انسان معاصر در پرتره‌های عظیم و فیگورهای کوچک رضا یحیایی

گزارش تصویری نمایشگاه نقاشی‌ و حجم‌های رضا یحیایی در موزه گالری دیدی

موزه گالری “دیدی” از ۴ مرداد ماه برای اولین بار میزبان آثار رضا یحیایی هنرمند پیشکسوت و بین المللی با عنوان “زن” (Femme) شامل پرتره‌های عظیم به همراه تعدادی از مجسمه های این هنرمند می‌باشد.

در بخشی از یادداشت جاوید رمضانی با عنوان “راز خلقت عشق به مادر، عشق به زن و عشق زن” اینجچنین آمده است: در مقابل هنر یحیایی چاره‌ای نداریم مگر بازگشت به درون فرم و خوانشی شخصی از آنچه وی خلق نموده است. نخستین آشنایی من با آثار هنرمند در سال‌های اوائل دهه هفتاد با مجموعه شیشه‌های وی بود. یحیایی از منظر من بیشتر مجسمه ساز است، درگیری وی با ماده، اسطوره، زبان و از همه مهمتر زن جبراً وی را در قالب ابعاد و مختصات سه وجهی قرار می‌دهد. تکیه هنرمند با مفاهیم پایه‌ای چون اعداد، موتیف‌ها و مقولات اولیه‌ای مانند عناصر اربعه، مرگ، تولد، عشق، سمبل، حرکت، چشمه… همگی ناتورالیسم جادویی را پدیدار کرده است که ایده‌های تجریدی کهن الگوهای ایرانی در آن جاری می‌گردد. بی شک یحیایی در گیر فرم و هویت با منطق هنرمندان هم دوره خود نشده‌است، حضور عناصر ایرانی در قالب شکل و سطح جریان اصلی زیبایی شناسی وی نیست. ازاین منظر او به اصلی ترین آرمان هنر یعنی آزادی ارج نهاده و آزاد زیسته است. نیاز سرشار و مضطرب یحیایی در خلق کردن علاوه‌ بر جبر تاریخ دوران مدرن ایران زاویه‌ای درونی دارد ، نظام روانی وی درگیر مفهوم مادر است.
برخورد با زن و مادر در هنر ایرانی فارغ از آنچه مستشرقین تشریح و تبیین می‌کنند دلایل اسطوره‌ای و اقلیمی دارد. آنچنان که یحیایی فرم زن را در زنانگی فرمال و زوایای مادی و حجمی خود به جریان عقلانی و موجز تبدیل میکند و با حرکتی پاندولی در میان این دو قطب به ارتعاش هنر خود می‌پردازد.
این جریان در هر نوبت آفرینش اثر تصویری و یا حجمی برای هنرمند با شعفی سماع گونه مطرح می‌گردد. سمت حرکت در احجام به سوی زبان بصری خالصی می‌رود تا حقیقت این پدیده غیرقابل تبیین و بی‌انتها را شفاف نماید و زوایای متفاوت اتفاق و قدرت خلاقانه زنانه را تکریم نماید. استفاده از کارماده‌های متفاوت چون چوب، سنگ، خاک، فلز در آثار یحیایی گواه دیگری بر این شعف و اشتهای سیری ناپذیر وی است.
در خوانشی شخصی من معماری ایران را شیفته زهدان پاک و خلاق زنانه می‌دانم. از چه روست که این معماری را درون گرا نامیدند؟ دیوارهای ضخیم با روزنه‌هایی از نور، مگر در طول سده‌ها بیشترین آثار برجای مانده از این فرهنگ آثار معماری و حجم‌های مدور چرخان و صعود کننده به آسمان نمی‌باشد. انسان ایرانی نیازمند زیستن در میان احجام خود ساخته است. از چه روست که ما بیشترین حفاری را در زمین انجام داده‌ایم شهرهای زیرزمینی، آب انبارها، قنات‌ها و حوض‌خانه‌ها. این خود نشانه‌ای از شیفتگی این مردمان به جهان قبل و پس از تولد انسان است و شاید با خوانشی عقلانی تمایل برای پاسخ دادن به زیستنی تبعید گونه در زندگی محکوم به فنا است.
یحیایی بی‌تاب تکریم و کشف و تجلی این زنانگی است. استکمال جبری روح انسان در عشق متجلی می‌گردد. عشق جایگاه شیفتگی به جاودانگی و درک ابدیت را شکوفا می‌کند که نیروی پایدار انسان برای تلاش بی وقفه و گاها سیزیف وار زندگی است. زمین از نگاه انسان‌ها جایگاهی زنانه دارد چرا که درگیر زایش ممتد و منشاء حیات است.

هنر یحیایی در ذات خود آلوده به مفاهیم هستی‌شناسی است که فردیت و نگاه و تحلیل هنرمند را می‌طلبد. معرفت شناسی هنرمندان معاصر گامی فراتر است از آنچه ما آن‌را قالب سبک شناسی هنر مدرنیسم می‌دانیم. از منظر من رضا یحیایی هنرمندی ایرانی است منطبق با تمام آنچه از مختصات کل‌نگرانه و حکمت شرق نقل شده است و از سویی نگاهی جهانی دارد به انسان معاصر و آنچه سرنوشت این انسان را مضطرب نموده است.

لازم به ذکر است علاقه مندان میتوانند همه روزه از ساعت ١٠ صبح تا ١١ شب از این آثار در مجتمع فرهنگی- هنری دیدی، به نشانی مازندران، کیلومتر ٩ جاده محمودآباد- نور، ایزدشهر دیدن کنند.

نمایشگاه های دیگر را اینجا دنبال کنید.

نقد نمایشگاه‌های قبل به قلم جاوید رمضانی را اینجا بخوانید:

هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن

Posted: 15 مرداد ۰۳

هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]

۲ comments

مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر

Posted: 27 اسفند ۰۱

مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .

انسان معاصر در پرتره‌های عظیم و فیگورهای کوچک رضا یحیایی

انسان معاصر در پرتره‌های عظیم و فیگورهای کوچک رضا یحیایی

گزارش تصویری نمایشگاه نقاشی‌ و حجم‌های رضا یحیایی در موزه گالری دیدی

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ