بخش های دیگر را اینجا بخوانید:
شهر اول نیویورک:
شهر دوم دبی :
نیویورک | بخش سوم
مارین بوئسکی دلال معروف هنری است که خود دختر یکی از غول‌های اقتصادی و مشاوران مالی وال استریت ایوان بوئسکی[۲] است. او کسی است که تا‌کنون ستارگان مطرح و موفقی حتی از نظر فروش به جامعه هنری معرفی کرده است. افرادی هم‌چون، تاکاشی موراکامی[۳]، یوشیموتو نارا[۴] و لیزا یوسکاواژ[۵]. هنوز هم مارین بوئسکی در جستجوی هنرمندانی است که آن‌ها را تبدیل به ستاره کند. در مورد او می‌توان به جرات گفت که در حوزه اقتصاد هنر، زنی توانا و تاثیر گذار است.
گالری مارین بوئسکی در سال ۱۹۹۶ در محله سوهو افتتاح شد و در ۲۰۰۵ به چلسی نقل مکان کرد و اینک غیر از گالری چلسی دو شعبه دیگر نیز در سایر بخش‌های منهتن دارد.
رویکرد او از همان ابتدا شناسایی و معرفی هنرمندانی بوده است که انواع سنت‌ها را به هنر پاپ و فرهنگ پاپ گره می‌زنند. گستره هنرمندان بوئسکی گسترده است و می توان گفت در میان هنرمندان این گالری از هر پنج قاره نماینده‌‍‌ای حضور دارد. ژانر آثار نمایش داده شده در این گالری گسترده است و شامل نقاشی، چیدمان، مجسمه، ویدئو و عکس می‌شود. هر چند درباره این گالری نمی‌توان به عنوان مکانی با رویکرد سبکی مشخص در ارائه آثارهنری، نظری واحد داد، بلکه باید آن را از طریق هنرمندانش و با رویکرد شاخص اقتصادی و ستاره‌سازی نگاه کرد.
از جمله مهم‌ترین برنامه های این گالری حمایت از دو تن از برجسته ترین هنرمندان در قید حیات یعنی فرانک استلا[۶] هنرمند شاخص مینیمالیست و پیر پائولو کالزولاری[۷] مجسمه ساز جنبش آرته پوورا (هنر فقیر)[۸] ایتالیا است. نکته قابل توجه در این میان، تاثیری است که سبک کاری این هنرمندان به خصوص فرانک استلا بر هنرمندان جوان این گالری داشته است، گویا خانم بوئسکی در تلاش است تا سبک‌های برجسته و شخصی شده این هنرمندان شاخص را در هنرمندان جوان زنده کند و به نتیجه‌ای جدید برساند. مشخص‌ترین نتیجه‌ای که در آثار هنرمندان جدید این گالری دیده می‌شود وجود عناصر سبکی و تزئینی مشابه به صورت خودآگاه یا ناخودآگاه در آثار هنرمندان مختلف این گالری است که شاید حتی از نظر مکان زندگی و کار در دو قاره جداگانه به سر ببرند.
اگر بخواهیم رویکر گالری مارین بوئسکی را جمع‌بندی کنیم، بیشتر آن را مکانی برای پرورش هنرمندان و معرفی آنان به بازار اقتصاد هنر می‌یابیم. رویکردی که تا حد زیادی به یگانگی و اصالت فردی آثار خدشه وارد می‌کند. آثار را از هنرمند مجزا کرده و آن را بیشتر به «آنچه در بازار مورد اقبال قرار می‌گیرد» نزدیک می‌کند. در آثار رد پای دغدغه وجودی و فردی هنرمندان کم‌تر دیده می‌شود و رویکردهای اجتماعی و اعتراضی به نمایش موضوعات داغ خبری مثل تروریسم القاعده یا انقلاب ایران کاهش می‌یابد و به اگزوتیسم نزدیک می‌شود.
در یک کلام آثار برای ورود به بازار هنر پرداخته می‌شوند، همانند رویکردی که گروه کثیری از گالری‌ها در ایران به آن می‌پردازند، هر چند این امر به خودی خود فضیلت یا رذیلتی محسوب نمی‌شود و برای حفظ کیان اقتصادی هنر الزامیست، اما در این راه باید بسیار هوشمندانه عمل کرد و پرورش هنرمندانی از این دست نیازمند تسلط کافی و قدرتمند هم در حوزه نظری و عملی جهت فن و تکنیک هنر و شناخت بالا از واقعیت و ایجابات جهان اقتصاد و فرهنگ و صنعت فرهنگی و جریانات اجتماعی است.
[divider]
بخش‌های گذشته «دنیای گالری‌ها” را اینجا می‌توانید مشاهده کنید:
[۱] Marianne Boesky
[۲] Ivan Boesky
[۳] Takashi Murakami
[۴] Yoshimoto Nara
[۵] Lisa Yuskavage
[۶] Frank Stella
[۷] Pier Paolo Calzolari
[۸] Arte Povera
[foogallery id=”7679″]
