نیویورک | بخش پنجم
در واقع گالری هاوارد گرینبرگ ماموریت سختی برای خود انتخاب کرده است؛ قبولاندن عکس آن هم در معنای کلاسیک خود به بازار پیچیده هنر معاصر. حضور پر رنگ او را در اغلب نهادهای فروش عکس را می‌توان حاصل همین رویکرد دانست، این گالری به گفته خودش اولین گالری است که ژورنالیسم و عکاسی خیابانی را برای فروش و به عنوان قالبی هنری ارائه می‌دهد. دور از انصاف است که برداشتن چنین قدمی در مسیر رساندن عکس به بازارهای هنر را امر کوچکی قلمداد کنیم. اگر هنر برای جسمیت یافتن به بدنی نیاز داشته باشد بی‌شک یکی از مهم‌ترین ارگان‌های حیاتی این بدن اقتصاد است و برای یک گالری ساختن و مراقبت نمودن از مسیری که در آن یک شیء (در مورد این گالری آن شیء، «عکس»، آن‌هم در کلاسیک‌ترین فرم خود است.) در جایگاه قابل ارزش‌گذاری بازار پیشنهاد شود و برای ارائه آماده گردد، کاری خطیر و قابل تحسین است.
به هر روی این گالری که اینک در دو سالن مجزا و اتاق‌های نمایش خصوصی به نمایش آثار عکاسی می‌پردازد، تمرکز خود را بر عکاسی از دوران پیکتورئالیسم تا دوران مدرن قرار داده‌است. هرچند آثار معاصر و صنعتی و مد را نیز در زمره آثاری که در زمینه کاریش قرار دارند منظور می‌کند. این گالری در ۱۹۸۱ در سوهو افتتاح شده اما پس از چیزی نزدیک به ۱۷ سال به خیابان پنجاه و هفتم نقل مکان کرده است. مدیر این گالری هاوارد گرینبرگ خود در رشته عکاسی تحصیل کرده و مجموعه‌دار عکس است.
او مجموعه ارزش‌مند و گسترده‌ای را از عکسهای بزرگ‌ترین استادان تاریخ عکاسی در این گالری گرد آورده است و در کنار آثاری از هنرمندان در قید حیات و جوان‌تر ارائه می‌دهد، رویکرد اصلی‌اش به گونه‌ای است که مجموعه نمایشگاه‌های ارائه شده در این گالری از یک‌دستی قابل توجهی در فرم و محتوی بهره می‌برند و این یک‌دستی به نگره‌ای باز می‌گردد که از دل آثار استادانی چون آتژه و برسون بیرون آمده است. او بیشتر بزرگان عکاسی اوایل سده بیستم میلادی را از سرتاسر دنیا گرد آورده است به طوری که می‌توان گالری او را «موزه‌ای برای فروش عکس» تعبیر کرد.
در این زمینه اصول مدرن فروش به دقت رعایت می‌شوند، در وب‌سایت گالری در کنار اثر معروفی از برسون، کلیه مشخصات از جمله، امضا شده بودن، تاییدیه اصالت از مگنوم، مهر برجسته، وجود توضیحاتی با مداد و غیره قید شده‌اند. این امر نشان می‌دهد که یک اثر تاریخی وقتی در بستر بازار هنر قرار می‌گیرد چگونه به آن نگاه می‌شود. اینجا خبری از بیانیه و تاکیدی بر مفهوم وجود ندارد، بلکه ارزش‌های شیئی عکس‌ها هستند که مد نظر قرار گرفته‌اند. هرچند وقتی به آثار معاصر می‌رسیم این رویه باز متناسب با جایگاه معاصر اثر با همان دقت همراه با بیانیه، توصیفات پیرامونی لازم در زمینه چگونگی شکل‌گیری و اهداف پروژه و غیره ارائه می‌شود. به این ترتیب گذشته بدون کاهیده شدن از تمام دستاورد‌های به همراه داشته خود به زمان حال پیوند می‌خورد.
در کل نمایشگاه‌های هاوارد گرینبرگ را می‌توان فاخر و علمی توصیف کرد، کلاسیسیزم عکاسانه در این آثار گالری را به مکانی برای بازبینی گذشته و آموختن از آن بدل می‌کند، احترام به این تاریخ و تلاش برای بازیابی عملکرد آن در اندام‌واره هنر معاصر. بدون تلاش برای بزرگ‌نمایی یا برانگیختن حس نوستالژیک و آرامان‌گرایانه، جایگاه معتبر این گالری را توجیه می‌کند. رفتاری که ناشی از «ایمان به آن‌چه انجام می‌د‌هیم» است، ماندن بر سر ایمان، نه به معنای انجماد در عقیده‌ای تاریخ مصرف گذشته بلکه به معنای بازبینی دائم و بدون تعصب و شناسایی ایرادات و خلاء‌ها و باز سازی آن به شیوه‌ای که به اصالتش وفادار بماند، نه اصلاح به شیوه با خاک یکسان کردن و ساختن بنایی نیم بند و فاقد هرگونه اصالت یا بدتر از آن چادر زدن در ویرانه‌های یک عمارت که روزی با شکوه بوده‌است.
[foogallery id=”8808″] [divider]بخش‌های گذشته «دنیای گالری‌ها” را اینجا می‌توانید مشاهده کنید:
