این مطلب در صفحه دنیاگردی تندیس ۳۱۱ منتشر شده است
نمایشگاه آثار مارتا ویلسن
نیویورک، امریکا: گالری P.P.O.W نمایشگاهی از جدیدترین کارهای مارتا ویلسن برگزار نموده است. ویلسن از دهه‌ی ۱۹۷۰، پرفورمنس‌ها، ویدئوها و ترکیب‌هایی از عکس و تصویر خلق کرده که به ساخته‌شدن و ظهور فمینیسم، هویت، و نحوه‌ای که ما خودمان را شکل داده و ارائه می‌دهیم، می‌پردازد. ویلسن که اغلب خود را سوژه‌ی کارش قرار می‌دهد، آثار آوانگاردی می‌آفریند که به مسائل سیاسی و اجتماعی اشاره می‌کنند. او با افزودن ژست‌های بازیگوشانه و ترکیب‌های طنزآمیز به آنها، پیچیدگی را مورد تمسخر قرار می‌دهد. در این نمایشگاه با عنوان «مونا/مارسل/مارج» کارهایی مرکب از عکس و تصویر به نمایش درآمده که از سلف‌پرتره، تاریخ هنر، شخصیت‌های سیاسی، و فرهنگ عامه بهره می‌گیرد تا تفسیری بر ذهن‌گرایی، هویت و جنسیت ارائه دهد. در حالی که این مجموعه‌ی جدید، مرز مشخصی با کارهای دهه‌ی ۷۰ هنرمند را نشان می‌دهد، کار و نگرش او بر پایه‌ی چیزی گسترش یافته که خود آن را «دغدغه‌های یک زن جوان به سمت و سوی دغدغه‌های یک بانوی مسن» توصیف می‌کند، و حاکی از توجه هنرمند به این موضوع است که چگونه جامعه زمانی که زن‌ها مسن‌تر می‌شوند ارزش‌های اجتماعی خاصی را از آنها می‌طلبد. هنرمند می‌گوید: «من، سن و جایگاه زنان را مورد توجه قرار می‌دهم، اما ما همچنان در همان وضعیت مضحک دهه‌ی ۷۰ به سر می‌بریم… این واکنش من به مخمصه‌ای است که آن‌هنگام که مونث به دنیا می‌آییم خود را در آن می‌یابیم».
با این مجموعه ویلسن خود را در نقش سوژه‌های متنوعی نظیر زنان مشهورِ تاریخ، همانند تیپر گور و میشل اوباما، یا یک خرس پاندا به تصویر می‌کشد. بیشتر کارها شامل نوشته‌هایی هستند که یا در کنار عکس‌ها قرار دارند و یا روی آنها حک شده‌اند. کارهای این مجموعه ــ از New Wrinkles، که در آن هنرمند چین و چروک‌هایی را روی صورتش طراحی کرده تا Life/Style Lift، پرتره‌ای از هنرمند در حالی که به شکل وارونه آویزان است ــ ناظر بر تاملات وی در مورد شرایط یک زن پا به سن گذاشته در امریکا، و انتظاراتی است که از او می‌رود. کارهای ویلسن از تاریخ هنر وام می‌گیرند و او را در پیوند با هنرمندانی قرار می‌دهند که ستایش‌شان می‌کند، یا در واکنش به آنها آثاری را خلق می‌نماید. برای نمایشگاه حاضر بخش‌های مختلف گالری به رنگ قرمز تراکوتا و آبی وِج‌وود رنگ‌آمیزی شده‌اند، که تقلیدی از رنگ دیوارهایی است که برای نمایش کارهای کلاسیک در موزه‌های سراسر جهان استفاده می‌شود. ویلسن با کارهایش جایگاه متمایز زنانه‌ای برای خود در تاریخ هنر دست و پا می‌کند؛ از آثاری نظیر کار دولته‌ی «سلف‌پرتره با کلاه نمدی»، که در آن پرتره‌ی ونگوگ در کنار برداشت مدرنی از آن قرار گرفته است، تا اثری با نام «ادای احترام به تبلیغات». هنرمند در کوششی برای پیشنهاد شیوه‌های جدید نگریستن و فکر‌کردن درباره‌ی سیاست‌های جنسیتی، هویت و ارزش‌های اجتماعی، همچنان هنجارهای اجتماعی را به چالش می‌کشد و کلیشه‌ها و قواعدی را می‌کاود که در زندگی روزمره‌ی ما اخلال ایجاد می‌کنند. طنز ظریفی همیشه بر کار ویلسن سایه افکنده است، اما این بار او رویکرد به‌وضوح سرگرم‌کننده‌تر و مفرح‌تری را اتخاذ کرده است و از بینندگان دعوت می‌کند تا در خندیدن به واقعیت پوچ جامعه‌ی معاصر به او ملحق شوند. مارتا ویلسن (متولد ۱۹۴۷، فیلادلفیا) در نیویورک زندگی و کار می‌کند. مطابق مُد و تئوری‌های زمانه گاهی در تاریخ هنر از او نام برده می‌شود و گاهی نیز مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد. وی اولین بار به‌واسطه‌ی اینکه کیوریتور، لوسی آر. لیپارد، تلاش‌های ابتدایی وی را با هنر مفهومی و آثار هنرمندان زن مرتبط دانست، به شهرت رسید. نخستین کارهای ویلسن را اکنون پیش درآمدی بر آثار نسل‌های آتی می‌دانند. وی به‌عنوان فردی شناخته می‌شود که کارهای ابتدایی‌اش حاکی از نظراتی بود که بعدها در دهه‌ی ۱۹۸۰ از سوی جودیت باتلر فیلسوف، به‌عنوان اجراپذیری جنسیتی مطرح شد، و علاوه بر آن بسیاری از آثار عکس/ متن او به حوزه‌هایی اشاره دارد که هنرمندان معاصر متعددی از جمله سیندی شرمن به آنها پرداختند. به‌عنوان بنیانگذار آرشیو فرانکلین فرنس (Franklin Furnace Archive)، ویلسن از سوی منتقد نیویورک تایمز در ۲۰۰۸ به‌عنوان یکی از «معدود افراد مهم هنر در مرکز منهتن در دهه‌ی ۱۹۷۰» توصیف شد. فرانکلین فرنس، به‌عنوان مرکزی که توسط خود هنرمندان اداره می‌شود، به حمایت از پژوهش، ترویج و حفاظت از کتاب‌های هنرمندان، هنر اینستالیشن، ویدئو، هنر آنلاین و پرفورمنس می‌پردازد. ویلسن همچنین از اعضای بنیانگذار گروه موسیقی DISBAND شامل جمعی از هنرمندان فمینیست پانک راک بود؛ که هیچ سازی نمی‌نواختند و برنامه‌هایشان را در هیئت شخصیت‌های سیاسی اجرا می‌کردند. ویلسن در ۲۰۰۸ اولین نمایشگاه انفرادی خود را در گالری میچل آلگوس برگزار نمود.
www.ppowgallery.com
نمایشگاه نقاشی‌های آدریان گِنی
پاریس، فرانسه: گالری تادئوس روپک برای اولین بار نمایشگاهی از آثار نقاش اهل رومانی، آدریان گنی، برپا نموده است. گنی که در حال حاضر نماینده‌ی رومانی در بی‌ینال ۵۶ ونیز است، در بایا ماره (۱۹۷۷) متولد شده و اکنون در برلین زندگی و کار می‌کند. او که در دوران پسا چائوشسکو بزرگ شده، در کارهایش به دوران تیره‌تر اروپای پس از جنگ و اشخاصی که اعمالشان تعیین کننده‌ی جریان تاریخی آن بوده است، می‌پردازد. خاطرات شخصی و گروهی، صحنه‌های فیلم‌ها و تصاویر برداشت‌شده از اینترنت و تاریخ هنر، برش داده شده و با هم ترکیب می‌شوند تا تار و پود نقاشی‌های گنی را بسازند. هنرمند از «نقاشیِ بافت و ساختار تاریخ» می‌گوید و این اشتیاق وی به بازتسخیر دوباره‌ی این بافت‌هاست که موجب استفاده‌ی اکسپرسیو او از رنگ می‌شود. برای این نمایشگاه، مجموعه‌ای از ده نقاشی رنگ روغن جدید ارائه شده است که مفهوم «خویشتن» در آن نقش محوری دارد. این موضوع از ۲۰۱۰ مضمون مرکزی کار هنرمند بوده و منجر به خلق بیش از ۲۰ سلف‌پرتره‌ی متمایز شده است. این مجموعه از مطالعه‌ی ناب تصویر خود هنرمند، و همچنین مطالعات ترکیبی تشکیل شده است؛ نظیر آثاری چون «سلف‌پرتره به‌مثابه‌ی ونگوگ» یا «سلف‌پرتره به‌مثابه‌ی داروین». گنی از علاقه‌اش به فرآیند شکستن چهره‌ی انسان در کارهای پیکاسو و فرانسیس بیکن می‌گوید و اینکه چطور خود او چهره را به‌عنوان منظره‌ای متشکل از مجموعه‌ای از سطوح موج‌دار، برآمدگی‌ها و بافت‌های مختلف می‌بیند. کارهای نمایشگاه، قهرمانان الهام‌بخش را نمایش می‌دهند و همچنین ضدقهرمانانی نظیر هیتلر و استالین که وحشت و رنج توده را تداعی می‌کنند. گنی ساخت تاریخ و خویشتن انسان را در دوران
پسا‌مدرنیسم و نسل‌کشی به‌واسطه‌ی نقاشی‌های لایه‌لایه‌اش، مورد پرسش قرار می‌دهد. به مناسبت این نمایشگاه کتابی با مقاله‌ای از جیمز هال منتشر می‌شود.
http://ropac.net/
اعلام فهرست سالانه‌ی ۱۰۰ شخصیت قدرتمند دنیای هنر
لندن، انگلیس: ایوان و مانوئلا ورث، روسای مشترک گالری هاوزر و ورث (Hauser & Wirth)، در فهرست امسال مجله‌ی ArtReview در میان ۱۰۰ چهره‌ی قدرتمند دنیای هنر، در جایگاه نخست قرار گرفتند. رتبه‌بندی سالانه‌ی مهم‌ترین بازیگران هنر معاصر ۲۲ اکتبر روی دکه‌ی روزنامه‌فروشی‌ها قرار گرفت. ۱۴ سال است که این فهرست منتشر می‌شود و ورث‌ها دومین دلالانی هستند که در صدر قرار می‌گیرند. در حالی که لری گاگوسیان (نفر اول ۲۰۰۴ و ۲۰۱۰، و ششم امسال) احتمالا همچنان بیشترین درآمد را از گالری‌داری کسب می‌کند، نفوذ روزافزون ورث‌ها به دلیل در پیش گرفتن شیوه‌ی جدیدی برای تغییر الگوی فروش و ارتقای جایگاه آثار هنری است. در شرایطی که دلالان بزرگ هنر در فروش کارها با قیمت‌های بالا موفق‌تر ظاهر می‌شوند، و در حالی که مجموعه‌دارها نیز می‌خواهند دیگر چیزی بیش از خریداران ناشناس باشند، این زوج متوجه شده‌اند که فروختن کار هنری تمام ماجرا نیست و ثروتمندان می‌خواهند چیزی مثل یک سبک زندگی به آنها فروخته شود. از این رو در کنار شعبه‌های سنتی‌ترشان در زوریخ، لندن و نیویورک، سال گذشته سامرسِت شاهد افتتاح شعبه‌ی جدید آنها بود. این گالری جدید یک مرکز هنر چند‌منظوره است که در آن مجموعه‌داران می‌توانند علاوه بر خرید، زندگی ییلاقی را هم تجربه کنند. فهرست امسال که از سوی یک هیئت ۱۶نفره انتخاب شده، استمرار بین‌المللی‌سازی هنر معاصر را نشان می‌دهد. بر همین اساس کیوریتور کامرونی Koyo Kouoh، یکی از فعال‌ترین افراد در معرفی و گسترش هنر کشورهای آفریقایی، به جایگاه ۷۳ ارتقا یافته است، و کیوریتور لبنانی، Christine Tohme، با رتبه‌ی ۷۴ به فهرست بازگشته است. همچنین هیون سوک لی، موسس گالری Kukje
کره‌جنوبی با رتبه ۸۲ برای اولین بار در فهرست قرار گرفته است. Heman Chong، هنرمند ساکن سنگاپور، طراحی جلد این شماره را بر عهده داشته است.
http://artreview.com/
نمایش طراحی‌های براون در غرفه‌ی گاگوسیان در آرت‌فِر فریز
لندن، انگلیس: آثار گلن براون، به‌عنوان هنرمند منتخب گاگوسیان، در آرت‌فِر فریز به نمایش درآمد. آرت‌فِر فریز از ۱۴ اکتبر بازگشایی شده است. این نمایشگاه جنبه‌ی کاملا جدیدی از کار براون را ارائه می‌دهد که مجموعه‌ای از طراحی‌های روی کاغذ، پلی‌پروپیلن و پانل چوبی، در کنار مجسمه‌های جدید را در بر می‌گیرد. براون که برای نقاشی‌ها و مجسمه‌های پرجزئیاتش شناخته می‌شود، اکنون مدیوم طراحی را انتخاب کرده تا دغدغه‌اش نسبت به بافت سطوح و ایجاد لکه‌ها و خطوط را تعمیق ببخشد. طی چند سال گذشته طراحی به مشغله‌ی اصلی هنرمند تبدیل شده است. اینها پیش‌طرح‌هایی مقدماتی برای کارهای دیگر نیستند، بلکه در نوع خود کامل و مستقل‌اند، که در آنها ایده‌های جدید به طور مستمر مورد بررسی قرار می‌گیرد و مرزهای سنتی میان طراحی و نقاشی برداشته می‌شود. برای انجام این کار، براون برداشت تازه‌ی جسورانه‌ای از سنت قدیمی کپی‌کردن اشیای تاریخی، به‌عنوان یکی از مراحل یادگیری، ارائه می‌دهد. همانند سایر کارهایش، وی این بار هم تصاویری را از تاریخ هنر غرب وام می‌گیرد؛ دورر، گروز، دلاکروا، موریلو و روبنس که به همه‌ی آنها رجوع شده است. در این آثار، زمانی که براون زبان ساخت تصویر را مطالعه می‌کند، انواع متفاوت خطوط و سایه‌ها به چرخش درمیآیند؛ جایی که انتزاع و غریزه، امور منطقی و غیرعقلانی، و زیبایی و گروتسک، در ترکیب گیج‌کننده‌ای از شکل و ارجاعات به تلاطم درمیآیند. گلن براون (متولد ۱۹۶۶، نورتامبرلند انگلیس) تا کنون نمایشگاه‌های انفرادی متعددی در مهم‌ترین موزه‌ها و گالری‌های سراسر دنیا داشته است. وی لیسانسش را از مدرسه‌ی هنر و دیزاین بَث و فوق‌لیسانس را از کالج گلداسمیتز دریافت نموده است. او در سال ۲۰۰۰ از نامزدهای دریافت جایزه‌ی ترنر بود. به مناسبت نمایشگاه فریز کاتالوگی از طراحی‌ها با متنی به قلم خاویر اِف سولومون به چاپ رسیده است.
www.artdaily.org
