پرونده‌ی کیوریتینگ، هنربانی و باقی ماجرا…
قسمت دوم: پروژه‌های پل اونیل
مجله هنرهای تجسمی آوام: به قلم سارا اوسطی
پل اونیلدر این قسمت از پرونده، چند مورد از پروژه‌های هنربانیِ پل اونیل (که در قسمت پیشین به معرفی وی پرداختیم) را معرفی و تشریح خواهیم کرد:
۱/ We are the (Epi) center – 2016
این پروژه به کیوریتوری پل اونیل تحت عنوان: «ما مرکزی برای مطالعات کیوریتوریال در دو شاخه‌ی تحقیقاتی و نمایشگاهی هستیم»، کلید خورد. یک برنامه‌ی چند ساله که شامل پروژه‌های هنرمندان، برگزاری نمایشگاه‌ها، همکاری‌ها و برنامه‌های عمومی و غیر عمومی بود.
“ما مرکزی برای مطالعات کیوریتوریال هستیم” از کیوریتینگ به عنوان مجموعه اقداماتی در جهت ظهور یک نمایشگاه نهایی یاد می‌کند. در این برنامه بیش از ۳۰ اثر در معرض بازدید قرار می‌گیرند که به عنوان موضوعی برای بحث‌ها، ارائه‌های عمومی و تدریس‌ها هسته‌ی اصلی این برنامه را تشکیل می‌دهند. در این مرحله، هنرمندان نیز زمانی را برای تدریس، سخنرانی و توسعه‌ی پروژه‌هایشان در کنار دیگران صرف خواهند کرد.
این پروژه بر اساس ۶ دپارتمان فکریِ اصلی بنا نهاده شده: ۱- دپارتمان اطلاعات (هسته‌ی متنی) ۲- دپارتمان نمایش (هسته‌ی عملی) ۳- دپارتمان اشیاء (هسته‌ی شیئی) ۴- دپارتمان تصاویر (هسته‌ی بصری) ۵- دپارتمان انتظار (هسته‌ی توجه) ۶- دپارتمان رویدادها (هسته‌ی استدلالی)
این دپارتمان‌ها (بخش‌ها) با یکدیگر در ارتباط هستند تا بتوانند محتوا و ساختار این پروژه را تعریف کنند. هرکدام از آن‌ها روش‌هایی را که یک نمایشگاه از ترکیب موضوعات، اشیا، تصاویر، اطلاعات، ساختارها و یا فضاهای نمایش شکل می‌گیرند، به چالش می‌کشد.
همان‌طور که می‌بینیم در این پروژه محور اصلی بر تعامل و گفتگو و همچنین رد و بدل کردن دانش میان گروه‌ها استوار گردیده و تلاش شده تا اهمیت کارِ گروهی در پروژه‌های هنری برای افراد روشن شود.
۲/ Last Day – 2012
“روز آخر” نمایشگاهی گروهی بود در واکنش به اثری که به یکباره توسط کیوریتور به نمایشگاه اضافه شده بود! یک نقاشیِ متنی روی بوم با کلمات: Last Day
که با حروف درشت سیاه نوشته شده و در روز آخرِ یک حراج هنری توسط کیوریتور خلق شده بود.
این نمایشگاه تلاش کرده است تا محل نصب عجیب و غریب (متفاوتی) را برای اثرِ اضافه شده مورد استفاده قرار دهد، و در نهایت در محلی غیر قابل قضاوت در میان دیگر آثار، آن را نصب کردند.
در این نمایشگاه به تعداد تمام آثار، می‌توانست ایده‌ی شکل‌گیری یک نمایشگاه متفاوت وجود داشته باشد. هنرمندان دنیاهای منحصر به فرد خود را در اطراف این نقاشی کشف می‌کردند و خوانش‌های متفاوتی را ارائه می‌دادند.
نمایشگاه Last Day ادای احترامی به نیروی روایی و نمادین اثرِ افزوده شده بود و این اتفاق از طریق یک سری اقدامات عملی رسمیت یافت.
در این نمایشگاه کیوریتور کوشیده تا نشان دهد که چگونه حتی یک اثرِ نه چندان هنری می‌تواند بر فضای نمایشگاه و خوانش‌های مختلفی که می‌توان از آن ارائه داد تاثیر بگذارد.
۳/ We Are Grammar – 2011
این پروژه به کیوریتوری پل اونیل شیوه‌ی جدیدی از هنرِ متن را ارائه کرده است که طی یک دهه‌ی گذشته ظهور کرده. ارزش و پتانسیل این شکل از هنر توسط طیف گسترده‌ای از هنرمندان معاصر که آزادانه استفاده از متن را با انواع رسانه‌ها ترکیب می‌کنند، تصدیق شده است.
در این نمایشگاه، نسل سوم هنرمندانی که در زمینه‌ی هنر متنی کار می‌کردند مورد بررسی قرار گرفتند. اولین نسل این نوع هنر در دهه‌ی ۱۹۶۰ شکل گرفت، زمانی که برای نخستین بار متن به عنوان ابزاری قانونی برای ایجاد هنر تجسمی تثبیت شد. نسل دوم هنر متنی در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ آغاز شد، زمانی که پست‌مدرنیست‌ها متن را با سایر رسانه‌ها ترکیب کردند. هنر متنی تولید شده توسط هنرمندان نسل سوم، با ساختارهای مشترک در شیوه‌های زبانی مشخص می‌شود و در بسیاری موارد، متن دیگر چهره‌ی اثر هنری نیست بلکه بخشی از پیشینه‌ی آن است.
۴/ La La Land – 2005
لالالند نمایشگاهی بود بدون تِم. نمایشی که از یک ساختار متحد خارج بود. هرکدام از آثار، منطق درونی خود را داشتند و نه برای شباهت‌ها بلکه برای تفاوت‌هایشان انتخاب شده بودند، به طوری که هر یک نقش خاصی را در طیف کل به عهده داشتند.
همه‌ی آثار در گالری قرار داشتند و به دقت برای قرارگیری در فضاهای مختلف طراحی شده بودند در حالیکه آگاهانه به جایی دیگر ارجاع می‌دادند.
زمین، دیوارها، سقف و تمامی فضاها به گونه‌ای طراحی شده بودند که هریک حامل پیامی خاص به بیننده بودند.
به نظر می‌رسد این نمایشگاه از آن جهت حائز اهمیت بوده است که ذهنیت افراد را نسبت به چینش آثار بر اساس یک سری قوائد از پیش تعیین شده تغییر دهد و نشان دهد که ذهن کیوریتور می‌تواند خلاق‌تر از این چهارچوب‌ها باشد.
۵/ TONIGHT – 2004
TONIGHT یک نمایشگاه گروهی غیر موضوعی بود که بیش از پنجاه هنرمند، به کیوریتوری پل اونیل در آن حضور داشتند. از هر هنرمند دعوت شده بود تا اثری منحصر به فرد را ارائه دهد که روند تولید خاصی را در آن به کار گرفته است.
این پروژه هنر را به عنوان یک عمل وقت کش، عملی برای گذراندن شب ، انجام یک کار، شاید دنیوی، شاید وسوسه برانگیز، اما همیشه از نوع گذراندن زمان کاوش کرده بود.
این نمایشگاه با یک کتابچه‌ی راهنمای کاربر / پوستر طراحی شده توسط لیام گلیک همراه با لیستی از آثار بود به طوری که هر صفحه از آن مربوط به یکی از آثار بود و بازدیدکنندگان می‌توانستند حین بازدید از آثار به کتابچه رجوع کرده و روند تولید اثر را ببینند.
این پروژه روند تولید آثار را بررسی کرده و تولید اثر هنری را به مانند یک نوع سرگرمی و گذران وقت در نظر گرفته است.
قسمت قبلی این پرونده را اینجا بخوانید:
قسمت بعدی این پرونده را اینجا بخوانید:
مطالب مرتبط:
پرونده‌ی درس‌هایی برای هنربانان
پرونده‌های دیگر به همین قلم را اینجا دنبال کنید:
پرونده هنرمند؛ تخریب‌گر یا سازنده؟
قسمت سوم: چه کسی خرابکارتر است؟
قسمت چهارم: کاغذ پاره‌های میلیون دلاری
پرونده آثار هنری تاثیرگذار:
ده اثر هنری تاثیرگذار بر هنر معاصر | بخش اول
