پارتنون ساخته شده از کتاب دادخواستی علیه تمام اشکال سانسور
دنیاگردی مجله تندیس شماره ۳۵۳ ترجمه سجاد عمادی
«پارتنون ساخته شده از کتاب» کانون توجه داکومنتای ۲۰۱۷
کسل، آلمان: «پارتنون ساخته شده از کتاب» کار اصلی نمایشگاه داکومنتای امسال خواهد بود؛ این کار شبیه معبد بزرگی است که شکوهمندانه در آکروپلیس آتن برپای ایستاده است. اما این پارتنونِ بدلی در مرکز آلمان از مرمر ساخته نشده، بلکه از کتاب‌هایی شکل گرفته که روزگاری ممنوع بوده‌اند یا هنوز هم ممنوع هستند.
نمایشگاه داکومنتا هر پنج سال یک بار در شهر دانشگاهی کسل برگزار می‌شود. «پارتنون ساخته شده از کتاب» اثر هنرمند آرژانتینی، مارتا مینوخین، دادخواستی علیه تمام اشکال سانسور است. مینوخین ۷۴ ساله، که یکی از نمادهای هنر پاپ آرت امریکای جنوبی است، این اثر را سیاسی‌ترین کارش می‌داند. در حقیقت، این چیدمان درست در همان مکانی قرار دارد که در سال ۱۹۳۳، نازی‌ها در آنجا کتاب‌های نویسندگان یهودی و مارکسیست را آتش زدند.
روی هم رفته، صد هزار کپی از ۱۷۰ عنوان کتاب، روی ستون‌های پارتنون را می‌پوشاند، و هر کدام از کتاب‌ها هم با قرار گرفتن درون کیسه‌های پلاستیکی از هوای ناپایدار آلمان حفظ خواهند شد.
فرآیند گزینش کتاب‌های نهایی بسیار دشوار بوده است. «حلقه‌ی اول» از آلکساندر سولژنیتسین، «ماجراهای تام سایر»، «شازده کوچولو» و کتاب‌های پرفروشی نظیر انجیل از جمله کتاب‌هایی هستند که دیوارهای پارتنون را می‌سازند.
اما جنجالی‌ترین اثر مکتوب در آلمان، که چاپش در کشورهای متعددی ممنوع است، در پارتنون غایب خواهد بود؛ یعنی «نبرد من» نوشته‌ی آدولف هیتلر. این کتاب که ایدئولوژی هیتلر( که اساس شکل‌گیری نازیسم شد) را شرح می‌دهد، همانند کتاب‌های پورنوگرافی عمداً از نمایشگاه حذف شد. «پارتنون ساخته شده از کتاب» دقیقاً با ابعاد اصلی پارتنون برابر است؛ ۷۰ متر طول، ۳۱ متر عرض، و ۱۰ متر ارتفاع. ارجاع به یونان باستان در این اثر کاملا اتفاقی نبوده است. داکومنتای امسال_ که در سال ۲۰۱۲ ، ۹۰۵ هزار بازدیدکننده را به خود جذب کرد_ هم‌زمان در شهر آتن هم برگزار می‌شود.
از هشت آوریل پایتخت یونان با دنیای هنر زیرزمینی در حال رشدش، مشغول برپایی نمایشگاه‌ها، کنسرت‌ها، و نمایش فیلم و پرفورمنس‌هایی مرتبط با داکومنتا بوده است. از ۱۰ ژوئن هم داکومنتا با نمایش آثاری از ۱۶۰ هنرمند به کسل بازخواهد گشت. آماده‌سازی «پارتنون ساخته شده از کتاب» سال قبل آغاز شد؛ زمانی که مینوخین درخواستی برای جمع‌آوری صد هزار کتاب منتشر کرد. در کسل، هنرمند همچنان کپی‌هایی از کتاب‌های ممنوعه را تا پایان نمایشگاه گردآوری خواهد کرد و در نهایت آنها دوباره میان مردم توزیع خواهد شد. علیرغم توجهات زیاد به این چیدمان به عنوان کار مرکزی نمایشگاه امسال، برخی از کارشناسان هنر معتقدند این کار، کپی اثری است که همین الان هم موجود است. در حقیقت، حدود ۳۴ سال پیش، مینوخین چیدمان مشابهی را برای محکومیت سانسور از سوی دیکتاتوری نظامی آرژانتین برپا کرده بود.
www.artdaily.org
نمایشگاه بزرگ آثار تصویرساز مطرح، سِر کوئنتین بلیک
هیستینگز، انگلیس: سِر کوئنتین بلیک نقاش و تصویرسازی است که به معرفی نیازی ندارد. ارتباط او با مردم بریتانیا به حدی است که آثارش همانند فروشگاه‌های Marks & Spencer یا اتومبیل‌های رولز رویس برای بریتانیایی‌ها آشناست. بسیاری از مردم با آثار بلیک بزرگ شده‌اند و احتمالا نسل کنونی و نسل‌های آتی هم همچنان به خواندن و دیدن آثار او ادامه می‌دهند. به تازگی گالری جروود نمایشگاه جدیدی از کارهای این هنرمند برپا نموده که تصور بریتانیایی‌ها از هنر او را به چالش می‌کشد.
این نمایشگاه که به دعوت مدیر گالری، لیز گیلمور، برپا شده به مطالعه‌ی موضوعاتی که دغدغه‌ی فکری بلیک است می‌پردازد و تفکرات او در مورد سلامت روان و بحران آوارگان را نشان می‌دهد. گیلمور می‌گوید: «بلیک یک نقاش و طراح شگفت‌انگیز با سبکی منحصربفرد است. گالری جروود برای حمایتش از تهور و سرزندگی هنری و اجازه دادن به هنرمندان تا در بروز خلاقیت‌شان آزاد باشند، شناخته می‌شود.» این نمایشگاه با عنوان «تنها راه سفر کردن» بازدیدکنندگان را به سفری درون زندگی مدرن و ذهن خلاق هنرمند می‌برد.
با نمایش جانوران خارق‌العاده، دستگاه‌ها و صحنه‌های داستانی عجیب، بلیک مضامینی نظیر مردمی که از خانه‌هایشان آواره شده‌اند، تنهایی و افسردگی و همچنین انرژی و اشتیاق را مکشوف می‌کند. جروود قصد داشت به بلیک فرصت مطالعه‌ی این مسائل را بدهد. تصاویر حاصله اغلب جدی‌اند، اما به همان سبک همیشگی بلیک، محزون و غم‌انگیز نیستند.
او مخاطبان را به سفری طراحانه می‌برد؛ با تصاویری در اندازه‌های متفاوت، از قطع کارت پستالی تا یک کار بزرگ دیواری، که بلیک برای کشیدنش در گالری از یک بالابر استفاده کرده است. «تنها راه سفر کردن» بزرگترین نمایشگاه هنرمند ۸۴ ساله در بریتانیاست که ۱۰۰ کار را در گالری جروود گرد هم می‌آورد. گیلمور اعتقاد دارد: «جنبه‌ی بسیار هیجان‌انگیز نمایشگاه این است که سِر کوئنتین این مجموعه را بدون اینکه محدودیت‌های دیکته شده‌ی یک سفارش خاص وجود داشته باشد، خلق کرده است.» اغلب بلیک با تصویرسازی‌هایش برای آثار نویسندگانی مثل مایکل روزن و رولد دال به یاد آورده می‌شود، اما در «تنها راه سفر کردن» ما می‌توانیم به شکل جدیدی آثار او را تجربه کنیم و از آنها لذت ببریم. آنچه بازدیدکنندگان خواهند دید درست همان دغدغه‌های واقعی و سوژه‌هایی است که هنرمند به آنها شدیداً علاقه دارد و می‌خواهد آنها را به اشتراک بگذارد، اگرچه سبک کارها به صورت غیرقابل تردید و تقلیدی همچنان مخصوص خود اوست.
بلیک در مورد تصورش از خلق چندین کار بزرگ برای جروود می‌گوید: «وقتی لیز گیلمور از من دعوت کرد تا طراحی‌های خیلی بزرگی بکشم، برایم خیلی هیجان انگیز بود؛ طراحی‌هایی تا جای ممکن بزرگ تا در گالری Foreshore نصب شوند. با خودم فکر کردم، چه فرصت فوق‌العاده‌ای؛ چرا طراحی نباید به بزرگی یک نقاشی رنگ روغن باشد؟ این طراحی‌های بزرگ خیلی خودانگیخته خواهند بود، چرا که هیچ راهی برای آماده کردن آنها از پیش ندارم (البته شاید به جز در ذهنم). آنها به صورت بداهه روی کاغذ نقش می‌بندند و بخت واقعاً کمی برای تصحیح و بازنگری وجود دارد.
اما این عنصر خطر کردن بخشی از جذابیت کار است. از این منظر، از برخی جهات شبیه یک پرفورمنس است؛ هر چیزی که اتفاق می‌افتد را می‌بینی.» وی می‌افزاید: «دیگر انگیزه‌ی خلق اثری در این اندازه، این بود که مجبور می‌شدی دوباره به ابزار و مواد طراحی فکر کنی. چیزی که گمان می‌کردی یک مداد بزرگ است، ناگهان کاملاً کوچک به نظر می‌رسد.
بسیاری از طراحی‌ها با قلم‌های بزرگ و چندین کار هم با غلطک‌های رنگ کردن دیوار و یا یک دستگاه پاشش جوهر اجرا شده‌اند. از چیزهایی استفاده کرده‌ام که ارزانند و کار با آنها لذت بخش است.» در مورد عنوان نمایشگاه هم بلیک چنین می‌گوید: «این عنوان را انتخاب کردم چرا که به من فرصت می‌داد تعداد زیادی تصویر با اشکال متفاوت، اما مضامین مرتبط خلق کنم. خیلی از آنها کمیک فانتزی هستند، برخی تزیینی و بقیه هم نشانه‌هایی از دلالت‌های استعاری دارند، که اجازه می‌دهد موقعیت و احساسات انسانی را مطالعه کنم.
همچنین فکر می‌کردم که ایده‌ی راه‌های سفر کردن چیزی است که تقریباً هر کسی در هر سنی می‌تواند با آن رابطه برقرار کند، و کمک می‌کند آنها به درون تصاویر هدایت شوند.» سِر کوئنتین بلیک(متولد ۱۹۳۲) دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی ادبیات انگلیسی در دانشگاه کمبریج، و رشته‌ی آموزش، در مؤسسه‌ی آموزش لندن است. وی همچنین سابقه‌ی شرکت پاره وقت در کلاس‌های مدرسه‌ی هنر چلسی را دارد.
او برای بیش از بیست سال به تدریس تصویرسازی در رویال کالج مشغول بوده و با بسیاری از نویسندگان در زمینه‌ی تصویرسازی آثارشان همکاری داشته است. بلیک همچنین نویسنده و تصویرساز دو کتاب است: «واژگان و تصاویر» و «فراتر از صفحه». وی پروژه‌هایی را هم برای موزه‌ها، بیمارستان‌ها و اماکن عمومی در انگلیس و فرانسه به انجام رسانده است. از میان جوایز متعدد بلیک در دوران کاریش می‌توان به جایزه‌ی هانس کریستین اندرسن در سال ۲۰۰۲ اشاره کرد. او همچنین مفتخر به دریافت نشان شوالیه است.
www.jerwoodgallery.org
نمایش کارهای هنرمند نیجریه‌ای در لندن
لندن، انگلیس: گالری روزنفلد پورچینی اولین نمایشگاه انفرادی اِندیدی ایمِفیله(متولد ۱۹۸۷، ابوجا، نیجریه) در لندن را برپا نموده است. طی نُه ماه گذشته هنرمند روی مجموعه‌ای از آثار میکس‌مدیای جدید و جذاب روی بوم کار کرده است که در دو طبقه‌ی گالری به نمایش گذاشته شده‌اند. دو نقاشی قطع بزرگ هم در نمایشگاه حضور دارند که گواهی بر بلندپروازی‌های رو به رشد اوست. با رجوع به منابع فرهنگی، جنسیتی و شخصی، اندیدی نقاشی‌های چندلایه‌ی فیگوراتیوی می‌آفریند که با وسواس به هویت زنان در جامعه‌ی معاصر نیجریه می‌پردازند. با این وجود، گفتمان هنرمند در سطح بسیار وسیع‌تری مصداق دارد.
نقاشی‌های سرزنده‌ی ایمفیله پذیرای تصویری از زنان به عنوان شخصیت‌های قدرتمند و متکی به خویش هستند که در ارتباط با یکدیگر در جهانی زندگی می‌کنند که غیاب کامل مرد تنها دلیل جلب توجه ما به اوست. گفتمان هنرمند با گنجاندن پارچه و مواد سنتی در نقاشی‌هایش قدرت مضاعفی یافته است. بواسطه‌ی ادغام ارجاعات کنایه‌دار تصویری متعدد در قالب کلاژ و اشکال بریده شده، هنرمند نقوش نمادین شخصی و عامیانه را در هم می‌آمیزد.
استفاده‌ی مکرر از عینک‌های عجیب، صفحات ساعت‌های فلزی، یا سی‌دی‌هایی که چشم‌های بسیاری از کاراکترهای او را می‌پوشاند، برای هنرمند نمایشگر تنها ابزار دفاعی است که زنان برای حفاظت از خود در برابر جهان دارند. از آنجایی که بخش‌های کلاژ شده هوشمندانه در میان بوم نقاشی ترکیب شده‌اند، آثار ایمفیله ظرفیت برقراری ارتباط در سطحی احساسی و غریزی را دارند. ضربات قلم پرانرژی و کنار هم قرار گرفتن جسورانه‌ی رنگ‌ها در کار وی نشانگر یک زبان اکسپرسیونیستی به شدت شخصی هستند. در مجموعه‌ی «استخر» سطح پر تلالو آب، هنرمند را قادر می‌سازد تا به توانایی‌های نقاشانه‌اش قدرت و آزادی مطلق بدهد.
کارهایی نظیر «لامپ روی سیم» هم فاصله گرفتن ایمفیله از پرتره‌های اولیه‌اش که از نمای نزدیک کار می‌شدند، را نشان می‌دهد. اندیدی ایمفیله لیسانس نقاشی را از دانشگاه ایالتی دلتای نیجریه و فوق‌لیسانس را هم از مدرسه‌ی هنر اسلید دریافت کرده است. او که نمایشگاه‌های متعددی در بریتانیا و دیگر نقاط جهان داشته در لندن و ابوجا زندگی می‌کند.
http://rosenfeldporcini.com
مروری بر عکس‌های آراکی در هنگ کنگ
هنگ کنگ، چین: گالری Over The Influence میزبان بزرگترین نمایشگاه انفرادی نوبویوشی آراکی در هنگ کنگ است. در این نمایشگاه بیش از ۷۰ عکس، شامل بیش از ۵۰ اثر از مجموعه‌ی تحسین شده‌ی «آخرین با لایکا» و ۲۰ عکس پولاروید، دیده می‌شود. «آخرین با لایکا» پروژه‌ای ادامه‌دار است که از سال ۲۰۱۲ آغاز شد و بواسطه‌ی آن آراکی زندگی، فعالیت هنری، و تجربیات عکاسانه‌اش را در قالب یک دفترچه‌ی یادداشت روزانه‌ی تصویری ثبت می‌کند.
این مجموعه دارای اهمیتی دوگانه است؛ همه‌ی کارها با دوربین لایکا ام ۷ (آخرین دوربین آنالوگ کارخانه‌ی لایکا) گرفته شده‌اند، و همچنین نشانگر بخش نهایی مجموعه‌ی لایکای هنرمند هستند، پس از موفقیت «زندگی با لایکا» که در دهه‌ی ۱۹۸۰ آن را آغاز نمود و در سال ۲۰۰۰ با «عشق با لایکا» آن را ادامه داد. «آخرین با لایکا» با زمینه‌ای از اروتیسم جسورانه که هنرمند با آن شناخته می‌شود، کمی تاریکی و اندوه را هم در ثبت جزییات زندگی روزمره نشان می‌دهد.
از دریچه‌ی یک لنز شاعرانه که از تجربیات شخصی آراکی تأثیر می‌گیرد، عکاس به کنکاش پرسش‌هایی درباره‌ی ویژگی‌های جسمانی و جنسی، و مطالعه‌ی هویت‌های چندپاره، و معیارهای زیبایی و علاقه‌ی جامعه به آن می‌پردازد. آثار هنری به نمایش درآمده اشیای روزمره، آدمک‌ها، پیکره‌های انسانی، و مردم عادی را به تصویر می‌کشند. در نمایشگاه ۲۰ عکس پولاروید جدید که با دوربین Polaroid 600 و فیلمImpossible Projects’s Black & Red 600 Douchrome گرفته شده‌اند هم در معرض دید قرار دارند. این عکس‌های فوری نتایج غیرمنتظره‌ای را به‌وجود می‌آورند.
برای آراکی، تصاویر ظاهر نشده و حتی نشت ماده‌ی ظهور می‌تواند چیزی مشابه یک هوشیاری و بیداری هنری باشد، بیشتر نظیر آنچه در ملاقات‌های مذهبی رخ می‌دهد. نوبویوشی آراکی در سال ۱۹۴۰ در مینووای توکیو به دنیا آمده است. او فعالیت هنری‌اش را از سال ۱۹۶۴ با عکاسی از کودکان در شهر شروع کرد و پس از آن ماه عسل خودش را سوژه‌ی کار قرار داد. در طول دهه‌ی ۱۹۷۰ آراکی به تدریج با عبور از عکاسی خبری شروع به پژوهش در مورد پرسش‌های وجودی حیات انسان نمود و به مضامین اروتیک روی آورد. او در عکس‌هایش زیبایی بصری خاصی بوجود آورده و تصویری شاعرانه از تمنیات نفسانی انسان آفریده است که مرزهای ملی و جغرافیایی را پشت سر می‌گذارد. به عنوان پدر عکاسی پس از جنگ ژاپن، وی مفهوم خودِ عکاسانه (photographic ego) را ابداع کرد، و اثر متقابل میان تخیل، حقیقت و امیال را با اهمیت شمارد. آراکی تقریبا ۵۰۰ کتاب چاپ کرده است و باور دارد کتاب، مهم‌ترین شکل ارائه‌ی عکس است.
http://overtheinfluence.com
شماره قبل دنیاگردی در مجله هنرهای تجسمی تندیس را اینجا دنبال کنید:
هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن
هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]
مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .
جایزه‌ی موزه‌ی رایکس امستردام برای یک بازدیدکننده
جایزه‌ی موزه‌ی رایکس امستردام برای یک بازدیدکننده دنیاگردی مجله هنرهای تجسمی تندیس شماره ۳۵۱ و ۳۵۲ ترجمه سجاد عمادی جایزه‌ی موزه‌ی رایکس امستردام برای یک بازدیدکننده امستردام، هلند: موزه‌ی مشهور رایکس امستردام این هفته به دهمین میلیون بازدید کننده‌اش با اهدای یک جایزه‌ی ویژه‌ی رویایی خوش آمد گفت، که شاید تنها یک بار در زندگی بخت بردنش وجود داشته باشد؛ این جایزه سپری کردن یک شب به تنهایی در جوار شاهکار رامبراند، «نگهبان شب» است. استفان کسپر، هنرمند و معلم […]
