعی به درک لایه های زیرین و فهمی از خویشت دارد.فارغ از عام یا خاص بودن مخاطب و تنها با بهره گیری از تجربه های زیستی…
نمایشگاه <تکوین> تا تاریخ دو بهمن نودوهشت در گالری نوران قائمشهر میزبان علاقه مندان هنر است.
مرگ در پرده آخر
گزارش نمایشگاه گروهی “پرده آخر” در گالری هنر ساری
نمایشگاه گروهی پرده آخر با کیوریتوری محمود کاظمیان با موضوعیت مرگ و دوازده اثر به تاریخ بیست و شش دی ماه نودوهشت در گالری هنر ساری افتتاح شد.
عبدالرضا احمدی، علی افتخارنسب، معصومه پیروی، کامران رضوی، نرجس حسینی، گیلدا زاهدی،مسیب زارع، نازنین کریم زاده، اسماعیل قنبری، معصومه فرین،جلال الدین مشمولی هنرمندانی هستند که آثارشان در این نمایشگاه به شکل نقاشی ،کلاژ، مجسمه، چیدمان به نمایش درآمده است. مخاطب پس از ورود با استیتمنتی به قلم علی مجتهدزاده روبرو می شود:
آغازش هم یاد هیچ کداممان نمانده که دستکم چیزکی دستمان را بگیرد و بدانیم ته این راه چیست، شاید یادمان بیاید، که تازه آن را هم بعدا فهمیدیم از ضرب سقلمه ی قابلمه بوده، وگرنه خیلی از ما خندان آمدیم. اما چشم که می بندی تاریکی می آید و همراهش ترس، این همه اختراع کردیم و نور به همه جا تاباندیم و هفت کنج هزارتوی همه دهلیزهای زمین را هم کاویدیم که شاید باز دستمان بیاید کدام یک از این راه ها ته دارد و آنجا چه گذاشته اند، که آنجا هم جز نمی کهنه و گردی کهنه تر، چیزی دستمان نگرفت.
این بود دور هم نشستیم و اوسنه بافتیم و همانها شد مرهم دردمان. این میان، یکی هم نشست و نقشی زد از خنده ای که لابد دیر یا زود بود می شد و بادهای کهن آن را همه جا می بردند و آنچه می ماند، تصویر…
چه نزدیک است زندگی به مرگ “امام علی (ع)”
مرگ اندیشی از دیرباز دغدغه فکری بشری بوده است و گاها این تفکر باعث تمدن سازی شده است که نمونه بارز آن را در تمدن مصر باستان شاهد هستیم. آنچه هنر و دانش مصر باستان بود، در خدمت مرگ اندیشی فراعنه در قالب اهرام مصر نمایان شد. ازین حیث مرگ اندیشی، در تاریخ بشریت همیشه حائز اهمیت بوده است و هنرمندان با الهام گرفتن از مرگ به آثار خود عمق معنایی بخشیده اند. بسته به درک هنرمند از زندگی، مرگ نیز شکل متفاوتی در آثار آنان متجسم شده است که در این نمایشگاه ما شاهد نگاه ها، احساسات و برخورد متفاوت با مرگ بوده ایم.
حال به شرح دو اثر در این نمایشگاه می پردازیم:
اولین اثر مربوط به محمود کاظمیان کیوریتور این نمایشگاه است، ایشان پانزده عدد جمجمه حیوانات را بانقاشی تزیین و چیدمان کرده است. جمجمه ها با نقش های ختایی و اسلیمی در رنگ های پخته به نوعی حیات پنهان در مرگ را تداعی می کند و در نگاه دیگر این جمجمه ی حیوانات هستند که در ذهن سنگینی می کنند،گویا بیان می کنند با وجود نقش ها و رنگ ها، مرگ، همچنان، مرگ است.
اثر دوم مربوط به نازنین کریم زاده می باشد. تابلوی رنگ و روغن که یک قاب تولد خانوادگی را تصویر می کند اما با کمی دقت متوجه موش هایی می شویم که بر روی میز و شخصیت های تصویر نشسته اند، انگار که مرگ آنقدر سریع اتفاق افتاده است که خودشان هم متوجه این موضوع نشده اند.
اختتامیه این نمایشگاه با حضور دکتر فضل علی و بحث در مورد نگاه روانشناسی آثار در تاریخ سه بهمن نودوهشت در گالری هنر ساری برگزار می شود.
یادداشت‌های دیگر به همین قلم را اینجا بخوانید:
