تری کوهن، منتقد جوانی که تنها یک نویسنده نیست!
پرونده‌ی منتقدان برتر جهان | بخش پایانی
معرفی منتقد هفتم: تری کوهن Terri Cohn
دبیر پرونده: مریم روشن‌فکر
مجله هنرهای تجسمی آوام: ترجمه‌ی مریم وحدتی
در سال‌های اخیر گروه جدیدی از منتقدین جوان پا به عرصه‌ی هنرهای تجسمی گذاشته‌اند که دیگر تنها یک نویسنده محسوب نمی‌شوند؛ این منتقدین، اینک نه‌تنها شارح و تبیین‌گر، بلکه دست‌اندرکار برنامه‌ریزی و طراحی نمایشگاه‌ها هستند. این کیوریتورـ‌منتقدین بر تعریف نقد به‌مثابه‌ی تبیین، تعریف و جایگاه‌گذاری هنر، هنرمند و اثر هنری تکیه می‌کنند و وارد سوء‌تفاهم مرسوم نقد به‌مثابه‌ی تخریب، تمسخر یا بالابردن هنرمند و اثر نمی‌شوند؛ زیرا پیش از هر نگرش دیگری، موضوع این است که آن اثر یا نمایشگاهی که مورد نقد واقع می‌شود، در وهله‌ی نخست دارای ارزش دیده‌شدن، برجسته‌شدن و مورد بحث قرارگرفتن بوده است.
«تری کوهن»[۱]، از جمله منتقدین نسل جدید است که اینک در حال شکوفاشدن بوده و به‌سرعت در حال یافتن صدای خود در جهان هنرهای تجسمی است.
تری کوهن، نویسنده، کیوریتور و متخصص هنرهای زیباست که در تمام سطوح حرفه‌ای با هنرمندان همکاری کرده و مشاوره می‌دهد؛ او نویسنده‌ی مقالات بی‌شمارِ انتشاریافته در کاتالوگ‌ها و کتاب‌هاست و در مصاحبه‌ها و بررسی‌ها با انتشاراتی‌هایی چون اس اف ای کیو[۲]، هنر عملی[۳]، نقد و بررسی هنر عمومی[۴]، هنر در آمریکا و سی ای ای ریویو[۵]، همکاری کرده است.
او که چندین جایزه‌ی اقامت تألیفی را دریافت کرده است، در هیأت‌مدیره‌ی برنامه‌ی هنرمندان مقیم جراسی، فعال و عضو مؤسس هیأت مشاوره‌ی صومعه‌ی هنر ایتالیا بوده است؛ این هنرمند، تاریخ هنر مدرن و معاصر و هم‌چنین دوره‌های پیشرفت شغلی را در فوق‌برنامه‌‌های هنر و طراحی برکلیِ دانشگاه کالیفرنیا تدریس می‌کند.
چیدمان اثر رافائل لوزانوـهمرچیدمانهای رافائل لوزانوـهمر در موزهی هنرهای مدرن سان‌فرانسیسکو
نوشته: تری کوهن
چیدمان‌های پیشرفته‌ی تکنولوژیکِ رافائل لوزانوـهمر[۶]، قابلیت‌های شگفت‌آوری در برانگیختن کنجکاوی و انتقال سریع بینندگان به حوزه‌‌ی فعالیت‌شان دارند؛ در این نمایشگاه که نخستین‌بار در ایالات متحده با قطعه‌ی فرکانس و حجم و «معماری نسبت‌مند»[۷] آغاز به‌کار کرد، هنرمند این امکان را برای بازدیدکنندگان فراهم ساخت تا تعاملی تنانه با فرکانس‌های رادیویی برقرار کنند؛ این فعالیت مشارکتی، ادامه‌ی مجموعه‌ی «معماری نسبت‌مند» است که از سال ۱۹۹۷ آغاز شده است و به بررسی روابط بین معماری، شهرها، تن و تکنولوژی می‌پردازد؛ و تمایل هنرمند به بسط ژست‌های انسانی به منظور دگرگونی تجربیات افراد در فضاهای عمومی را نشان می‌دهد.
به محض ورود به نخستین اتاق از نمایشگاهِ «فرکانس و حجم»، بازدیدکنندگان با تجهیزات رادیویی‌ای روبه‌رو شدند که کارکردشان در ابتدا مشخص نبود؛ هنگامی که در گالری اصلی حضور داشتند، سایه‌های خود را یافتند که به‌واسطه‌ی ردیفی از پروژکتورها، بر یکی از دیوارهای گالری افتاده بود و سرگرمی از همین‌جا آغاز شد؛ یک سیستم ردیابی رایانه‌ای، طراحی‌شده توسط لوزانوـهمر و یک برنامه‌نویس کامپیوتری، سایه‌ها را قادر می‌سازد تا امواج رادیویی بین ۱۵۰ کیلوهرتز و ۵/۱ گیگاهرتز را با وسایل اتاق انتظار و برج آنتن تندیس‌گونه‌ای که در تراس مجاور نصب شده است، اسکن کنند؛ هم‌زمان با حرکت شرکت‌کنندگان در میان فضا، حجم و فرکانس امواج رادیویی، اندازه و موقعیت سایه‌ها تغییر می‌کرد.
تجربه‌ی شنیداری نسبتاً جادویی بود؛ زیرا کولاژ صداها، دامنه‌‌ای از نمایش‌های رادیویی ای ام و رادیو جاز گرفته تا کنترل ترافیک و ماهواره‌ی مخابراتی را در برمی‌گرفت. این اثر به‌نحو غریبی ویدئوی چهاربخشی، کریستین مارکل را به‌خاطر می‌آورد[۸]. هموگرافی‌های چیدمانی لوزانوـهمر[۹]، هم‌زمان در موزهی هنرهای مدرن سان‌فرانسیسکو، نمایشگاه گروهی «شرایط میدانی»، در معرض دید مخاطبان قرار گرفت.
بازدیدکنندگان در اتاق خاموش و روشن اما خالی، با سطحی از کاشی سفید و زغال چوب[۱۰]، به‌سرعت دریافتند ۵۲ لوله‌ی فلورسنت فوقانی، زاویه را نسبت به حرکات‌شان تغییر می‌دهند؛ این امر تمایل به سنجش میزان پاسخگویی به چراغ ها را برمی‌انگیخت و فضای نوعی بازی را ایجاد می‌کرد؛ با این‌حال، از آن‌جا که لوزانوـهمر، مجدداً از یک سیستم ردیابی با طراحی سفارشی برای کشف حضور و موقعیت بازدیدکنندگان بهره برد، مضمونی تهدیدآمیز از نظارت نیز به ذهن خطور می‌کرد؛ سنسورهای حرکتی مورد استفاده‌ی لوزانوـهمر، مقصود سیاسی پنهانی در خود دارند.
این هنرمند در سال ۱۹۶۷ در مکزیکوسیتی متولد شد؛ همان‌زمان که دولت مکزیک ایستگاه‌های رادیویی «دزد دریایی» را در اجتماعات بومیِ ایالت‌های چیپاس و گوئرو تعطیل می‌کرد، او فرکانس و حجم را به‌منصه‌ی‌ظهور رساند. این گذشته‌ی تاریخی پرسش‌هایی مربوط به جامعه، سانسور هنری و دسترسی به اطلاعات را برانگیخت.
لوزانو-همر با آگاه‌ساختن ما از انتقال امواج رادیویی، به‌واسطه‌ی مواجهه‌ی مستقیم تن‌های‌مان، قویاً نشان داد سیاستِ ارتباطاتِ عمومی، اساساً امری شخصی است.
پی‌نوشت:
- Terri Cohn
- SFAQ
- Art Practical
- Review of Art Public
- CAA. reviews
- Rafael Lozano-Hemmer
- ۲۰۰۳
- ۲۰۰۲
- ۲۰۰۶
- مشارکت در نمایش طوبا، آورباخ
منبع:
Art in America
تمامی قسمت‌های این پرونده به صورت کامل‌تر در قالب یک کتاب به زودی از انتشارات آوام‌سرا منتشر خواهد شد.//
قسمت‌های قبل از این پرونده را اینجا بخوانید:
- پرونده‌ی منتقدان برتر جهان، روبرتا اسمیت | قسمت اول
- پرونده‌ی منتقدان برتر جهان، جری سالز۱ | قسمت دوم
- پرونده‌ی منتقدان برتر جهان، جری سالز۲ | قسمت سوم
- پرونده‌ی منتقدان برتر جهان، جری سالز۳ | قسمت چهارم
- پرونده‌ی منتقدان برتر جهان، الئنور هارتنی۱ | قسمت پنجم
- پرونده‌ی منتقدان برتر جهان، الئنور هارتنی۲ | قسمت ششم
- پرونده‌ی منتقدان برتر جهان، سباستین اسمی | قسمت هفتم
- پرونده‌ی منتقدان برتر جهان،پیتر شِلدال۱ | قسمت هشتم
- پرونده‌ی منتقدان برتر جهان،پیتر شِلدال۲ | قسمت نهم
- پرونده‌ی منتقدان برتر جهان،پیتر شِلدال۳ | قسمت دهم
- پرونده‌ی منتقدان برتر جهان،مارتا شووندنر| قسمت یازدهم
