رضا دوست | نقد نمایشگاه نقاشی برای رنگ‌ها
نمایشگاه آتلیه به مثابه پرتره در گالری هما
سایت تندیس قلم جاوید رمضانی
نقاشی برای رنگ‌ها
رهیافت هنر جدید در تقابل با هنر بومی و سنتی، فراخواندن اندیشه و فردیت برای ایجاد تغییر است. این تغییر در بافت اندیشه‌ی فکری غرب و شرق نمادی از عصر جدید به شمار می‌رود. نقاشان متولد دهه‌ی چهل و پنجاه شمسی بار این تغییر را در طوفان‌های اجتماعی بر دوش کشیدند؛ آنانی که در میان تحصیل با تعطیلی دانشگاه‌ها مواجه گردیدند و فشار هنر بومی بر سازوکار تفکر هنری آنان همراه با مقابله با تجددخواهی فضای اجتماعی دوچندان گردید. هنرمندانی که درادامه مکاتب کمال‌الملک و نگارگری مشغول به تحصیل بودند و در میانه‌ی راه رشد کردن هنر مدرن، به سمت هویتی کاملاً غیرقابل آشتی با ره آورد هنر دیگران در آن سوی آب‌ها مواجه گردیدند. این الگوهای ضدونقیض شیوه‌های هنری آنان را متأثر و یا متوقف نمود.
رضا دوست متولد ۱۳۳۹ شمسی، هنرمندی است که پس از سی سال دوری از وطن نمایشگاهی از نقاشی‌های خود را در گالری هما ترتیب داده است.
وی دیپلم نقاشی را از هنرستان هنرهای تجسمی اصفهان دریافت کرد و بعدها در سال ۱۳۵۸ به دانشگاه تهران راه یافت، و درست در سال ۶۸ فارغ‌التحصیل گردید.
با این همه جهان آموزش حرفه‌ای هنر او در سال‌های کودکی آغاز گردید و از پنج سالگی نزد استادکار اصفهانی اکبر پاک نهاد به کارآموزی نگارگری پرداخت و اولین آثار قابل ارائه خود را در سال‌های دبستان برای فروش به بازار هنر بومی میدان نقش جهان می‌برد.
سازوکار آموزش هنر سنتی به زودی او را حرفه‌ای کرد، به‌طوری که در سال‌های راهنمایی به ترسیم اشیا و مناظر واقع‌نما رو آورد.
رضا دوست در هنرستان، نقاشی سنتی را رها کرد و در پی آموزه‌های مدرن به دانشگاه تهران رفت. ورود او مصادف شد با انقلاب اسلامی و جریان پرتلاطم تضارب اندیشه‌ها. اساتید وی در دانشگاه هانیبال الخاص، درخشانی و ایوب امدادیان بودند؛ و شاید بتوان از مؤثرترین استادان و بعدها دوست و همکارش یعقوب عمامه پیچ را نام برد. برخورد وی با این نقاشان و حال و هوای اجتماعی آن دوران او را به سمت نوعی بیان‌گری و اکسپرسیون در روش و رویکرد آثارش سوق داد که همین سبک و سیاق تا امروز در کارنمای او دیده می‌شود.
رابطه‌ی رنگ‌ها و زبان، و بیان آنها با مضمون آثار دغدغه‌ای است که حاصل نگاهی کاربردی به متریال و تکنیک نقاشی در نحوه‌ی عمل نقاشانه اوست. آثار ارائه شده در این کارنما شامل ۲۶ اثر در ابعاد متوسط با تکنیک رنگ روغن روی بوم و مقوا می‌شود.
رنگ‌هایی با بافت حجیم، و تأمل بر اشیا و عناصر تصویری همراه با پویایی در ترکیب‌بندی بستر نقاشی‌های او را شکل داده‌اند. رابطه‌ی لحن اکسپرسیون و سختی در زیست هنرمندان امری دیده شده است. این نگره در معنا و صورت آثار رضا دوست مشهود است. ارتزاق از راه نقاشی، دوران کودکی در سال‌هایی که رونق هنر تحت تأثیر تحولات اجتماعی زایل گشته بود، جهان سخت و پررنج هنرمند را شکل داده که غایتاً؛ همین امر او را واداشت تا ترک وطن گوید. نگرش و ماده کار خلاقه رضا دوست در این نمایشگاه در عمل نقاشی خلاصه می‌شود. این عمل بیشتر تحت تأثیر خاطرات اوست، خاطراتی که از جهان دو پاره‌ی وطنِ پشت سرگذاشته‌اش نشأت می‌گیرد، فنی که بیشتر با توجه به ترکیب‌بندی، هارمونی رنگ و بافت منحصر به فردی که با ضربات قلم‌مو حاصل می‌گردد نمایان شده است.
در میان آثار دیده شده در این رخداد، سه اثر که حامل عنصر تصویری خط هستند در سوگ هانیبال الخاص نقاش معاصر ایرانی پدید آمده‌اند، گرچه رضا دوست هیچ شباهتی حداقل در این کارنما به رویکرد و هستی شناسی اجتماعی الخاص ندارد.
نقطه‌ی برجسته و قابل تأمل نمایشگاه این هنرمند، ارائه دفترچه‌هایی از طراحی و یادداشت‌هایی است که حساسیت وی را به نقد اجتماعی آشکار می‌کند. رویکرد نقاش به اشیاء آتلیه خود و انتخاب لحنی که در این کارنما داشته است؛ با توجه به آثار ارائه شده او در خارج از ایران گواه برنامه‌ریزی برای ارائه‌ی کار و شکل‌دهی به روندی است که سعی در فهم این نقاش دیده نشده، برای مخاطبان هم وطن او دارد. 
وی با تسلطی که بر زبان هنری بومی خود دارد و ادغام این فنون با نقاشی مدرن، اکسپرسیون تصویری را واکنشی در برابر جهان معاصر می‌داند و مشخصاً جریان‌های غالب بیانگرایی جدید دهه‌ی هشتاد میلادی در آلمان و ایتالیا بر آثار متأخر او تأثیرگذار نبوده‌اند؛ وجود خطوط متحرک، غلبه‌ی فضاسازی‌های مرکزگریز و رنگ‌های تیره شکلی از آبستره‌ی تکنیکال را پدید آورده که نوعی رومانتیسم سیاه و شاعرانه را در کنار دست نوشته‌ها و دریافت شهودی هنرمند شکل می‌دهند.
غیاب اشیا در تداوم آثار ارائه شده‌ی خارج از ایران هنرمند، فقدان نگاه پدیداری به مقولات و محسوسات را آشکارتر می‌گرداند؛ آنچنان که در این کارنما اشیا بیشتر بهانه‌ای برای قدرت نمایی در طراحی و شناخت رنگ هستند. بازنمایی ظروف تیوپ‌های رنگ و تلألو نور بر گستره‌ی احجام روی میزها توان و شناخت هنرمند را از فضا و مفهوم آکادمیک نقاشی نشان می‌دهد، تا نیت برای ایجاد تجربه زیبایی‌شناسانه مخاطب.
انتخاب و استراتژی نمایش این مجموعه شاید در حد و اندازه‌های چنین هنرمند بیان‌گرا و توانایی چندان مقبول به نظر نیاید، اما گواه برنامه‌ریزی برای حضور بیشتر این هنرمند در فضای تجسمی ایران است.
نقد نمایشگاه‌های پیشین به قلم جاوید رمضانی را اینجا بخوانید:
هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]
مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .
فقدان دوران فلز نقد نمایشگاه ۲:۳۰ دقیقه بامداد حامد نورایی
فقدان دوران فلز نقدی بر نمایشگاه ۲:۳۰ دقیقه بامداد حامد نورایی گالری طراحان آزاد سایت تندیس به قلم جاوید رمضانی فقدان دوران فلز ما انسان‌ها را خالقان معنای نشانه‌ها می‌دانند. عالمان معتقدند ما هستیم که معانی نشانه‌ها را می‌سازیم. این فعل با اعمال معنابخش انجام می‌گیرد؛ اشیا و نشانه‌ها به خودی خود معنایی ندارند، زمانی معنا می‌یابند که ما به آنها معنا دهیم. هر مقوله‌ای در هنگامی‌که مورد توجه انسان قرار می‌گیرد مفاهیم و معناهای متفاوتی را بروز می‌دهد، شاید […]
هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]
مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .
نقد نمایشگاه چیدمان نسیم گلی | نمایشگاهی میان سفیدی و سیاهی
نقد نمایشگاه چیدمان نسیم گلی | نمایشگاهی میان سفیدی و سیاهی نقدی بر نمایشگاه نظام ناحیه‌ای در گالری نک سایت تندیس به قلم جاوید رمضانی رابطه‌ی عکاسی و مطلقیت سیاه و سفید فرضی مثالی است. انسان متولد می‌شود و از دنیا می‌رود، مثالی از سیاهی و سفیدی اینکه ورود انسان آغاز روشنی و سفیدی است، و یا سیاهی خود قابل تأویل و منوط به دیدگاه هر فرد است. اما اساس عکاسی و تصویر عکاسانه شکل‌گیری پله‌ها و اندازه‌های خاکستری، تحت […]
