محمدعلی بنی اسدی هنرمندی چندوجهی و ژرفنگر
گزارش تصویری نمایشگاه نقاشی رنگ رخ سار با کیوریتوری امیر سقراطی در گالری ساربان
امیر سقراطی در بیانه آورده است: محمدعلی بنی اسدی هنرمندی چندوجهی و ژرفنگر است و بالطبع آثارش چند لایه، رازآمیز و عمیق است. در دوره‌هایی مشخص، نقاشی‌هایش سویه‌های مختلف زیستن را از جنبه‌های ازلی، آخرالزمانی و اسطورهای به نمایش گذاشته‌اند. روایت‌های بنی‌اسدی حاصل تعمق در دانش، ادبیات و در عین‌حال در پیوند با مسائل زندگی روزمره است. بهره‌گیری از کالیگرافی و خط فارسی همچون صدایی آرام و پیوسته در زیرمتن کارهای دهه‌ی ۸۰ خورشیدی این هنرمند، تأثیر متون مهم ادبیات را به ذهن می‌آورد که در لایه‌هایی از فرم‌های تجسمی بروز کرده‌اند.
در این دوره اما، انسان‌هایش از صورت‌های مثالی و فضای اسطورهای «انسان- حیوان» دور شده و بیش از گذشته اینجایی هستند. آن فضای آخرالزمانی، مرموز و سنگین به اتمسفری انتزاعی با موقعیتی اکنونی با لایه‌هایی از رنگ‌گذاری‌های درخشان و گیرا بدل شده است. واحه‌های سرد و مرموز جایشان را به ورطه‌های پیچیده و غریب داده‌اند.
تمرکز بر فردیت انسان در این آثار، در ادامه‌ی بررسی و مطالعه‌ی هویت ایرانی است. انسان‌ها نزدیکتر و با چهرهای مشخص‌تر تصویر شده‌اند و حتی می‌توان با چهره‌ها احساس آشنایی و گاه همذات‌پنداری کرد. محمدعلی بنی‌اسدی هنرمندی است با ظرافت‌های فکری و حساسیت نسبت به جامعه و پیرامونش که همواره در جست‌وجوی پاسخ به موقعیت‌های بغرنج زمانه‌ی خویش است. از این رو تأکید هنرمند بر سرنوشت انسانی که ایده‌ی مشترک آثارش است، انسان را در ورطه‌هایی پیچیده، نامشخص و مرموز از زیستن به تماشا می‌گذارد تا به بیننده اجازه‌ی کشف معناهای بیشتری دهد و بر رمزآمیز بودن اثرش که نمایی از زندگی است تأکید ورزد.
گزارش تصویری نمایشگاه های جاری را در لینک زیر مشاهده کنید:
هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]
مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .
خرد و اندیشه در بازگشت به ریشه ها در آثار حسین والا منش
خرد و اندیشه در بازگشت به ریشه ها در آثار حسین والا منش گزارش تصویری از چیدمان های حسین والامنش در گالری پرژه‌های آران حسین والامنش دیپلم نقاشی خود را از هنرستان هنرهای زیبا- تهران (۱۳۴۹) گرفت و فارغ التحصیل دانشگاه هنرهای زیبا- استرالیای جنوبی است. وی تاکنون نمایشگاه‌های بسیاری را در کشورهای مختلف برگزار کرده است. این بار این هنرمند حساس و باریک بین برای نخستین بار در ایران نمایشگاهی از چیدمان و ویدیو آرت را به نمایش گذاشته است. نازیلا […]
هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]
مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .
سورپرایز کامبیز درم بخش در میان مشاهیر هنر ایران
سورپرایز کامبیز درم بخش در میان مشاهیر هنر ایران گزارش تصویری نمایشگاه سورپرایز در گالری ویستا ساده و سرراست است. پر از ظرافت‌های شوخ طبعانه و معصومانه. او هنرمند کارتونیستی است که مرزهای این هنر را به سمت استقلال و نیز هنر معاصر گسترش داده است.آثار او مانند نقاشی‌های رنه ماگریت متین و متفکرانه است. خط‌های او پرقدرت و در عین حال حساس است به شکلی که آثارش سهل و ممتنع هستند. در این آثار همه چیز در نهایت است […]
