بازاری برای خرید و فروش آثار NFT
آیا می‌توان نقاط ضعف NFT را برطرف کرد؟ | قسمت دوم
مجله هنرهای تجسمی آوام ترجمه: هستی ادیب زاده
مفهوم NFT براى اولین بار در سال ٢٠١۴ توسط Anil Dash وKevin McCoy به‌عنوان راه‌کار و کمکى به هنرمندان ارائه شد تا بتوانند اکثراً بدون نیاز به اعتبار و یا پرداخت هزینه‌ای از آثار دیجیتالی که در حال گسترش در اینترنت بودند، درآمد کسب کنند؛ اما علیرغم ادعای ثبات و غیرقابل دستکارى بودن حساب‌های بلاکچین، قراردادهاى هوشمند بیش ازآنچه تصور می‌شود در برابر سرقت و جعل آسیب‌پذیر هستند؛ و به دلیل میزان سودآورى معاملات NFT, انگیزه بیشترى براى هکرها ایجاد می‌شود تا از نقاط ضعف موجود استفاده کنند. به‌علاوه بلاکچین باید برای هنرمندانی که آثار هنری دیجیتالی آن‌ها در حال معامله است، حق امتیازی دائمی را در نظر بگیرد؛ اما بااین‌حال حتی زمانی که این NFt ها از بازاری به بازار دیگر منتقل می‌شوند هم این مزیت همیشه به ثمر نمی‌رسد.
Jeff Gluck وکیل مالکیت معنوى می‌گوید به دلیل نبود استانداردهاى متمرکز براى مینت (ضرب)[۱]، درنهایت حق امتیاز هنرمندان مورد تقلب قرار می‌گیرد.
او در مصاحبه‌ای توضیح داد: «روند ضرب متغیر و جز به جز است، هر بازار متفاوت از بازار دیگر عمل می‌کند و همین عامل فرصتى براى کلاه‌برداری‌ها و جعل در معاملات به وجود می‌آورد.» به‌عنوان‌مثال قراردادى هوشمند از Nifty Gateway نمی‌داند چگونه به معامله‌ای که در OpenSea انجام می‌شود، عکس‌العمل نشان دهد زیرا از پیش برنامه‌ریزی‌شده است و برخى می‌گویند عمداً این‌گونه طراحى شده تا تنها در محدوده بازار خودش عمل کند.
گلوک براى رفع این مشکل آزمایشگاه CXIP را تأسیس کرد، شرکتى نوپا که قراردادهاى هوشمندى را پیشنهاد می‌دهد که با پروتکل‌های هر بازارى ارتباط برقرار می‌کند. اگر NFt ضرب شده از طریق CXIP روى پلتفرم جدیدى بارگذارى شود، امتیاز توافق‌نامه پردازش می‌شود. قراردادهای هوشمند CXIP نیز قابل‌ویرایش هستند بنابراین اگر بازار جدیدی وارد صحنه شود، NFT برای خواندن زبان طراحى آن پلتفرم به‌روز می‌شود.
جعل یکى دیگر از مشکلات احتمالى است. منشأ NFT معمولاً به کیف پول رمز ارزى استفاده شده براى ضرب آن NFT خاص نسبت داده می‌شود. اگرچه قرار است استاندارد ERC_721 غیرقابل دست‌کاری باشد اما می‌توان آن را به‌گونه‌ای سفارشى کرد تا هکر بتواند NFT را از طریق کیف پول شخص دیگرى ضرب کرده و سپس به کیف پول خود انتقال دهد. هکری به نام Monseiur Personne هنگامی‌که پروژه Beeple Everydays را در آوریل ۲۰۲۱ جعل می‌کرد، این نقص را فاش کرد. او فایل اثر را از وب‌سایت حراجی کریستی دانلود کرد و از طریق کیف پول Beeple ضرب کرد و برای فروش آن NFT روی پلتفرمی بارگذاری کرد. سپس در وب‌سایت NFTheft, مسیو پرسن مقاله‌ای با عنوان «چه کردم، چرا کردم» را قرار داد. او می‌نویسد: «از افراد بااستعداد و خبره به دلیل خلاقیتشان استفاده می‌شود، بدون هیچ امکانی تا امنیت لازم آثار هنری آن‌ها حفظ شود». او درست می‌گوید که «هیچ حقوق و حفاظت پیشگیرانه‌ای وجود ندارد که مانع سرقت و استفاده نادرست از هنر شود.»
همان‌طور که گلوک در مصاحبه قبلی خود با Artnews مطرح کرد: «اگر کار خود را ثبت نکرده‌اید، فرصتی برای اجرای قانونی حقوق خود در برابر کسی که بدون اجازه از کار شما استفاده می‌کند، ندارید. شما نمی‌توانید وارد سالن دادگاه شوید و بگویید، من این را روی شبکه بلاکچین قرار دادم و می‌توانم خواستار حقوقم باشم؛ زیرا به‌عنوان مدرک مالکیت به رسمیت شناخته نشده است.» به همین دلیل CXIP خدمات کپی‌رایت را برای مشتریان خود در نظر گرفته است.
درنهایت فروش و حفظ آثار هنری دیجیتال با به‌کارگیری دانش آزمایش‌شده مسئولان دیجیتالی و گالری‌هایی که با آن‌ها کار می‌کنند، از هر استارتاپی (شرکت‌های نو پا) قابل‌اطمینان‌تر است.
گالری Transfer نیکول به همراه گروهش روش‌هایی را برای حفظ آثار دیجیتالی ابداع کرده است. نیکول می‌گوید: «پیچیدگی نگهداری ازاین‌گونه آثار بسیار فراتر از آن چیزی است که برای یک نقاشی یا چاپ نیاز است.»
تمام رسانه‌های مبتنی بر صرفه‌جویی در زمان عمدتاً بر هدف هنرمند تمرکز می‌کنند، بنابراین مسئول این کار با هنرمند به‌طور عمیقى به این روند می‌پردازد و در مورد مواردی مانند محیطی که آن‌ها برای ساخت اثر خود استفاده می‌کردند، صحبت می‌کند: «روى ویندوز یا سیستم‌عامل مک بوده؟ چه نسخه‌ای؟ اگر از برنامه‌ای مانند Unity استفاده می‌کنید، از کدام نسخه؟ با کدام کتابخانه‌ها کار می‌کنید؟» ما در حال فهرست سازى کامل از محیط هستیم و در مورد نحوه استفاده از نرم‌افزار و نحوه نمایش اثر آن‌ها با هنرمند صحبت می‌کنیم.
در حال حاضر، اکثر NFT ها یا تصویر و یا فیلم هستند که معمولاً وارد فضای نمایشگاهی نشده‌اند و در عوض در پلتفرم فروش یا رسانه‌های اجتماعی نمایش داده می‌شوند.
بخش مهم کار، آوردن این آثار به گالرى است بنابراین طراحی‌های بسیارى از نمایشگاه‌ها به‌طور آزمایشى صورت می‌گیرد زیرا بخش بزرگى از کار موضوع چگونگى ارائه یک اثر هنرى است.
در اوج رونق NFT، نمایشگاهى با عنوان Pieces Of Me به‌منظور برجسته ساختن این موضوع که NFT ها نشان‌دهنده استاندارد فروش و حفظ آثار هنری دیجیتالی نیستند، فعالیت خود را آغاز کرد.
در قراردادهای هوشمند NFT های نمایش داده شده، گالری بسیار واضح مطرح کرده است که دارایی تعریف‌شده در قرارداد، یا آدرس اینترنتی منتهی به فایل اثر، تنها نسخه‌ای نمایشی از اثر است. مجموعه‌داری که کار را خریدارى می‌کند، بسته‌ای را دریافت می‌کند که دستورالعمل‌هایی درباره نمایشگاه، مراقبت، جزییاتى از حقوق و تعهدات مالک را مشخص می‌کند. NFT تنها یک دارایی نمایشى است که به‌صورت آنلاین در دسترس و برای عموم است، درواقع یک رسید است. بااین‌حال، برای داشتن اثر واقعی باید بسته کامل بایگانی را بازیابی کنید.
درحالی‌که سیستم‌عامل پلتفرم‌های NFT به‌عنوان سایت‌های حراجی تقریباً مستقل عمل می‌کنند، نمایشگاه Pieces of Me ملاحظاتى را در نظر می‌گیرد که نشان‌دهنده تعامل عمیق گالری با این اثر است و تمامى آثار این فضا اعلام می‌کنند خودمختاری به‌عنوان امتیازی برای آن‌ها محسوب می‌شود.
هیچ نهادی-چه یک بازار NFT، چه یک شرکت نوپا یا یک گالری- نمی‌تواند اطمینان دهد که یک اثر هنری دیجیتال برای همیشه زنده خواهد ماند؛ اما این گالرى الگویى را برای جامعه ارائه می‌دهد که درواقع کار مبتنی بر رایانه را به‌عنوان یک هنر ارزشمند می‌داند و این کار را تا پایان ادامه خواهد داد.
[۱] هنرمندانی که بخواهند آثار خود را به‌صورت NFT به فروش برسانند باید در یک فروشگاه ثبت‌نام و توکن‌های دیجیتالی را با بارگذاری و تائید اعتبار اطلاعات خود بر روی یک بلاکچین «ضرب» (Mint) کنند. این کار، هزینه‌ای را شامل می‌شود و در ادامه، می‌توانند آثار خود را برای یک حراجی ثبت کنند.
قسمت قبلی را اینجا بخوانید:
آیا می‌توان نقاط ضعف NFT را برطرف کرد؟ | قسمت اول
در همین ارتباط اینجا بیشتر بخوانید:
کریپتو آرت | دفتر مجازی ثبت اسناد رسمی آثار هنری | قسمت اول
مرکزیت زدایی فروش اثر هنری | رها سازی پیچ و مهره‌های ذهن| قسمت دوم
