مردی که هیچ جامه ندارد به اتفاق بهتر ز جامه‌ای که در او هیچ مرد نیست
سایت تندیس به قلم جاوید رمضانی
در فضای زمستانی و دودآلود شهر تهران، گالری راه ابریشم پذیرای آثار نقاشی هاوار امینی است.
هاوار امینی متولد ۱۳۶۰ شمسی، در مریوان کردستان است. وی مدرک کارشناسی نقاشی را در سال ۱۳۸۷، از دانشگاه هنر اصفهان گرفت و مدرک کارشناسی ارشد نقاشی را در سال ۱۳۹۰، از دانشگاه تربیت مدرس دریافت نمود.
فعالیت‌های نمایشگاهی او از سال ۸۸، با شرکت در آرت فُر دبی وسیع‌تر گردید و آثارش را تا سال ۹۵، در فرانسه، انگلستان، کویت و اتریش به نمایش گذارده است.
او در یازدهمین دوسالانه‌ی عکس ایران و در سومین جشن عکس دانشجویی دانشگاه هنر اصفهان جزو برگزیدگان بوده است. امینی روایتی فرمالیستی سمبولیک را در آثار گذشته‌ی خود ارائه داده است، آنچنان که نقاشان در طول تاریخ متأثر از محیط اطراف خود بوده‌اند.
آنچه را که می‌توان در این کارنمای نقاش برجسته‌تر از گذشته مشاهده کرد، استفاده هنرمند از بستر تصویر واقعگرایانه عکاسی است او با عکاسی از پرتره‌های مردان کرد این پروژه را اغاز نموده که ذائقه‌ی زیبایی‌شناسانه او را به‌سمت فضای اکسپرسیو نشان می‌دهد، همان‌طور که خود نمایشگاهش را پیاو نامیده است. پیاو در زبان کردی به معنای مرد است. امینی در بیانیه نمایشگاه، پیاو را فقط نمودی از مرد نمی‌داند، بلکه این واژه می‌تواند بیانگر مبارزه در همزیستی با وضعیت ناپایدار تاریخی باشد. خطوط و حفره های این پرتره‌ها، بازتاب امیدها و سرخوردگی‌های حاصل جبر تاریخی است .
آثار به نمایش درآمده شامل بیش از هفتاد پرتره روی کاغذ چاپ عکس هنری هستند که در روند عکاسی به نقاشی شکل گرفته‌اند. در گالری، در اتاقی تاریک، شاهد پخش یک ویدئو آرت هستیم. این ویدئو برگرفته از مراسم و زندگی کردها گرفته شده که با استفاده از امکانات دیجیتال و ایجاد تأثیرات خط و خراش و غلیظ کردن تن‌های رنگی، فریم‌ها ارزشی نقاشانه پیدا کرده‌اند که این ارزش در ساختار تصاویر متحرک تأثیری نداشته و تنها در صورت و ظاهر این غنی به چشم می‌آید.
هاوار امینی نقاشی از دیار کردستان است که سرگذشت قومی برایش اصلی‌ترین و مسلط ترین درونمایه هنراو به‌شمار می‌رود.
نژاد و قومیت از آن دسته کلماتی هستند که انسان را کمی سردرگم می‌کنند، مفاهیمی که یکی به جای دیگری به‌کاربرده می‌شود، در حالی که به تفاوت‌های ماهوی آنها نمی‌توان پی برد.
از دید علمی خصوصیات بیولوژیکی یک دسته انسانی را نژاد آن گروه می‌نامند، اما تعریف قومیت به فرهنگ و آداب و سنن برمی‌گردد. معمولاً اقوام، تاریخی یکسان دارند و دارای زبان و مذهب مشترکی هستند.
کردها اقوام باستانی هستند که خواستگاه آنان به منطقه‌ی میان رودان باز می‌گردد. قومیت و تاریخ آنان در فلات آسیای مرکزی و شمال سرزمین‌های آشور و بابل به هزاره‌ی اول قبل از میلاد می رسد .
وحدت قومی سرزمین‌های کردستان پس از جنگ چالدران و شکست صفویان دچار شکاف عمیقی گردید و از سویی با ورود تجدد و نظام‌های سیاسی غربی در آسیا، گفتمان قومیت با توجه به تنوع مذهبی و قومی در این منطقه به عنوان مسئله و چالش مطرح شد.
امینی سعی در بازنمود چهره‌ی مردمانی دارد که امروزه با جنگ و تحول دست به گریبانند، به‌گونه‌ای که نقاش آن را جبر اقلیمی می‌نامد. پرتره‌های اکسپرسیونیستی امینی، همچون دیگر هنرمندان تاریخ، متأثر از محیط خود است.
در قرن بیستم، پس از جنگ اول و دوم جهانی، سبکی در هنر شکل گرفت که با تکیه بر عنصر خط و بافت بازتابی از شرایط حسی زمانه بود. هنرمندانی چون آلبرتو جاکومتی، ادوارد مونش، امیل نولده، جیمز انسور، که هنرمندانی بیان‌گرا بودند. در آثار این نقاشان، به‌کارگیری حفره و برآمدگی، خطوط و اعوجاج و برهم زدن تناسبات طبیعی بسیار متداول بود. آنان احساسات خود را با انتخاب تحرک خط و فرم همراه با تضاد رنگ‌سایه‌ها بیان می‌کردند.
آثار امینی در ارائه و بیان احساسات خود کاملاً موفق بوده است و هنرمند در انباشت درک خود از چهره‌های اطرافش از تصاویر عکاسی کمک گرفته تا تعهد خود را نسبت به حقیقت زیستی که تمایل به ارائه آن دارد، نشان دهد.
این پرتره‌ها، در تجربه‌ی کشف زیبایی، آکنده از حسی همراه با لذتی توأم با اندوه هستند، حسی که در عین بیانگری، والایی تصویر نقاشانه را به رخ می‌کشند.
درک هنرمند از طبیعت اطراف خود زمانی به تکامل می‌رسد که فاصله‌گذاری را بین خود و سوژه بیابد و از این روست که هنرمند مدرنیست دومین همزاد پنداری با انسانها خود را در مقامی والاتر از آنان قرار می‌دهد.
