پرویز تناولی در میان دو جهان

یادداشتی به مناسبت زادروز استاد پرویز تناولی

تناولی در میان دو جهان

آوام مگ: به قلم جاوید رمضانی

چه نسبتی بین شعر و زیبایی‌شناسی برقرار است؟ شعر در اوج عقلانیت و زبانیت زندگی می‌کند. شعر گستره‌ی بلاواسطه‌ی ذهن برای پیداکردنِ امکانات معناییِ جدیدتر است؛ شاعرانگی صفتی است که سوژه در برخورد با زیستن و عزیمت به عقلانیتِ خود آن را کسب می‌کند. اما زیبایی‌شناسی امری است وابسته به محسوسات، آن‌چنان‌که از قرن هفدهم به بعد منوط به هنر نبوده و پاسخ گسترده‌ای به امر والای اخلاقی و محسوساتِ زیستی در آن دوران بوده است.

چه‌گونه هنرمندی که وابسته به محسوساتِ خود است می‌تواند جلوه‌های شاعرانگی را نمایان کند؟

به‌طور قطع، جستجو در این مسیر و پای‌گذاردن به این جهانِ ایده‌آل جرأتی می‌خواهد جدی و قابل‌اعتنا. پرویز تناولی از مهم‌ترین هنرمندان معاصر ایرانی است. او برای اولین‌بار روحی نو به کالبد اثر جسمیِ سه‌بعدیِ ایرانی دمید. بازگشت تناولی به معماری و ساده‌گویی در فرم و هم‌چنین سمبل‌های اولیه‌ی هندسی، در کنار بازخوانی نشانه‌های اسطوره‌ای، باعث زنده‌کردنِ حقایق و شخصیت‌هایی چون شاعر، عاشق و مجسمه‌ساز است. وی، با تکیه بر مفهوم گفتمان غالبِ دوران، هنرمندی مدرن است، مدرن ازآن‌جهت که به فرم و جسمیتِ اثر هنری رویکردی ذهنی دارد؛ اما این گذاره، زمانی که ما را متوجه ذات شاعرانگی یا عاشقانگی می‌کند، دچار پارادوکس عقل‌ستیزی می‌شود.

زمانی که به روند و تقدّم و تأخّرِ زمانیِ تولیدات مجسمه‌ساز توجه می‌کنیم، می‌توانیم به این نتیجه دست یابیم که تناولی از ذهن پیشینیِ خود رها شده است. خلق اولین «هیچ»های وی تحت‌تأثیر فضای زمانه و سپهر سرنمونیِ غالب در ناخودآگاهِ هنرمندانِ آن دوران بود؛ هنرمندانی چون بهزاد گلپایگانی، حسین زنده‌رودی و دیگران. اما تنها او بود که به این ایده تجسد بخشید و شاید پنجاه‌سال‌بعد در این مناقشه شرکت کرد که این هیچ انگاری است یا همه‌چیزانگاری.

امروزه او برکتی‌ست، با شاگردان بسیاری که تربیت کرده، و الگویی‌ست برای آنان که طی‌کردن مسیر هنر را آسان می‌پندارند. بر هر هنرمند، واجب کفایی‌ست که زیستنِ او را بازخوانی نماید. جستجو، پژوهش، تعلیم و تعلّم و شرکت در نبردهای سخیف و والا او را حقیقت جاریِ جهان هنر ما کرده است.

پیوسته جاودان باشد استاد ــــ با کتاب‌ها، مجسمه‌ها، نقاشی‌ها، شاگردان و خاطراتش.

نقد نمایشگاه‌های قبل به قلم جاوید رمضانی را اینجا بخوانید:

هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن

Posted: 15 مرداد ۰۳

هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]

۲ comments

مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر

Posted: 27 اسفند ۰۱

مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .

پرویز تناولی در میان دو جهان

یادداشتی به مناسبت زادروز استاد پرویز تناولی

تناولی در میان دو جهان

آوام مگ: به قلم جاوید رمضانی

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ