تاثیرگذارترین هنرمندان سال ۲۰۱۹

قسمت هشتم: نان گلدین و مایکل راکوویتس

مجله هنرهای تجسمی آوام: ترجمه معصومه شیخی

نان گلدین Nan Goldin

متولد ۱۹۵۳ در واشینگتن دی سی که در نیویورک زندگی و فعالیت می‌کند.

در عرض چهار روز در پاییز گذشته، نان گلدین توسط آرت‌ریویو[۱] به عنوان دومین فرد قدرتمند در دنیای هنر انتخاب شد، نمایشگاهی تاثیربرانگیز در یک گالری افتتاح کرد و با دراز کشیدن و خود را به مردن زدن در موزه‌ی ویکتوریا و آلبرت اعتراضی به راه انداخت. این هنرمند از ۲۰۱۷ به شکلی فعالانه با گروه فعال اجتماعی ضد سکلر[۲] خود، با عنوان «مداخله در اعتیاد به داروهای نسخه‌ای، حالا» یا PAIN همکاری کرده است، اما در ۲۰۱۹ صدای اعتراضش بالاتر رفت.

گلدین آثار جدی و جدیدی را در نمایشگاه انفرادی‌اش در لندن با عنوان «سایرن‌ها[۳]» برای اولین بار به نمایش گذاشت که اولین نمایشگاهش در گالری ماریان گودمن[۴] بود که از ۲۰۱۸ شروع همکاری با او را آغاز کرد. نقاط برجسته‌ی نمایشگاه شامل ویدئوی سایرن‌ها (۲۰۱۹) بود که شارلوت جنسن در آرت‌سی آن را به صورت «جستجویی بالارونده و یادآورنده از نشئه شدن است.» توصیف می‌کند و حافظه‌ی از دست رفته (۲۰۱۹)، نمایش پیاپی صدها عکس خصوصی که به تجربه‌ی خود هنرمند از اعتیاد اشاره دارد.

گلدین به همراه گروه PAIN ماموریت دارد تا دست خانواده‌ی سکلر و ثروت آنها را از بهترین موسسه‌های هنری دنیا کوتاه کند – خانواده‌ای که صاحب پردو فارما[۵] است، شرکتی که با رواج اکسی‌کانتین به دامن زدن به اپیدمی ترکیبات اوپویید متهم شد. و با اینکه مستقیما تغییری ایجاد نکرده است، به نظر می‌رسد تاثیر خود را گذاشته باشد. در حالی که پرونده‌های شکایت علیه این خانواده در سال گذشته بیشتر شدند، اعتراضات PAIN نیز افزایش یافت؛ یکی پس از دیگری، موزه‌هایی از جمله گالری ملی پرتر‌ه‌های لندن، گالری تیت، گوگنهایم و موزه‌ی هنر متروپولیتن اعلام کردند که دیگر کمک هزینه‌ای از خانواده‌ی سکلر نخواهند پذیرفت. در اول ژوییه، گلدین اعتراضی با گروه PAIN در موزه‌ی لوور آغاز کرد و تنها چند هفته بعد، این موزه به درخواست این فعالان اجتماعی مبنی بر «حذف کردن نام خانواده‌ی سکلر» پاسخ دادند. در پاییز گذشته، گلدین برای اولین بار گروه PAIN را به بریتانیا برد که نشان از آن دارد که فعالیت‌های او تازه شروع شده است.

مایکل راکوویتس Michael Rakowitz

متولد ۱۹۷۳ در گریت نک، نیویورک که در شیکاگو زندگی و فعالیت می‌کند.

وقتی مایکل راکوویتس حاضر نشد در دوسالانه‌ی ویتنی در [۶]۲۰۱۹ شرکت کند، جرقه‌ای شد برای جنجالی در سطح ملی درباره‌ی اخلاقیات و مسائل مالی موزه‌های خصوصی.

در نوامبر ۲۰۱۸، مجله‌ی هنری آنلاین هایپر الرجیک[۷] گزارش داد که گاز اشک‌آور استفاده شده روی مهاجران در مرز ایالات متحده و مکزیک توسط سفاری‌لند[۸] ساخته شده بود – کارخانه‌ی صنایع دفاعی‌ای که مدیر عامل آن وارن کندرز[۹] است که جانشین رئیس هیئت مدیره‌ی موزه‌ی ویتنی نیز است. کمی پس از آن، کارکنان شروع به اعتراض کردند و گروه فعال اجتماعی «این مکان را از استعمار پاک کنید» در دسامبر به این مبارزه پیوستند. وقتی در فوریه‌ی ۲۰۱۹ نیویورک تایمز گزارشی منتشر کرد که راکوویتز دعوت هنربانان، جین پنتا[۱۰] و رویکو هاکلی[۱۱] را برای شرکت در دوسالانه‌ی ویتنی رد کرده است، تنش‌ها بالا گرفت.

در ژوییه، هنا بلک[۱۲]، کیه‌ران فینلیسن[۱۳] و توبی هسلت[۱۴] نامه‌ای به سردبیر آرت‌فروم نوشتند که در همین ماهنامه‌ منتشر شد و خواستار حذف کندرز از هیئت مدیره شدند. یک روز بعد، چهار هنرمند در دوسالانه – نیکول آیزنمن[۱۵]، کوراکریت آروناناندچی[۱۶]، مری‌یم بنانی[۱۷] و نیکولاس گالانین[۱۸] – نامه‌ی سرگشاده‌ای را امضا کردند که آن نیز در آرت‌فروم منتظر شد و درخواست کردند تا زمانی که کندرز جانشین رئیس هیئت مدیره‌ باشد، آثارشان از دوسالانه حذف شود. پس از اینکه چهار هنرمند دیگر نیز اعلام کردند که مایلند کناره‌گیری کنند، کندرز استعفا داد.

راکوویتس (که گالری رانا هافمن، گالری جین لامبارد و باربارا وین نمایندگی او را بر عهده دارند) مدتی طولانی است که فعالیت‌هایی مرتبط با جامعه دارد که اغلب آثار باستانی را بازآفرینی می‌کند یا از آنها استفاده می‌کند. با اینکه آثار او در دوسالانه حضور نداشتند، روحیه‌ی او به نمایشگاه راه یافت.

در دسامبر، راکوویتس دوباره خبرساز شد و این بار توجهات را به سمت روابط تجاری مسئله‌ساز اعضای هیئت مدیره‌ی موزه‌ی هنرهای مدرن نیویورک کشاند. او از موسسه‌ی هنرهای معاصر PS1 مرتبط با موزه‌ی هنرهای مدرن نیویورک درخواست کرد تا ویدوئوی بازگشت او را (که از ۲۰۰۴ تاکنون نمایش داده می‌شد) متوقف کند که در نمایشگاه «تئاتر عملیات: جنگ‌های خلیج ۱۹۹۱ تا ۲۰۱۱» حضور داشت.

گالری وایت‌چپل[۱۹] لندن در طول تابستان نمایش انفرادی مهمی از آثار راکوویتس ارائه داد و در سپتامبر، این هنرمند برنده‌ی جایزه‌ی معتبر صدهزار دلاری ناشر اسکالپچر[۲۰] شد. او سال گذشته را به خاطر فعالیت هنری و فعالیت اجتماعی‌اش با احترام به پایان رساند.

پی‌نوشت:

[۱] ArtReview

[۲] anti-Sackler

[۳] Sirens

[۴] Marian Goodman Gallery

[۵] Purdue Pharma

[۶] ۲۰۱۹ Whitney Biennial

[۷] Hyperallergic

[۸] Safariland

[۹] Warren Kanders

[۱۰] Jane Panetta

[۱۱] Rujeko Hockley