چیدمان‌های لی‌بال و هیولایی با میل به آرمان‌شهر

هیولایی با میل به آرمان‌شهر | پرونده‌ی چالش فضا در چیدمان

لی‌بال | Lee Bul

معرفی هنرمندان چیدمان

مجله‌ی هنرهای تجسمی آوام: ترجمه‌‌ی دینا صنیعی

لی بال (متولد ۱۹۶۴، یونگجو؛ زندگی و کار در سئول) در سال ۱۹۸۷؛ از دانشگاه هونیک^[۱]، سئول، کارشناسی مجسمه‌سازی دریافت کرد. او در طیف وسیعی از مدیاها ــ ‌از نقاشی، مجسمه‌سازی و طراحی گرفته، تا پرفورمنس، چیدمان و فیلم‌برداری ــ فعالیت داشته است؛ در بررسی جزئیات و در‌هم‌تنیدگی‌های بین آگاهی معاصر بشری و اسطوره‌ها و فولکلور که ضمیمه‌ی تاریخ است. او به بررسی شعوری و بسیار جرئی‌تر دوگانگی‌ها می‌پردازد؛ از قبیل فضای بسیار خصوصی شخص، اجتماع و همین‌طور احساسات متناقض، مانند انزوا و ترس از فضاهای‌بسته و محصور.

چیدمان‌ها و مجسمه‌های او به بررسی موضوعات جهانی از جمله میل به آرمان‌شهر ^[۲]برای رسیدن به کمال، از طریق پیشرفت‌های تکنولوژیکی و توهمات خیال‌پردازانه‌ی توأم با شکست می‌پردازد؛ اگرچه کارها و پروژه‌ها از نظر مادی و محتوایی بسیار متنوع است؛ اما به لحاظ ساختار سیستماتیک، انفجاری یکپارچه هستند؛ از بدن‌های شخصی گرفته تا بزرگ‌ترین ساختار‌های معمارانه که شهر‌ها یا جوامع آرمانی را پوشش می‌دهد.

او شیفتگی بشر به تکنولوژی را، در نهایت به شیفتگی ما به بدن انسان ارجاع می‌دهد و تمایل به برتری جسمانیت و شهوت؛ در به‌دست‌آوردن جاودانگی و البته که به ابدی‌بودن اشاره دارد.

این علاقه اغلب در کار او به شکل سایبورگ ^[۳]ــ موجودی ارگانیک و هم‌زمان ماشینی ــ شبیه‌ترین‌چیز (آبجکت) به انسان است؛ که به شکلی واقعی به این آرمان دست می‌یازد.

او سایبورگ را یک استعاره‌ی مفهومی در توصیف نگرش‌های اجتماعی به فن‌آوری می‌داند؛ و به‌طور هم‌زمان یک مثال کامل و البته یک هیولا!

پروژه‌های او از موادی مثل فلز، سیلیکون، رزین و مواد آلی و حتی زنجیر و مهره‌های کریستالی، ساخته شده؛ که ممکن است همگی آینده‌نگرانه به نظر برسند در‌حالی‌که تحت‌تأثیر ارواح تاریخی هنرمندان قرن ‌هجدهم ایتالیایی هستند؛ مانند هزارتوی پیرانسی^[۴]؛ رؤیاهای آینده‌نگرانه‌ی معمار ایتالیایی؛ سنت الیا ^[۵]و شهرهای کریستالی خارق‌العاده‌ی معمار ویمار ^[۶]و برونو تاوت^[۷]، که در هوا معلق بودند.

اگرچه لی در مجسمه‌سازی به‌صورت آکادمیک آموزش دیده بود؛ اما کارهای اولیه‌ی او غالباً تعاملی بودند و بینندگان را به انجام پرفورمنس‌های خصوصی در پوسته‌های شفاف یا پمپ‌کردن هوا در بالن‌های یادبود، که به‌نوعی تقلیدی از انیمه‌ها بود دعوت می‌کرد. شکل متنوعی از کارهای اخیر لی در ژانرها و مدیا‌ها ادامه دارد و به بررسی موضوعات زیبایی، فساد و زوال می‌پردازد و هم‌چنان ادامه دارد.

در سال ۲۰۱۹، لی بال جایزه‌ی «Ho-Am» را دریافت کرد؛ این جایزه به اشخاصی بومی از کره اهدا می‌شود که در غنی‌سازی فرهنگ و هنر برای بشریت نقش داشته‌اند. در سال ۲۰۱۴، او در دهمین دوسالانه‌ی «گوانگجو» جایزه‌ی «نیم‌روز» را دریافت کرد؛ جایزه‌ای برای یک هنرمند پابرجا که بیشترین کار تجربی را در طول دوسالانه انجام داده است. در سال ۱۹۹۹، لی بال به‌خاطر همکاری خود در غرفه‌ی کره و نمایشگاه بین‌المللی که توسط هارالد زیمان ^[۸]ساخته شده بود، در چهل‌و‌هشتمین دوسالانه‌ی ونیز افتخارآفرینی کرد.

کارهای او در مجموعه‌های بین‌المللی و خصوصی مهم و متعددی به نمایش درآمده؛ از جمله دوسالانه‌هایی مانند «پرواز خیال»^[۹]، سیبرپانک در سال‌ آینده، تای کوون معاصر، هنگ کنگ (۲۰۱۹) گنجانده شده است.