دنیاگردی | تندیس ۳۳۰
اولین نمایشگاه شازیه سکندر در موزه‌ای ایتالیایی
رم، ایتالیا: شازیه سکندر(متولد لاهور پاکستان، ۱۹۶۹، و ساکن نیویورک) زمانه را از میان دریچه‌ی تخیل، نمادها، ادبیات و تاریخ سنت‌های فرهنگی متنوع به مشاهده می‌نشیند. حجم تجربیات غنی و پیچیده‌ی این هنرمند برای اولین بار در موزه‌ای ایتالیایی، در بنیاد MAXXI به کیوریتوری هو هانرو و ان پالوپولی به نمایش درآمده است. هو هانرو می‌گوید: «کار شازیه سکندر فوران انرژی، تخیل و خلاقیت است. هنر او بیان تبعید خودخواسته است و عامل پیش برنده‌ی آن، کنجکاوی‌اش نسبت به رویدادهایی است که در وطنش در گذشته اتفاق افتاده، و بسیار مهم‌تر، آنچه که در آینده هر جای دیگر دنیا اتفاق خواهد افتاد.» جیووانا ملاندری، رییس بنیاد MAXXI هم معتقد است: «شازیه سکندر هنرمندی است که هم پا را از سنت‌های فرهنگی فراتر می‌گذارد و هم آنها را با هم در می‌آمیزد؛ او کسی است که می‌تواند ادعای تعلق به ریشه‌هایش را داشته باشد چرا که می‌داند چگونه با جهان سخن بگوید.» در این نمایشگاه هنرمند مجموعه‌ای را اختصاصا برای این موزه با بیش از ۳۰ اثر در رسانه‌های متفاوت آماده کرده است؛ از طراحی تا مینیاتورهایی که به سنت هند و ایرانی ارجاع می‌دهند، و از ویدئو تا انیمیشن‌های دیجیتال که از سال ۲۰۰۰ تا کنون خلق شده‌اند. کارهای به نمایش درآمده، نتیجه‌ی تفکرات انتقادی و به پرسش کشیدن مراتب و جایگاه‌های تاریخی، ادبی و سیاسی هستند که پیچیدگی ذاتی مضامین جهانی از دوران پیش از استعمار تا پسا استعمار، تغییرات ژئوپولتیکی، مهاجرت، قرنطینه‌ی فرهنگی، و تولد ملت‌ها و مذهب و در نهایت هویت انسان را ترسیم می‌کنند. تجربیات متنوع سکندر مرز مبهم امور تخیلی و غیر تخیلی، و داستان گویی و تاریخ نویسی را مورد بررسی قرار می‌دهد و مسائلی حول محور تلقی ما از قدرت و استقلال را به چالش می‌کشد. کاری که نمایشگاه با آن آغاز می‌شود «اختلاف منظر» (۲۰۱۳) نام دارد. این اثر یک انیمیشن ویدئویی است که روی سه پرده به طول ۲۰ متر به نمایش درمی‌آید و در ابتدا برای بی‌ینال شارجه ساخته شده بود و اینجا متناسب با معماری گالری ۵ موزه تغییراتی در آن داده شده است. این کار سینمایی با الهام از سفر هنرمند به امارات متحده‌ی عربی شکل گرفته و موسیقی متن اورجینال آن ساخته‌ی Du Yun است که با اشعاری محلی همراهی می‌شود. این کار به تجارت دریایی در تنگه‌ی هرمز می‌پردازد. «تفاوت منظر» نمونه‌ای از تکنیک متداول سکندر در تبدیل طراحی‌های دست آزادش به انیمیشن است تا مقیاس را بر هم بزند و با درهم آمیختن طراحی‌های ارگانیک و تصنعی این مدیوم را به چالش بکشد. ساخت انیمیشن برای سکندر یک روش خطی نیست بلکه فرآیندی پویاست که در یک دوره‌ی طولانی اتفاق می‌افتد و همراه با تجربیات هنرمند استمرار و تکوین می‌یابد. نه تنها طراحی‌های مستقل او انیمیشن‌ها را شکل می‌دهند، بلکه آنها نیز به نوبه‌ی خود طراحی‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهند. در «اختلاف منظر» تماشاچی به مناظر وسیع بیابان‌ها برده می‌شود، فضاهای غارمانند انتزاعی، پالایشگاه‌ها، مسیرهای آبی، نقشه‌های توپوگرافیک و نظام‌های ذره‌ای، که از موی «گوپی‌ها» یا همان پیروان مونث کریشنا، ساخته شده‌اند. با جدا کردن مو از فرم زنانه‌ی مرتبط با آن، سکندر قابلیت استحاله‌یافتگی برخی عناصر شکلی را مورد تاکید قرار می‌دهد و تغییر موقعیت این عناصر در کار او معانی جدیدی را به این نمادها و نقشمایه‌ها می‌بخشد. استفاده از طرح موی گوپی‌ها موضوعی تکرار شونده در کار سکندر بوده که اولین بار در ۲۰۰۳ ظاهر شد و اخیرا هم (اکتبر ۲۰۱۵) روی بیلبوردهای دیجیتال میدان تایمز نیویورک در قالب کاری به نمایش در آمد که در آن ذرات مو به صورت گروهی حرکت می‌کردند و یا رفتار ارگانیسم‌های سلولی را تقلید می‌نمودند. از دیگر آثار حاضر در نمایشگاه می‌توان به «آخرین پست» (۲۰۱۰) اشاره کرد که موضوع قاچاق مواد مخدر و میراث استعماری این تجارت را از طریق داستان یک افسر کمپانی هند شرقی بازگو می‌کند. در کنار این آثار، طراحی‌های مرکبی متعددی به نمایش درآمده؛ از جمله کاری با عنوان «پرتره‌ی هنرمند» که از چهار طراحی از خود هنرمند و متنی از برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر، ایاد اختر، تشکیل شده است. نمایشگاه با مجموعه‌ای از طراحی‌های مرکبی و ورق طلا، و چیدمانی اختصاصی از طراحی‌هایی شفاف، که به شکل یک ترکیب مجسمه مانند روی هم قرار گرفته‌اند، به پایان می‌رسد. سکندر در کالج ملی هنر لاهور پاکستان تحصیل کرده و در زمینه‌ی اصول مینیاتور هند و ایرانی آموزش دیده است. وی پس از مهاجرت به امریکا فوق لیسانسش را هم از مدرسه‌ی دیزاین رودآیلند اخذ نموده است.
www.fondazionemaxxi.it/en
نمایشگاه نقاشی‌های دنیل ریشتر
لس‌انجلس، امریکا: گالری رگن پراجکتز نمایشگاهی از جدیدترین کارهای هنرمند اهل برلین، دنیل ریشتر، برگزار نموده است. ریشتر در این نمایشگاه با عنوان «موجود وحشی» مطالعات اخیرش در نقاشی که نمایانگر تغییراتی در زبان تصویری کارهای پیشین اوست را گردهم آورده است. نتیجه‌ی این تغییر روش، تصاویر رنگارنگ و گیرایی هستند که امکانات مدیوم نقاشی را به چالش کشیده و بسط می‌دهند. این سومین نمایشگاه انفرادی هنرمند در این گالری است. ریشتر که یکی از تاثیرگذارترین هنرمندان نسل خود است، در واقع استمرار نسل هنرمندان پس از جنگ آلمانی نظیر ورنر باتنر، مارتین کیپنبرگر و آلبرت اورلین محسوب می‌شود. در دهه‌ی۱۹۹۰ او توجه زیادی را برای نقاشی‌های انتزاعی رنگارنگ و کارهای بزرگ وهم‌آمیزش بدست آورد. ترکیب‌بندی‌های چشمگیر هنرمند، که عناصر انتزاعی ساختاری ناب را با تصاویر بازنمایانه‌ای در می‌آمیزد که از رسانه‌ها و فرهنگ عامه استخراج شده‌اند، مرزهای مدیوم منتخب او را گسترش می‌دهند و رویکرد جدیدی نسبت به ژانر نقاشی تاریخی معاصر بوجود می‌آورند. کارهای حاضر در نمایشگاه بر اساس اسلوب جدیدی هستند که ساختارهای روایی کارهای اولیه او را وارونه می‌کنند. ترکیب‌های چندلایه‌ی این نقاشی‌ها، مرز میان انتزاع و پیکرگرایی را کمرنگ می‌نمایند. در این آثار تکنیک‌های متعدد نقاشانه‌ای، از لایه‌های رقیق رنگ که یادآور کارهای گرافیتی هستند تا نوارهای پهن رنگ، ترکیب می‌شوند تا صحنه‌های تئاتری خلق کنند که پیکرهای شفاف شبح مانندی را ارائه می‌دهند که به شکل پر ابهام روی سطح بوم اجرا شده‌اند. در مقاله‌ی کاتالوگ نمایشگاه ریشتر در فرانکفورت، مورخ هنر، اوا مِیِر هرمان، می‌نویسد: «لحن نقاشی‌های جدید او بلند و تقریبا پرخاشگرانه است. پیکربندی به نفع لحظات احساسی متلاشی شده است. همچنین، اعضای بدن، که به هر صورتی قطعه قطعه هستند، به شکل اکسپرسیوی با خطوط سیاه با کرایون دورگیری شده‌اند.» دنیل ریشتر (متولد ۱۹۶۲ ائوتین، آلمان) در هامبورگ تحصیل کرده و در برلین زندگی و کار می‌کند. ریشتر سابقه‌ی طراحی صحنه برای اپرا را در کارنامه دارد و همچنین در ۱۹۹۸ جایزه اتو دیکس را کسب است.
www.regenprojects.com
رونمایی از مجسمه‌ی نیک کیو در موزه‌ی نلسون اتکینز
کانزاس‌سیتی، امریکا: چیدمان مجسمه‌ای از نیک کِیو با عنوان «دارایی» از سوی موزه‌ی هنر نلسون اتکینز خریداری و به نمایش درآمده است. این مجسمه، نظیر دیگر کارهای مشهور کیو، مضامین نژاد، جنسیت، ظلم، هویت و تاریخ را مورد مطالعه قرار می‌دهد. این اسمبلاژ بزرگ حدود ۱۰۰۰ شی روزمره را شامل می‌شود که به نژاد و نژادپرستی اشاره دارد، و زندگی امریکایی‌های افریقایی‌تبار را به یاد می‌آورد و برای کیو دارای معانی شخصی عمیقی است؛ به عنوان هنرمندی که در میسوری به دنیا آمده و در انستیتو هنر کانزاس سیتی تحصیل کرده است. کیو می‌کوشد اشیای مسئله‌دار و مشکل‌ساز را بواسطه‌ی استفاده‌ی مجدد از آنها و تغییر بستر نمایش‌شان دگرگون کند. عنوان نمایشگاه، به برده‌داری و چرخه‌ی حیات چیزهای فروخته، مصرف، و دور انداخته شده اشاره دارد. مهم‌ترین عنصر کار، پیکرهای ایستاده در کنار یک صندلی واکسی است که به کلیشه‌های نژادی اشاره دارد. پیکره با گل‌ها، شیشه‌های عطر، مهره و منجوق و پرنده‌های سرامیکی تزیین شده است. در کف گالری هم، جعبه‌های قالب‌گیری قدیمی، حاوی اشیایی قرار دارند که یا بدون تغییر آنجا قرار داده شده‌اند و یا از سوی هنرمند تغییراتی در آنها ایجاد شده است. رییس موزه می‌گوید: «مجسمه‌های نیک کیو به ما یادآوری می‌کنند که اشیا معانی احساسی و اجتماعی زیادی را در بر دارند.» کیو به عنوان فرزند یک مادر مجرد، در فولتون(۱۹۵۹) به دنیا آمد. او اواخر دهه‌ی ۱۹۷۰ تا اوایل ۱۹۸۰ در انستیتو هنر کانزاس در زمینه مُد و نساجی تحصیل نمود. وی تجربیاتی در زمینه‌ی طراحی لباس دارد، و همچنین در اجرای آثار پرفورمنس مشارکت داشته است. کیو بیشتر برای مجموعه‌ی Soundsuits معروف است. این مجموعه در اصل متشکل از پوشش‌های پیچیده‌ای است که بدن را استتار می‌کنند و تغییر می‌دهند، و نقابی بوجود می‌آورند و پوست دومی می‌سازند که نژاد، جنسیت و طبقه‌ی اجتماعی را پنهان می‌نمایند، و بیننده را وا می‌دارند تا بدون قضاوت بنگرد. این لباس‌ها از شاخه‌ها، دکمه، مهره، اسباب‌بازی، پولک و دیگر اشیای معمولی ساخته می‌شوند. کیو اکنون در شیکاگو زندگی و کار می‌کند و رییس بخش مُد و طراحی مدرسه‌ی هنر انستیتو شیکاگو است.
www.nelson-atkins.org
نمایشگاهی از جدیدترین نقاشی‌های بکت گریفیث
لس‌انجلس، امریکا: گالری کوری هلفورد نمایشگاهی از هنرمند تحسین شده، جاسمین بکت گریفیث با عنوان «اشارات و تمثیلات» برگزار می‌نماید. طی دو دهه‌ی گذشته، بکت گریفیث با کارهای آکریلیکش مخاطبان جهانی را مجذوب خود کرده است. نقاشی‌های او رئالیسم را با نمایش چشمان باز حاکی از تعجب در می‌آمیزد و مضامین گوتیک، با عناصری از ادبیات کلاسیک، داستان‌های شاه و پریان، طبیعت و فانتزی را مورد مطالعه قرار می‌دهد. کارهای او را می‌توان در شکل تجاری شده‌اش در همکاری وی با کمپانی دیزنی به یاد آورد و همچنین در کتاب‌هایی نظیر «هنر گوتیک اکنون»، «جهان جن و پری»، «هنر چشمان بزرگ» و غیره. بکت گریفیث در مورد کارش می‌گوید: «نقاشی‌های آکریلیکی من در “اشارات و تمثیلات” برخی از مضامین، مفاهیم و تصاویری را ارائه می‌دهند که من را هم به عنوان یک هنرمند و هم یک شخص عادی بر می‌انگیزند. این آثار مملو از ارجاعات به هنر کلاسیک، اشاره به اساتید قدیم، شخصیت‌های ادبی، نظریه‌های کیمیاگری، نمادهای جهانی و سایر اشارات و کنایاتی هستند که من در جهان خود از نو متصور شده‌ام. من دغدغه‌هایم را با ایده‌آل‌های زیبایی‌شناسانه‌ی خودم، مثل یک چهل تکه به هم می‌دوزم تا تمثیل‌هایی بیافرینم که به نظرم زیبا هستند.» یکی از آثار جدید به نمایش درآمده در این مجموعه‌ی جدید، «تصویر زنده ۳: سالومه و ابوالهول» نام دارد که سومین کار او از مجموعه‌ی «تصاویر زنده» است، که سبک پرتره‌سازی روکوکوی او را در میان تابلوهای کوچکی از نقاشی‌های تاریخی هیجان‌انگیز قرار می‌دهد. این کار از گوستاو مورو(نقاش سمبولیست فرانسوی قرن ۱۹) بویژه آثار «سالومه» و «اودیپ و ابوالهول» الهام گرفته شده است. نقوش تزیینی حنا مانندی که روی پیکره‌ی بزرگ دیده می‌شود نیز همچنین از تتوهایی که مورو در واپسین نقاشی‌هایش، شخصیت‌هایش را با آنها می‌پوشاند تاثیر گرفته‌اند. جاسمین بکت گریفیث(متولد ۱۹۷۹) از ۲۰۰۶ همکاری‌اش را به عنوان یک هنرمند مستقل با کمپانی دیزنی آغاز کرده است. او در فلوریدا با همسر و دستیارش، نویسنده، متیو دیوید بکت، زندگی می‌کند و همچنین کارگاه کوچکی در لندن را هم اداره می‌نماید.
www.coreyhelfordgallery.com
