تاثیرگذارترین هنرمندان سال ۲۰۱۹
قسمت هفتم: امیلی کیم کنگوری، روگیله بارزجوکایته و دوریس سالسیدو و…
مجله هنرهای تجسمی آوام: ترجمه معصومه شیخی
امیلی کیم کنگوری Emily Kame Kngwarreye
متولد حدودا ۱۹۱۰ در سوکج بور[۱]، استرالیا که در ۱۹۹۶ در آلیس اسپرینگ استرالیا درگذشت.
«نقاشان صحرا در استرالیا[۲]»، نمایشگاه مهم بدون فروشی از آثار هنری بومیان استرالیا در شبکه‌ی گالری‌های گاگوسیان، توجه دوباره‌ای به سمت نقاشی‌های آبستره‌ی فوق‌العاده‌ی جوامع بومی استرالیا جلب کرد. امیلی کیم کنگوری احتمالا تحسین‌شده‌ترینِ این نقاشان است. در طول زندگی‌اش (از حدود ۱۹۱۰ تا ۱۹۹۶)، انگوارآی بوم‌های پرنشاطش را با نقطه‌‌ها، پیچ‌ها و خط‌های درهم‌رفته‌ای پر کرد که به تناوب یادآور اشکال ارگانیک، نقشه‌های توپوگرافیک و آسمان شب هستند.
دسامبر گذشته، گالری ساتبیز اولین حراج آثار هنری بومیان استرالیا را در نیویورک برگزار کرد و اعتماد علاقه‌مندان آمریکایی را به ژانر جلب کرد (این مرکز مزایده، پیشتر حراجی‌ای در لندن برگزار کرده بود). دو نقاشی از کنگوری در فهرست برترین آثار حضور داشتند: بدون عنوان (۱۹۹۰)، با تخمین قیمت ۲۵۰ تا ۳۰۰هزار دلار و جشن تابستانه (۱۹۹۱)، با تخمین قیمت ۳۰۰ تا ۵۰۰هزار دلار. تعدادی از مجموعه‌داران سطح بالا، از جمله استیو مارتین[۳] و دنیس[۴] و دبرا شول[۵]، به اطلاع‌رسانی درباره‌ی کنگوری و همنوعانش از طریق سفرهای نمایشگاهی کمک کردند که آثار آنها در سراسر کشور در دسترس عموم باشد.
روگیله بارزجوکایته، وایوا گراینیته و لینا لاپلیته Rugilė Barzdžiukaitė, Vaiva Grainytė, and Lina Lapelytė
متولد ۱۹۸۳ در کاوناس لیتوانی که در ویلنیوس لیتوانی زندگی و فعالیت می‌کند؛ متولد ۱۹۸۴ در کاوناس که در ویلنیوس زندگی و فعالیت می‌کند؛ متولد ۱۹۸۴ در کاوناس که در ویلنیوس و لندن زندگی و فعالیت می‌کند.
روگیله بارزجوکایته، وایوا گراینیته و لینا لاپلیته اپرایی غیرمعمول را در غرفه‌ی لیتوانیایی دوسالانه‌ی ونیز ۲۰۱۹ اجرا کردند. وقتی این گروه سه‌نفره جایزه‌ی نهایی، شیر طلایی را در دست گرفتند، به سرعت نقل محفل شهر – و دنیای هنر- شدند. این سه هنرمند تجربه و تخصص مشترکشان را در هنر، فیلم‌سازی، تئاتر، موسیقی و نویسندگی روی هم گذاشتند و رساله‌ای تند و تیز و طنزآمیز درباره‌ی تغییرات آب‌وهوایی با عنوان آفتاب و دریا (تفریح‌گاه ساحلی) (۲۰۱۹) را به نمایش درآوردند.
آفتاب و دریا (تفریح‌گاه ساحلی) در ساحلی ساختگی که در یک ساختمان نظامی سابق در ونیز ساخته شد، به نمایش درآمد که در آن بازیگران لباس شنا به تن داشتند و ملزومات یک روز تفریح در کنار دریا اطرافشان قرار گرفت. هنرمندان با کیفیت تولید سینمایی، خواننده‌هایی بااستعداد و نمایش‌نامه‌ای جسورانه، درست به هدف زده‌اند و روح عصر حاضر را [۶]کاملا دریافته و بیان کرده‌اند. وقتی نمایش آنها در اینستاگرام سروصدای فراوان به راه انداخت، صف‌های طویلی از هنردوستان در ونیز تشکیل شد که تا فواصل دورتری از محل دوسالانه ادامه یافت. در حالی که آثار هنری درباره‌ی تغییرات آب‌وهوایی اغلب به طرز افسرده‌کننده‌ای ناامید‌کننده‌اند، بارزجوکایته، گراینیته و لاپلیته نشان دادند که این موضوع تلخ و بسیار مهم را می‌توان با روش‌های سخاوتمندانه و غیرمعمول نیز نمایش داد – در این مورد، نمایشی آشنا و قابل درک که تجربه‌ای حسی است و به همراه ملودی‌های آسمانی و رایحه‌ی شیرین اقیانوس کامل می‌شود.
دوریس سالسیدو Doris Salcedo
متولد ۱۹۵۸ در بوگوتا کلمبیا که در بوگوتا زندگی و فعالیت می‌کند.
در اکتبر، دوریس سالسیدو جایزه‌ی هنری یک‌میلیون دلاری نومارا[۷] را برد که باارزش‌ترین جایزه‌ی نقدی در دنیای هنر معاصر است. هنرمند کلمبیایی به خاطر مجسمه‌های پویا و غم‌انگیزش که وحشت، ترس و خشونت را نمایش می‌دهند، انتخاب شد، اما همچنین به خاطر روش جسورانه‌اش. هاجیمه ایکِدا[۸]، مدیر اجرایی ارشد نومارا در بیانیه‌ای اظهار کرد: «دوریس سالسیدو از تغییر روی‌گردان نیست اما بیشتر مصمم است تا بازی را تغییر دهد.»
این هنرمند قصد دارد این پول را برای چیدمان‌های جدیدی صرف مجموعه‌ی در حال انجام خود با عنوان «مراسم سوگواری[۹]» (از ۱۹۹۹ تا امروز) کند، که از طریق آن داستان‌هایی از قربانیان و بازماندگان جنگ داخلی کلمبیا را نقل می‌کند. در نمایشی مهم با همین نام، سالسیدو برخی از آثار این مجموعه را در موزه‌ی هنرهای مدرن ایرلند در بهار گذشته به نمایش گذاشت.
سالسیدو امسال همچنین موج‌هایی را در بوگوتا از طریق شبکه‌ی هنری عمومی‌اش به نام فرگمنتوس (۲۰۱۸)، به راه انداخت که «ضد یادبودی» برای پنج دهه اختلاف در کلمبیا بود. این چیدمان که متشکل از ۱۲۹۶ خشت استیل است از اسلحه‌های ذوب شده‌ای ساخته شده است که زمانی متعلق به نیروهای شورشی بود و پس از قراداد صلح ۲۰۱۶ مصادره شدند. این هنرمند زنانی را که قربانیان جنگی بودند به کار گرفت تا در یک ریخته‌گری قطعات اثرش را تولید کنند. او به نیویورک تایمز گفت: «فکر می‌کردم فوق‌العاده خواهد بود اگر قدرتی که یک مرد از طریق اسلحه‌اش به دست می‌آورد، معکوس شود، واژگون شود، و ما همگی بتوانیم روی این اسلحه‌ها بایستیم.» وقتی تهدیدهای از سر گرفتن جنگ دوباره آغاز شد، در پاییز گذشته جنجال‌هایی بر سر اهمیت این اثر هنری به پا خاست، اما سالسیدو در دفاع از اثرش بیان کرد که پیامش حالا بیشتر و بیشتر اهمیت دارد.
پی‌نوشت:
[۱] Soakage Bore
[۲] Desert Painters of Australia
[۳] Steve Martin
[۴] Dennis
[۵] Debra Scholl
[۶] Zeitgeist
[۷] Nomura Art Award
[۸] Hajime Ikeda
[۹] Acts of Mourning
منبع: آرتسی
قسمت‌های قبلی این پرونده را اینجا بخوانید:
قسمت اول: کارا واکر و اولافور الیاسون
قسمت دوم: ابوحمدان/ کاموک/ موریلو/ شانی
قسمت سوم: آرتور جافا و لوچیتا هورتادو
قسمت چهارم: تیم‌لب و استرلینگ رابی
