هنرهای معاصر از نگاه هنربانان جوان

چه کسی آینده‌ی هنر را متحول خواهد کرد؟

معرفی ۱۶ هنربان جوانی که هنر معاصر را متحول خواهند کرد

قسمت اول: جسیکا بل براون، جولیا کولتی، ربکا لامارچه وادل و کوچانگ

مجله هنرهای تجسمی آوام ترجمه: مرضیه حیدرپور

جسیکا بل براون[۱]

کیوریتور بخش هنرهای معاصر، موزه‌ی هنر بالتیمور[۲]

در اوایل سال ۲۰۱۹، «جسیکا بل براون» عمارت گریسی[۳]– محل اقامت رسمی شهردار نیویورک – را با مبلمان، نقاشی، مجسمه، طراحی‌ها، و عکس‌هایی از هنرمندان زن شناخته‌شده به نمایش گذاشت. در این نمایشگاه تاکید او بر: “یک قرن با زنان هنرمند در نیویورک” بود، با نمایش آثار ۴۴ هنرمند زن که بین سال‌های ۱۹۱۹ تا ۲۰۱۹ خلق شده که با حضور جمعی از مقامات شهر، افتتاح شد. بازدیدکنندگان از دیدن پرتره‌ی «آلیس نیل[۴]» که در یک اتاق ناهارخوری شیک و باشکوه نصب شده بود، مجسمه‌ای عجیب از «کارا واکر[۵]» در ورودی خانه و عروسک‌های ساخته شده توسط مادر بانوی اول شهر نیویورک به نام چرلن مک‌کری[۶] هیجان زده شدند.

پیش از اتمام این پروژه‌ی موفق، در اکتبر ۲۰۱۹، موزه‌ی هنر بالتیمور اعلام کرد که براون را استخدام کرده است. با این حال، حضور این کیوریتو هنوز هم در نیویورک احساس می‌شود: در اوایل ماه مارس، او نمایشگاه دیگری را در عمارت گریسی با عنوان “کاتالیزور: هنر و عدالت اجتماعی” افتتاح کرد. این بار، فهرست براون شامل هنرمندان مشهوری همچون جفری گیبسون[۷]، گوردون پارک[۸]، ناری وارد[۹] و همچنین دورا فریلندر[۱۰]، هنرمند جوانی که معروفیت چندانی نداشت و سال گذشته در سانحه‌ای در بوش ویک کشته شد.

براون قبلاً در موزه‌ی هنرهای مدرن کار می‌کرد. وی در حالی که در «رسس[۱۱]» (یک فضای پروژه‌ی آزمایشی در بروکلین) اقامت داشت، مشترکا پروژه‌ی «ماشین جوجه‌کشی هنر سیاه[۱۲]» را بنیانگذاری کرد. او می‌گوید به کیوریتوری به‌عنوان یک عمل مراقبت از ایده‌ها، داستان‌ها، اشیاء، و از همه مهم‌تر- هنرمندان، نگاه می‌کند. او از تنوع، آزمایش‌های هنری و تفسیرهای جدید و بنیادین از تاریخ هنر حمایت می‌کند. اگرچه هنوز نمی‌تواند عمیقا درمورد پروژه‌های آینده‌ی خود در”بی ام ای[۱۳]” صحبت کند، اما او چند نکته را به آرتسی پیشنهاد کرد: “یکی برگزاری نمایش انفرادی از یک هنرمند معروف آمریکایی” ، و مورد دوم “یک پروژه‌ی تحقیقاتیِ بینارشته‌ای است که هنر معاصر را به عنوان لنزی بر تاریخ، هنرِ پیشینیان و بررسی‌کننده‌ی خود، در نظر می‌گیرد.”

جولیا کولتی[۱۴]

کیوریتور برنامه‌های عمومی و محتوای دیجیتال موزه‌ی هنرهای معاصر کاستلو دی ریولی[۱۵] تورین، ایتالیا

جولیا کولتی، کیوریتور نوزدهمین دوسالانه‌ی هنرمندان جوان اروپا و مدیترانه[۱۶] (که اواخر سال ۲۰۱۹ در جمهوری سن مارینو افتتاح شد) بود. کولتی با الهام از فلسفه‌ی تئودورآدورنو[۱۷] گفت: او معتقد است که “هنر باید عدم اطمینان از هر نوع دانش بنیادی را تصدیق کند.” به عبارت دیگر، او طرفدار هنری است که به نقد جهان و نهادهای پیرامون آن می‌پردازد.

در سال ۲۰۱۸، بنیاد فرهنگی اروپا کمکی مالی برای تحقیق در زمینه‌ی انقلاب ارمنستان به کولتی اعطا کرد. او به همراه همکار هنرمندش راس لیتل[۱۸]، روی استراتژی‌های اعتراض تمرکز کرد.

با توجه به ایده‌ی “پالیمپسِست[۱۹]“، یعنی چیزی که اثری از آثار اولیه را هنوز به همراه دارد (به عنوان مثال یک صفحه نسخه‌ی خطی با نوشته‌های نیمه‌پاک، و دوباره در آن نوشته شده)، کولتی در حال تجدید نظر در ذهنیت‌های لایه‌باز تاریخ اروپا است. او گفت که این مسئله در وطنش یعنی کشور ایتالیا، که در آن، گذشته‌ی استعماری هرگز به طور کامل مورد بررسی قرار نگرفته، بسیار ضروری است.

ربکا لامارچه – وادل[۲۰]

مدیرعامل بخشی در گالری لافایت پاریس[۲۱]

آوریل گذشته، دوسالانه‌ی بین‌المللی هنر معاصر ریگا[۲۲]، ربکا لامارچه -وادل را به عنوان اصلی‌ترین کیوریتور نسخه‌ی ۲۰۲۰ خود معرفی کرد. بزرگ‌ترین افتخار او پس از چندین پروژه‌ی بزرگ در “پالایس دو توکیو[۲۳]“، جایی که لامارچه از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۹ در آن کار می‌کرد، این بود که نخستین نمایشگاه انفرادی بزرگ مارگارت هیومیو[۲۴] را در موزه‌ی پاریس در سال ۲۰۱۶ ترتیب داد، و در همان سال وی رویداد ” Carte Blanche to Tino Sehgal” را نیز برگزار کرد. او این نمایشگاه را “بزرگ‌ترین نمایشگاه هنری زنده” که تاکنون تحقق یافته است، با حضور ۴۰۰ هنرمند طی ۱۲ هفته که در یک فضای خالی ۱۳،۰۰۰ متر مربعی قرار داشت، نامید.” نمایش او درمورد توماس ساراسنو[۲۵] نیز در سال ۲۰۱۸ پربازدیدترین نمایشگاه در تاریخ موزه شد.

امسال دوسالانه‌ی ریگا نیز مانند بسیاری از رویدادهای مهم هنری جهان، به تعویق افتاد. شاید لامارچه-وادل به روش‌های خلاقانه‌ای درمورد تحولات و آسیب‌های اخیر ناشی از بیماری کرونا دست پیدا کند. او می‌گوید “اعتقاد دارد که هنر و آفرینش می‌توانند در مواقع خیزش‌های بی‌سابقه و زمان بحران، چشم‌اندازهای جایگزین ارائه دهند.” او معتقد است که هنرمندان راهنمای راه‌های جدیدی برای دیدن، احساس کردن و لمس دنیا هستند. هنگامی که دنیای هنر به وضعیت پیش از قرنطینه‌ی خود بازگردد، لامارچه -وادل قادر خواهد بود “لحظات مواجهه” را میان آثار هنری و بینندگان دوباره ایجاد کند که به آثار او معنی خواهد بخشید.

کوچانگ[۲۶]

کیوریتور پاراسایت در هنگ‌کنگ

پروژه‌های کیوریتوریال کوچانگ اغلب به بررسی مهاجرت، وسواس و همزبانی می‌پردازند. در سال ۲۰۱۶، او نمایشگاهی از آثار چندرسانه‌ای هنرمندانی از جمله: چنگ‌ران[۲۷]، کارل کوپلیمتس[۲۸] و لی‌لیائو[۲۹] را که موضوعاتشان در ارتباط با وعده‌های واگرا و واقعیت‌های مهاجرت بود، برگزار کرد. در نمایش دیگری در سال ۲۰۱۸ کوچانگ به بررسی ابعاد ناکارآمد و خشن روابط عاشقانه پرداخت.

او همچنین در سال گذشته، نمایش “کافه دُو برزیل[۳۰]” را با الهام از رستوران هنگ‌کنگ، که محل ملاقات مهمی برای اقوام فرهنگی در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۷۰ بود، برگزار کرد. کوچانگ امیدوار بود با استفاده از آثار هنرمندانی که از هنگ‌کنگ و سرزمین اصلی چین برخاسته‌اند، دوباره آن روحیه‌ی جمعی را تجدید و احیاء کند.

به اعتقاد وی، هنر تجسمی قدرت تولید و درک عمیق‌تری نسبت به جهان و شاید خود عمل رادیکال را دارد.

کوچانگ می‌گوید که در پروژه‌های آینده‌ی خود، بیشتر به رویه‌های هنری و زمینه‌های اجتماعی و تاریخی کانتون[۳۱] و هنگ‌کنگ، (مناطقی که در آن‌جا رشد کرده و پرورش یافته است)، خواهد پرداخت. اگرچه او اهل سرزمین اصلی چین است، اما همکاران وی در مسیر کاری‌اش بسیار به او کمک کردند تا هنگ‌کنگ را در زمینه‌های استعماری و پسااستعماری عمیق‌تر درک کند.

کوچانگ با توصیف فلسفه‌ی کیوریتوریال خود، گفت: “من هنربانی را به مانند خواندن و نوشتن، ابزاری برای گفتگو، یادگیری و درک بهتر مفاهیم می‌دانم. ” به اعتقاد وی، هنر تجسمی پتانسیل ایجاد انجمن‌های جدید و ایده‌های جدید را در بیننده ایجاد می‌کند، که منجر به درک بنیادی‌تری از جهان خواهد شد.

منبع: آرتسی

پی‌نوشت:

[۱] Jessica Bell Brown

[۲] Baltimore Museum of Art

[۳] Gracie Mansion

[۶] Chirlane McCray

[۱۰] Devra Freelander