ویتامین پی دنیای نقاشی معاصر | ژو تیه‌های Zhou Tiehai
نوشته: هو هانرو Hou Hanru
سایت تندیس ترجمه پریسا پوراصل
در این پرونده به ترجمه جستارهای کتاب اول ویتامین پی خواهیم پرداخت. این مجموعه جستارها را محققان و منتقدان مهم عرصه هنر درباره نقاشان مطرح جهان نگاشته‌اند. خواندن این مطالب هم دریچه‌ای به دنیای نقاشی معاصر می‌گشاید و هم مروری است بر شیوه جستار نویسی و نقد نقاشی معاصر.
قسمت های قبل را اینجا بخوانید:
- هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
- مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
- پرونده ویتامین پی دنیای نقاشی معاصر | فرانسیس آلیس
ژو تیه‌های از منحصربه‌فردترین هنرمندانی است که در دهه نودِ هنر معاصر چین ظهور کرده است. او در شانگهای زندگی می‌کند، شهری که شاهد سریعترین رشد و مدرنیزاسیون در جهان بوده است. شانگهای را می‌توان کانون تجربه جهانی شدنِ ناگهانی دید که [این امر] نسخه مدرنیزاسیون نامعمولی ایجاد کرده است. ژو به این واقعیت درحال تحول به شدت حساسیت نشان می‌دهد. او در کارهای چندرسانه‌ای خود مساله جهانی شدن و تجاری شدن جامعه‌اش را هدف می‌گیرد. بدون شک دگرگونی‌ها در محیط او منحصر به شانگهای نیستند، بلکه این مدل کلی جهانی شدن است. مطمئناً این فرآیند به هیچ وجه آرام و ساده نیست. بلکه با کشمکش و مقابله و تعارض همراه است. هنر نیز به‌مثابه بخشی از زندگی واقعی لاجرم باید درگیر چنین مباحث پرتنشی باشد.
کارهای ژو تیه‌های این موضوع را به روشنی نشان می‌دهد. او در مجموعه پوسترها و نقاشی‌های «کنفرانس مطبوعاتی» ۸-۱۹۹۷ اظهار می‌کند: «روابط در دنیای هنر همچون روابط بین دولت‌ها در دوران پس از جنگ سرداست». زبان هنری ژو، با وجود نقدهای طعنه‌آمیزش، زبانی رها و غیررسمی است. او تعریف‌های پذیرفته‌شده را قبول نمی‌کند و حتی خود را در موقعیتی ورای شیوه‌های قراردادی خلق اثر قرار می‌دهد. تیه‌های از تکنیک چندرسانه‌ای برای نقد استثمار و دستکاری «هنر جهان سوم» توسط رسانه و نهادها و بازار بین المللی هنر استفاده می‌کند که معمولاً در پوشش مسخره کردن خود رخ می‌دهد. او در کنار تمامی این تجربه‌ها با عکاسی، ویدیو، طراحی با کامپیوتر و همچنین پرفورمنس مرتباً به نقاشی باز می‌گردد. هرچند نقاشی‌اش نیز تفسیری طعنه‌آمیز از خود نقاشی است [هنری] که به‌راحتی می‌تواند قربانی تجاری شدن شود. او فقط ایده و موتیف خلق می‌کند و اصل کار را دستیارهایی که استخدام کرده است اجرا می‌کنند.
آنها نقوش گوناگون را با رنگ‌های صنعتی بر روی توپ‌های پارچه اسپری می‌کنند. این تصویرها، از چهره ستاره‌های فرهنگ پاپ و دنیای هنر گرفته تا موزه‌های معروف، به صورتی نرم و یکنواخت رنگ می‌شوند تا شبیه به آگهی‌هایتبلیغاتی‌ای شوند که با دست نقاشی می‌شوند. ژو اخیراً مجموعه ای به نام «دارونما»[۱] برای مقایسه نقاشی‌های غربی و چینی خلق کرده است -که تلویحاً می‌گوید هنر برای آنها که م‌یکوشند در دنیای هنر اثربخش باشند نوعی تسکین دادن خویشتن است- مخاطبان می‌توانند این طومارهای داستانی مضحک و طعنه‌آمیز را دستکاری کنند و به وسیله ی دکمه‌های کنترلی که در این اینستالیشن تعبیه شده است آن ها را به بالا یا پایین هدایت کنند.
او با دعوت از مشارکت عمومی در خلق اثر در حقیقت از مخاطب می‌خواهداین تصور پوچ را درمورد خاص و یکتا بودن نقاشی از ذهن خود بیرون کند. تهی بودن خود فعالیت هنری که آشکار می‌شود، جایگاه نقاشی هم بین هنرمندانه خلق شدن و اجرای سرگرمی‌ای بی‌معنی نوسان می‌کند. برای تاکید بیشتر و ادامه این طرز فکر، ژو تیه‌های با همپوشانی تمایزهای موجود بین خود و دستیارانش در هویت خودش هم ساختارشکنی می‌کند. در آثار اخیرش اصرار دارد که اثر باید به امضای مشترک با همکارش «ژائو لین» و هرکسی که دستی در آفرینش آن داشته است برسد. در مجموع هنر ژو تیه‌های به هیچ وجه قابل پیشبینی نیست. هنر او به دور از هرگونه خودخواهی افراطی و کاملاً باز است.
زو تیه های در سال ۱۹۶۶ در شانگهای چین به دنیا آمده است. هم‌اکنون ساکن شانگهای است و در همان‌جا به فعالیت هنری مشغول است.
گزیده نمایشگاه‌های انفرادی:
۲۰۰۱) «هنرمند اینجا نیست»٬ گالری شانگهارت، شانگهای، چین و بنیان فرهنگی ISE نیویورک.
۲۰۰۰) «پلسیبو سوییس»، موزه‌ی هنرهای معاصر هارا، توکیو، ژاپن.
«دیدار در شانگهای»، انجمن کاخ موزه مورسبرویخ، لورکوزن، آلمان.
«اشتیاق»، گالری کوآدروم، لیزبون.
۱۹۹۹) «از اشتباه کردن نترس» گالری شانگهارت، شانگهای، چین.
۱۹۹۸) «دو هنرمند معاصر چینی» گالری خانه‌ی نمایش، ونکوور، کانادا.
«فضای نهایی (یا آخرین مهلت) شماره ۴» کنسولگری آلمان، شانگهای، چین.
۱۹۹۶) «بسیار مادی-بسیار معنوی» گالری CIFA، پکن.
گزیده‌ای از نمایشگاه‌های گروهی:
۲۰۰۱) « زندگی در زمان، هنرمند معاصری از چین» ایستگاه قطار هامبورگر، برلین.
«سایه‌ها و سیلوئت‌ها» ویلهلمینا کوارتر، تیلبرگ، هلند.
۲۰۰۰) «دوستان چینی ما» گالری ای سی سی، وایمار، آلمان و گالری نودلی، دانشگاه باهاوس، وایمار، آلمان.
«مدیا سیتی» سئول.
«خروج» گالری چایزن هال، لندن.
۱۹۹۹) «دوسالانه بین‌المللی عکاسی» مکسیکوسیتی، مکزیک.
«شهرها در حرکت، شماره ۶» موزه‌ی هنرهای مدرن هلسینکی و دوسالانه ی ونیز، ایتالیا.
«نمایشگاه بین‌المللی هنرمندان آسیایی» موزه‌ی هنر آسیایی، فوکووکا، ژاپن.
«نگاه به بیرون، نگاه به درون» موزه‌ی هنرهای معاصر پلاگ این، وینی پگ، کانادا.
۱۹۹۸) «رسانهای شدن» موزه‌ی هنرهای شرقی، سوئد.
«شهرها در حرکت، شماره ۳» P.S.1، لانگ آیلند سیتی، نیویورک.
«جایی میان زمین و آسمان» موزه‌ی فنگ پیشان، هونگ کونگ، چین.
«شهر آسیا»٬ خانه‌ی آسیا و گالری عکاسان، لندن.
۱۹۹۷) «یک رژه ی طولانی دیگر: هنر مفهومی چینی»، بنیاد فوندامنت، برده، هلند.
[۱] placebo
