سالن‌های تماشای آنلاین؛ دالان ورود به دنیای جدید فروش آثار هنری
گالری‌های نیویورک چگونه در دوران کرونا زنده مانده و رشد کرده‌اند
قسمت دوم
مجله هنرهای تجسمی آوام نویسنده مخاطب: صدف کیانی
در راستای فروش آثار هنری در دوران همه‌گیری و قرنطینه، گالریها تحت‌فشارهای زیادی بودند چراکه هنوز مجبور به پرداخت اجاره بودند، اما درآمد و فروش مشخصی نداشتند. در همین حین خوشبختانه نمایشگاه‌های هنری نیز که با این مشکلات دست‌وپنجه نرم می‌کردند شکست نخوردند و با بهره‌گیری از تحولات دیجیتال و انقلاب دورکاری ادامه دادند. آرت بازل با ایجاد «سالن‌های تماشای آنلاین» به‌جای رویداد هنگ‌کنگ به مجموعه‌داران این امکان را داد که بدون نیاز به پوشیدن ماسک به گالریها بروند، اگرچه قطعاً فروش نمایشگاه‌های حضوری را نداشت، اما نمایشگاه‌های مجازی – علی‌رغم مشکلات فنی اولیه – برای گالریها حکم جلیقه نجات را به داشت.
در همان زمان، دیوید زویرنر[۱] فرصتی برای کمک به گالری‌های کوچک‌تر در نیویورک به وجود آورد. در پایان ماه مارس زویرنر پلتفرمی[۲] راه‌اندازی کرد و به گالریها امکان نمایش آنلاین در سایت داد. همچنین گالریها به فروش خود در دیگر شهر‌ها هم ادامه می‌دادند و به مجموعه‌داران که در زمان قرنطینه که زمان زیادی برای جستجوی در اینترنت داشتند نیز امکان خرید دادند.
طبق یک بررسی از مجموعه‌داران آثار هنری که توسط آرت بازل انجام شد، مشخص شد که تقریباً یک‌سوم مجموعه‌داران «به‌طور قابل‌توجهی» بیشتر از گذشته، علاقه‌مند به گردآوری آثار هنری بودند.
برخی از گالریها برای گرفتن وام‌های برنامه محافظت اداره کسب‌وکارهای کوچک تلاش‌هایی کردند، اما تعداد معدودی از ثروتمندان – مانند پیس، گاگوسیان و زویرنر – تا ۷ میلیون دلار دریافت کردند. «هرچه مالک ثروتمندتر، دریافت بیشتر!»
بورتولامی دراین‌باره گفت، متأسفانه. «هر جا که مرطوب است باران می‌بارد.»
فردریش پتزل[۳] برای فعالیت گالری خود Upper East Side در چلسی مبلغ بسیار کمتری وام دریافت کرد (وی از اعلام مقدار آن خودداری کرد). پتزل گفت این وام اگرچه مفید بود اما این پول به‌سرعت از بین رفت – «مانند یک قطره آب روی یک سنگ‌داغ بود».
برخی از دلالان آثار هنری هم خود را در تنگنای اخلاقی می‌دیدند. مکی مارشال[۴] از گالری دلی[۵] در محله بروکلین گفت: «آیا من باید درزمانی که ۲۰۰۰ نفر درگذشتند، در مورد خرید اثر هنری به شخصی ایمیل بزنم؟ درک این مسئله دشوار است.»
برخی از افراد مسئولیت‌های خانوادگی جدیدی را به عهده گرفته بودند. نیسل بوچن[۶]، صاحب گالری گفت: «من بلافاصله درگیر مسائل آموزشی فرزندانم شدم و برای درخواست وام PPP دیر اقدام کردم، در حقیقت حتی نمی‌توانستم سرم را بلند کنم تا فرم درخواست را پرکنم.»
طبق یک نظرسنجی که توسط روزنامه هنر در ماه آوریل منتشر شد، صاحبان کسب‌وکار در آمریکای شمالی پیش‌بینی می‌کنند که ۷۱ درصد از درآمد خود را دوباره به‌دست آورند و این در حالی است که حدود یک‌سوم گالری‌های جهان انتظار ادامه دادن هم ندارند.
در قسمت بعد بخوانیم کشتی طوفان‌زده‌ی بازار هنر، چگونه خود را به ساحلی امن می‌رساند.
قسمت قبل را اینجا دنبال کنید:
گالری‌های نیویورک چگونه در دوران کرونا زنده مانده و رشد کرده‌اند | قسمت اول
[۱] David Zwirner
[۲] Platform
[۳] Friedrich Petzel
[۴] Max Marshall
[۵] Deli
[۶] Nicelle Beauchene
