گرامیداشت استاد ابوالحسن صدیقی مجسمه سازی که عکاس بود

گرامیداشت یکصدوبیستمین سالگرد تولد استاد ابوالحسن صدیقی‌
خالق مجسمه‌های مفاخر ایران

سخنران: استاد آیدین آغداشلو
به همراه رونمایی از سردیس استاد صدیقی و نمایش فیلم مستند «سرآمد»

دوشنبه ۱۵ آبان ماه ساعت ۱۶:۳۰ در سالن سینماتک موزه هنرهای معاصر تهران

استاد ابوالحسن خان صدیقی را همگان با مجسمه‌ها و نقاشی‌هایش می‌شناسد اما او علاوه بر اینها، طراحی متبحر بود و به عکاسی علاقه زیادی داشت. از همان سال‌های تحصیل در مدرسه‌ی  کمال‌الملک تا دهه‌ی ۳۰ الی ۴۰ شمسی همیشه با دوربین عکاسی کار می‌کردند و در اغلب سفرها، به همراه داشت. تا جایی که احتمالا عکس‌های معروف استاد کمال‌الملک و شاگردانش که در سال ۱۲۹۹ شمسی در مدرسه‌ی صنایع مستظرفه و در چهارمین جشن فارغ‌التحصیلی برداشته شده، می‌تواند کار ایشان باشد.

استاد ابوالحسن خان صدیقی متولد ۱۲۷۶ ذز تهران است و اصلا نوری مازندرانی است.

ابوالحسن صدیقی خود در زندگی نامه اش مینویسد: تحصیلات مقدماتی را در مدرسه اقدسیه به اتمام رسانم و پایه تربیت اخلاقی خود را مرهون آن مکتب می دانم و از زحمات و مراقبت پدرانه جناب سیدالعلمامدیر و نیز آقای میرزا علی اکبرخان رضی ناظم و معلمین آن مدرسه همیشه سپاسگذارم و به حمد خداوند، اغلب این آقایان از نعمت حیات برخوردارند و گاه به گاه، سعادتی دست می دهد و چشمم از دیدار قیافه زحمت کشیده و رنج برده ولی پر فروغ آنان روشن می شود. و بی اختیار در مقابل آن وجودهای گرامی سر تعظیم خم میکنم.
تحصیلات متوسطه را در مدرسه الیانس فرانسه تمام کردم و بالاخره با زحامت فراوانی موفق به دخول در مدرسه استاد بزرگم مرحوم کمال الملک غفاری شدم. و در مکتب عشق پابند و گرفتار شدم. از ابتدای کودکی به نقاشی کششی فوق العاده داشتم. یاد ندارم روزی بوده باشد که از نقاشی کردن چه در سر کلاس و چه در خارج فارغ باشم. هیچ گاه مداد، گچ یا زغال از دستم نمی افتاد. آفت نظافت در و دیوار بودم. و اغلب این رفتارم موجب تنبیه های سختی برایم می شد. چون نتیجه نگرفتند، به نصیحت ام پرداخته، از اشتغال به نقاشی منعم می کردند و به هر نحوی بود مرا منصرف می کردند. می گفتند برای زندگی، ادامه تحصیل مفیدتر از پی نقاشی رفتن است. یادم دارم همیشه زندگیاستاد بزرگم مرحوم کمال الملک را برایم مثل می زدند و می گفتند این فن جز ناکامی ثمر دیگری ندارد. خلاصه می گفتند نه دنیا دارد نه آخرت. نمی دانم آیا حق با آن ها بوده؟

منبع: مجله تندیس شماره ۲۹۹ | محمد حسن حامدی