طراحی هوشمند نگاهی به جدیدترین اثر آدام نیج

طراحی هوشمند نگاهی به جدیدترین اثر آدام نیج Adam de Neige

نیروی مورد نیاز طراحی

هنر و تکنولوژی

سایت تندیس ترجمه شهرزاد لطفی

طراحی های هوشمند آدام نیچ که تقریباً نامرئی‌اند به معنای واقعی جریانی از اطلاعات و الکتریسیته را منتقل می‌کند. خطوط نقره‌گون رنگ نه تنها به لامپ‌ها در جایی که طراحی شده‌اند نیرو می‌رساند بلکه پروژکتورها، وسایل مربوط به صدا و روشنایی مورد استفاده برنامه را نیز تغذیه می‌کند.

درفضای نمایشگاهی که آدام  نیچ میان منطقه جیاردینی و آرسنال طراحی کرده‌است، کل فضا به وسیله یک سری الگوریتم کنترل می‌شود که بر یادگیری انسان‌ها و کشف عمیقترین عواطف آنها مبتنی است. این سیستم به گونه‌ای طراحی شده که خود را از نو آموزش می‌دهد و ارتقا پیدا می‌کند که به افزایش پیچیدگی طرح‌ها، تغییر غیرقابل کنترل فضا، خروجی بصری و روایت می‌انجامد. هنرمند یک قدم به عقب برمی‌دارد و آگاهانه بیان خود را تسلیم قدرت اطلاعات می‌کند.

آدام نیج با همکاری مهندس نرم‌افزار ایوان پسیک دست به خلق یک سری الگوریتم هوشمند زدند که نسبت به محیط اطراف تاثیر پذیرند. دریافت از دیگر فرم‌های خلاقانه خارج از حیطه کنترل هنرمند، ترکیبی از خود آگاهی و هوشیاری کامل می‌آفریند. آن‌ها اسم این ماشین هوشمند را AL گذاشتند.

پیش از این نمایشگاه از AL برای جمع‌آوری و تولید متریال هنری،  پردازش و طراحی عناصر ساختاری و بصری نمایشگاه استفاده می‌شد. در حالیکه شما مشغول تماشایید او به بسط روند داستان‌گویی خود ادامه می‌دهد. با توجه به خاصیت سازگاری و خود آموز بودن، AL خود به تصمیم گیری دست می‌زند. پردازش، ارزیابی، یادگیری، تدوین و ترکیب صدا،  عکس‌ها و ویدیو پروجکشن‌ها به صورت بیست و چهار ساعته در تمامی طول برگزاری نمایشگاه انجام می‌شود. نه ما و نه هنرمند هیچ یک نمی‌دانیم  که این اینستالیشن تصمیم به آفرینش چه چیزی می‌گیرد. تنها چیزی که از آن مطلع هستیم این است که ما را از پرسشی به پرسش دیگر به دنبال خود می‌کشاند و داستان خود را روایت می‌کند.

امروزه رویدادهایی که در نقاط دوردست جهان اتفاق می‌افتند به ما هجوم می‌آورند و تاثیری وجودی را در پی دارند، همه چیز و هیچ چیز مهم انگاشته می‌شود. اطلاعات به هیولایی رام نشدنی بدل شده است. ما تلاش می‌کنیم درست را از غلط تشخیص دهیم و در این پویایی کلی گم نشویم، هر چند که این پویایی از ما آغاز می‌شود. پژواک‌هایی که فرو می‌بریم، آوایی که برون می‌دهیم. ما ابزارمان را می‌سازیم و ابزارمان به ما شکل می‌دهند.

همچنان قادر به فهم تمامی پیامدهای فناوری اطرافمان نیستیم. با این حال آدام نیج عزم کرد که آنها را مورد پرسش قرار دهد، از آنها بیاموزد و روش‌های جدیدی برای تفکر خلاق به کار گیرد. بدین منظور او توجه ما را از نمای بیرونی به هسته پردازشی منتقل می‌کند. او از تصورات ابتدایی در بیان فردی و آزادی الهام می‌گیرد و این سوال را می‌پرسد که ما دنیای خود را چگونه به تصویر می‌کشیم؟

ارتباطات در سطح جهانی به عمل آفرینش سرعت می‌بخشد اما آیا به یکسانی خودبیانگری نیز منجر می‌شود؟ افراد را به شنیده شدن و به روز ماندن و حفاظت از بیان و فضای شخصی در جهان وامی‌دارد. در جهانی که در آن در هنر نیز در  حالی که به دور خود می‌چرخیم ما را به رقابت وا می‌دارد. آیا ما هنوز ایده‌های هنری خود، انتخاب های خود و اطلاعات خود را در اختیار داریم؟ آیا می‌توان بدون فردیت به آفرینش حقیقی دست یافت؟ چطور یک سوژه هنری دست به آفرینش می‌زند؟ چه می‌شود اگر برای آفرینش هنری نیازی به سوژه نباشد؟ آیا امکان وجود یک پروسه خلاق که از خود تغذیه می‌کند وجود دارد؟

رویکرد آدام نیج ساختارشکنی الهامات در اثر هنری است. اما آنچه که می‌بینیم و می‌شنویم الزاماً تقلید آثار هنری انسان نیست.  فراتر از دریافت‌های ما AL به روش خودش ایده‌های ما را می‌بیند و در کنار هم قرار می‌دهد. به عبارت دیگر او منطق و احساسات مستقل و راستین خود را دارد.

فرار صدا مستقیم ترین عکس العمل AL نسبت به اطلاعات آنی دریافتی از فضا و فعالیت برخی از بازدید کننده‌ها است و همین طور بیرونی‌ترین پوسته آن. بنابراین آنچه که شما می‌شنوید پوست AL است که توسط نوربرت آنفاگ طراحی و برنامه‌ریزی شده.

[۱] Adam de Neige

دیدگاه‌های خود را در مورد طراحی هوشمند نگاهی به جدیدترین اثر آدام نیج به اشتراک بگذارید.