| گالری آران
| نمایشگاه گروهی هنرهای تجسمی
| عنوان: شاهنامه، روایت ماندگار
| هنرمندان: عربعلی شروه- نیکزاد نجومی – مهدی حسینی – گیزلا وارگا سینایی – فریدون آو – مرضیه قره داغی -فرح اصولی – ترانه صادقیان – شیرین نشاط – جمشید حقیقت شناس – سعید روانبخش – رضا هدایت – بهنام کامرانی- یاسمین سینایی – علیرضا جدی – سیامک فیلی زاده -امیرحسین بیانی – علا ابتکار – آرتمیس شهبازی – علی رضا فانی – مهسا خیرخواه – آیلین بهمنی پور
همزمان در روز ۱۴ اسفندماه، در پروژه های آران، پرفورمنس “مهره سرخ” آقای سعید روانبخش، که اولین بار در سال ۱۳۸۰ انجام شده بود، بین ساعتهای ۵-۸ در چندین نوبت و برای سه روز اجرای مجدد خواهد شد
| گشایش: ۱۴ اسفند ۹۴، ۱۶-۲۱
| بازدید: افتتاحیه ۱۶-۲۰ و روزهای دیگر ۱۳-۱۹ (جمعه های غیر افتتاحیه تعطیل است)
| آدرس: تهران، خیابان خردمند شمالی، کوچه دی، شماره ۱۲
| تلفن: ۸۸۸۲۹۰۸۷
نمایشگاه شاهنامه براساس پژوهش خانم اکرم احمدی توانا، شکل گرفته و کاتالوگ نمایشگاه با مقدمه خانم دکتر فیروزه ملویل،رئیس مرکز شاهنامه برای تحقیقات فارسی، کالج پمبوروک، کمبریج، به عموم عرضه می شود.
از حدود دویست سال پس از سرایش شاهنامه همواره فراتر از یک اثر ادبی مورد توجه هنرمندان تجسمی بوده، در دوره معاصر نیز همچنان به عنوان موضوع آفرینش هنر قرار دارد. دلایل و انگیزه های هنرمندان برای انتخاب این سوژه و همین طور نحوه پرداختن به آن با توجه به شرایط اجتماعی، سیاسی، فرهنگی متفاوت بوده است. دو رویکرد اصلیِ تأکید بر تاریخ ایران باستان و یا تاریخ ایران اسلامی، در فهم مواجهه حکومتها با این موضوع مسئله مهمی است. در سالهای حکومت خاندان پهلوی در ایران نمونه های آثار تجسمیِ پراکنده اما کاملاً حمایت شده ای در حاشیه کنگره ها و یا جشنها و مراسم بزرگ ادبی خلق شدند. اما در دوران جمهوری اسلامی با توجه به گذر از شاهنامه ستیزی اوایل انقلاب هرگز حمایت دولتی در حرکت های تجسمی در پرداختن به شاهنامه وجود نداشت و همواره هنرمندان در تلاشهای خودجوش و مستقلِ بیشتر فردی و کمتر گروهی به این موضوع توجه داشته اند. هنرمندانی بوده اند که به دلیل توانایی بی نظیر فردوسی در ساختن تصاویر ذهنی از صحنه های نبرد و یا حتی عاشقانه ها به سراغ شاهنامه رفته اند. با وجود این که در گذشته شاهنامه وسیله ای برای بیان ابهت و عظمت هویت ملی ایرانیان بود،در دوره های متأخر هنرمندان دیگری آن را به عنوان راهی برای نقد فرهنگی و اجتماعی برگزیدند
طی قرون متمادی، هنرمندان ایران با بهره گیری از اسطوره شناسی و شعر به طرح دنیائی شگرف پرداخته اند که به آرمان های زیبائی، حقیقت و کمال وفادار بوده است. دنیائی که پاسخی برای جبران سرخوردگی، خشونت و آشوب که به نظرهمیشه بخشی از روزمره گی زندگی ایرانی بوده. هنرمندان پناهگاهی برای تسلی بخشی، لذت و روشنگری بینندگانشان ساخته اند. آنان میراث پارسی را گرامی داشته اند، زندگی ایرانیان را غنی ساخته و الهام بخش آنان برای تلاش در بهتر شدن بوده اند.
Shahnameh, The Perpetual Narrative
This exhibition is based on a survey of impact of Shahnameh on modern and contemporary art of Iran conducted by By Akram Ahmadi Tavana.
A fully illustrated catalogue is published for the occasion, with Foreword of Dr. Firuza Melville, Director of Research, Shahnameh Centre for Persian Studies, Pembroke College, Cambridge
Opening at Aaran Gallery on Friday 4th March, 2016.
Artists in this exhibition:
Arabali Sharveh- Nikzad Nodjoumi- Mehdi Hosseini- Gizella Varga Sinai- Fereydon Ave- Marziyeh Garadaghi- Farah Ossouli- Taraneh Sadeghian- Shirin Neshat- Jamshid Haghighatshenas- Saeed Ravanbakhsh- Reza Hedayat- Behnam Kamrani- Yasaman Sinai- Alireza Jodey- Siamak Filizadeh- Amir Hossein Bayani- Ala Ebtekar- Artemis Shahbazi – Ali Reza Fani- Mahsa Kheirkhah- Aylin Bahmanipour
Simultaneously On Friday 4th March up to 6th March, between 5-8, an enactment of performance of Mohreh Sorkh, of Saeed Ravanbakhsh, first performed in 2001, will be presented at Aaran Projects.
The appeal of Shahnameh for visual artists, which began two centuries after its creation, has remained solid and in contemporary times continues to be an inspiration for creation of art. The reasons and motives of artists in choosing this subject and their artistic interpretation, has been diverse, due to social, political and cultural contexts of their times. The two alternating approaches of emphasizing either on Iran’s Ancient history, or its Islamic history, can explain different attitudes of regimes; while under the rule of Pahlavi dynasty production of art on the subject was encouraged for official events, but in years proceeding the Islamic revolution, and despite the anti-Shahnameh sentiments of the first few years, artists, whether individually or collectively, have referenced Shahnameh in a completely independent approach. Artists have been drawn to the magnificent abilities of the Epic Poet, Ferdowsi in visualizing the battles and even romantic scenes. Not withstanding the exalted position of Shahnameh as a constant source that recalls the glory and magnificence of Ancient Persia, generations of artists have alluded to its stories to criticize the cultural and social inadequacies.
For centuries Persian artists have used mythology and poetry to depict a wondrous world, loyal to ideals of beauty, truth and perfection. A world where they have found the redeeming answer to brutality chaos and frustration that seems always to have been a part of daily life. Artists have created sanctuaries, providing consolation, delight and revelation for their audiences. They have preserved a Persian legacy, enriched our lives and inspired us as a nation to become better than we are.
