چه کسی آینده‌ی هنر را متحول خواهد کرد؟
معرفی ۱۶ هنربان جوانی که هنر معاصر را متحول خواهند کرد
قسمت دوم: رابرت وایزنبرگر، رایان دنیز، هانا تورپین و اشلی جیمز
مجله هنرهای تجسمی آوام ترجمه: مرسده گونه
رابرت وایزنبرگر[۱]
کیوریتور پروژه‌های معاصر موسسه‌ی هنر کلارک[۲]
وایزنبرگر می‌گوید: هدف او ارائه‌ی آثار هنرمندان نوظهور و جهانی است که امکان ماندگاری در طول تاریخ را داشته باشند. او به عنوان کیوریتور، مسئول برنامه‌ریزی اولین نمایشگاه انفرادی “لین می سعید[۳]” است. لین می سعید، این هنرمند آلمانی-عراقی روی آثار چندرسانه‌ای با محوریت روابط انسان و حیوان کار می‌کند. او داستان‌ها و مکالماتی را بدین منظور طراحی می‌کند و جنبه‌های انسانی شخصیت‌ها را با نگرانی‌ها و دغدغه‌های انسانی به هم ربط می‌دهد.
وایزنبرگر منتقد سابق دانشکده‌ی هنر ییل، پاییز امسال در برنامه‌ی فارغ‌التحصیلی کالج ویلیام دوره‌ای راجع به حیوانات در هنر معاصر تدریس خواهد کرد.
در نمایشگاه “لین می سعید” تحت عنوان «ورود حیوانات[۴]» در موسسه‌ی هنری کلارک، نقاشی‌ها، نقوش برجسته و مجسمه‌هایی به نمایش گذاشته شده بود. طبق گفته‌های وایزنبرگر این هنرمند به دنبال مطرح کردن مفهوم جدیدی از همبستگی بین گونه‌ها است.
وایزنبرگر مطرح کرد که موسسه‌ی کلارک مکانی ایده‌آل برای برگزاری این نمایشگاه بود چراکه برای رسیدن به آنجا می‌بایست جنگل‌ها را طی کرده و ممکن است در این مسیر با موجودات جدیدی روبرو شویم.
او همچنین به تازگی کیوریتوری نمایشگاه دیگری با عنوان “پیا کامیل: ولو رولو[۵]” را بر عهده داشت که در آن آثار پارچه‌ای مقیاس بزرگ از یک آرتیست مکزیکی به نمایش درآمد.
رایان دنیز[۶]
کیوریتور و مدیرهنری مرکز هنر و تبادل موزه هنر می‌سی‌سی‌پی[۷]
دنیز با شروع شدن سال ۲۰۱۲ برنامه‌ریزی‌های اساسی را برای نمایش پروژه‌ای در هاستونز ترتیب داده بود. این نمایشگاه و فضای آموزشی در بخشی از شهر در یکی از قدیمی‌ترین محله‌های آفریقایی-آمریکایی واقع شده بود.
در سال ۲۰۱۷ دنیز نمایشگاهی را ترتیب داد که در آن مجموعه‌ای از آثار زنان هنرمند سیاه‌پوست را با همکاری “سیمونه لِی[۸]” به نمایش گذاشت. او همچنین ده‌ها هنرمند را دعوت کرد تا بتوانند نمونه‌های شادی، غم و اندوه خود را در قالب آثاری بسازند، فیلم‌ها و اجراها را تماشا کنند و بتوانند موضوعاتی که بر روی زندگی سیاهان در ایالات متحده اثرگذار است را مطرح سازند. هدف دنیز، جمع کردن این هنرمندان در کنار هم برای ایجاد فضایی جهت انتقال اطلاعات و درک خشونتی که در سطح جامعه علیه آنها وجود دارد بود.
دنیز با اشاره به اینکه اهداف پروژه‌های کیوریتوریال او هنرمندان رنگین‌پوست بودند که ایده‌هایی در مورد بیان عدالت اجتماعی داشتند گفت: اهداف من همواره در حال تغییر هستند.
او به عنوان یک کیوریتور، نقش خود را در قالب یک همراه می‌بیند و در عین حال هنرمندان را نیز به چالش می‌کشد و از آنها حمایت می‌کند.
دنیز در طی ماه‌های پیش‌رو قدم‌های بزرگی در پیش خواهد داشت، او به تازگی به عنوان کیوریتور موزه‌ی می‌سی‌سی‌پی برگزیده شده و با تمرکز بر تغییر اوضاع، مسئول سازماندهی دوسالانه‌ی تگزاس نیز هست.
هانا تورپین[۹]
دستیار کیوریتوریال هنر و عکاسی مدرن، در موزه‌ی هنر کارنگی[۱۰]
تورپین در رابطه با نگاهی دوباره به مقوله‌ی تاریخ هنر بر این باور است که وی هنرمندانی را که موضوعاتی مرتبط با بازنمایی مسائل تاریخی دارند مورد توجه خویش قرار می‌دهد. به عنوان مثال نمایشگاه انفرادی آثار عکاسی الی پرز[۱۱]، الی تاکید بسیاری بر تاثیر روابط انسانی و اعتبارسنجی سوژه‌ها دارد.
تورپین به عنوان دستیار در مجموعه‌ی موزه‌ی هنرهای معاصر «لسلی لومن[۱۲]» فعالیت می‌کند. او فروم‌هایی را در رابطه با نقاشی‌های “روث‌روت[۱۳]” و پرسپکتیوهای عجیب و غریب در پرتره‌سازی تشکیل داده و دیدگاه های جالبی را دریافت کرده است. تورپین امیدوار است با هنرمندانی که موضوعات معاصر را بیان می‌کنند همکاری خود را ادامه دهد.
او می‌خواهد در آینده تمرکز خود را بر روی تجربیات فردی، ارتباط میان هنر و پرورش، و گفت‌وگوهای چالش‌برانگیز بگذارد.
اشلی جیمز[۱۴]
کیوریتور وابسته به هنرهای معاصر موزه‌ی سالومون گوگنهایم نیویورک[۱۵]
اشلی جیمز از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۱۹ به عنوان دستیار کیوریتور هنر معاصر در موزه‌ی بروکلین مشغول به کار شد. او که به تازگی نقش جدیدی را در گوگنهایم نیویورک به عنوان اولین کیوریتور سیاه پوست آغاز کرده است، در جواب به این سوال که چه چیزی او را در حوزه‌ی کیوریتوریال هیجان‌زده می‌کند گفت: اینکه جوانان آنچه را که بخواهند به دست می‌آورند.
نمایشگاه او در سال ۲۰۱۹ در موزه‌ی بروکلین، از آثار هنرمند “اریک مک[۱۶]” با عنوان “لیما قدم زنان از اتاق عبور می‌کند[۱۷]“، در حوزه‌ی مد و فشن برگزار شد. مک پارچه‌های رنگی را از هر شکل و اندازه‌ای در تالار بزرگ موزه به نمایش گذاشته بود.
او در طی یک اجرا از هنرمندانی از جمله ماهیسا به عنوان خواننده، آوریل فریلی به عنوان شاعر و نوازندگان جاستین آلن و دوین کنی دعوت کرد تا با آنها همکاری کنند.
جیمز همچنین کیوریتور نمایشگاهی در موزه‌ی بروکلین با عنوان “نمایش روح یک ملت، هنر در عصر قدرت سیاهان” بود که آثاری از هنرمندان سیاه‌پوست را به نمایش گذاشت. او در اواخر سال جاری با ارائه‌ی نمایش جدیدی اثر “جان ادموندز[۱۸]” و طرح کردن سوالاتی در مورد تاریخ هنر و هنر مدرن در آفریقا، مباحثی از قبیل تملک و قدرت را مطرح می‌سازد.
جیمز همچنین کیوریتورهایی مانند “کلی جونز[۱۹]” را تحسین می‌کند، چراکه او کسی است که تاریخ هنری جدید را در نمایشگاه‌های خود رقم زد.
پی‌نوشت:
[۱] Robert Wiesenberger
[۲] Clark Art Institute
[۳] lin-may-saeed
[۴] Arrival of the Animals
[۵] Pia Camil: Velo Revelo
[۶] Ryan Dennis
[۷] Mississippi Museum of Art
[۸] simone-leigh
[۹] Hannah Turpin
[۱۰] Carnegie Museum of Art
[۱۱] elle-perez
[۱۲] leslie-lohman-museum
[۱۳] ruth-root
[۱۴] Ashley James
[۱۵] Solomon R. Guggenheim Museum
[۱۶] Eric N. Mack
[۱۷] Lemme walk across the room
[۱۸] john-edmonds
[۱۹] Kellie Jones
بخش‌های قبلی این پرونده را اینجا مطالعه کنید:
چه کسی آینده‌ی هنر را متحول خواهد کرد؟ | مقدمه به قلم سارا اوسطی
هنرهای معاصر از نگاه هنربانان جوان | قسمت اول
مطالب مرتبط:
پرونده‌ی هنرمند؛ تخریب‌گر یا سازنده؟
