رویکردهای آلترناتیو در عکاسی معاصر

سایت تندیس به قلم زینب ثقفی

جک پِرنو عکاس متولد شیکاگو است و در همان جا بزرگ شده و کار می‌کند، او که بیش از ۴۰ سال به عکاسی حرفه‌ای در زمینه مد می‌پردازد، با تمرکز بر روی تکنیک برداشتن امولسیون پولاروید در قطع‌های بزرگ برای انتقال پیام بصری خود استفاده می‌کند.

قسمت قبلی را اینجا بخوانید:

جک پِرنو جزء یکی از پرکارترین افرادی است که از این شیوه برای خلق آثار خود استفاده کرده است و ایده آن هم بر می‌گردد به زمانی که برای شرکت در نمایشگاهی در موزه علوم طبیعی شیکاگو دعوت شد و به عده ای از مردم یک ماسک معمولی ساده دادند و آز آنها خواسته شد به طور هنرمندانه آن را به شیوه‌های شخصی توصیف کنند. او تصمیم می‌گیرد ماسک خود را با ترکیبی از برداشتن حدود ۳۰ امولسیون پولاروید بپوشاند. و از این تجربه بسیار لذت می‌برد و به این نتیجه می‌رسد که از همین تکنیک برای خلق تصاویر منحصر به فردی استفاده کند.

او به جای به کارگیری یک ایده بکر و اصیل ترجیح می‌دهد چیزی را آماده کند و بعد مستقیم آن را روی یک صفحه ۸*۱۰ اینچی فیلم پولاروید ثبت کند. روش کار او کمی شبیه به خاکشویی کاشفان طلا است که در بین آن همه خاک، شن، ماسه و آت‌آشغال‌ها، هر از گاهی فلزی است که منتظر پیدا شدن است، به شکلی مشابه تصاویری که برای برداشت امولسیون به کار می‌رود به همین شکل هم گران‌بها و ارزشمند هستند.

او نه صرفا به جهت جذابیت بصری که این شیوه برایش به همراه دارد از آن بهره می‌برد، بلکه با هدف درک بهتر و در جهت مفهوم اثر از این شیوه استفاده می‌کند. یکی از جذابیت‌های برداشتن امولسیون این است که هر چقدر هم هنرمند نتیجه نهایی را پیش‌بینی کند، راهی وجود ندارد که به دقت قضاوت کرد یک تصویر در نهایت چطور از کار در خواهد آمد. اگر تعدای هنرمند یک تصویر مشابه بگیرند و همین شیوه را به کار ببرند، هیچ کدام نتیجه یکسانی به دست نمی‌آورند و همین عامل می‌تواند اتفاق‌های جالبی را بوجود بیاورد.

جک پِرنو می‌گوید بسیاری از کسانی که با تکنیک برداشتن امولسیون اثری را خلق می‌کنند، بعد از آن‌که آن را از آب در می‌آورند آن را با دست درست می کنند و با استفاده از انگشتان آن را بر روی بستری که می‌خواهند سوار می‌کنند. اما من این روش را تایید نمی‌کنم و خودِ عامل آب را برای برداشتن امولسیون به کار می‌گیرم.سپس کاغذ گیرنده را حرکت می‌دهم تا کاری کنم امولسیون جایی که من می‌خواهم قرار بگیرد. به همین جهت است که اکثر آثار او بدون کم و کاست و تصویر کامل به بستر منتقل می‌شود و بازی‌های فرمی را بعد از آن ایجاد می‌کند.

اکثر آثار او شامل پرتره‌هایی می‌شود که برخی از آن مدل‌های عکاسی‌اش هستند و حسی از چروک خوردگی، جمع شدن و مچاله شدن را القا می‌کند. دفرمه شدن اجزا و عناصر به بیان او از این آثار کمک بسیاری می‌کند.

نسخه اصلی آثار او قطع ۲۰*۲۵ سانتی‌متر است و چاپ‌هایی را در فرمت‌های بسیار بزرگتر می‌گیرد تا جزییات حیرت‌آور آن‌ها هر چه بهتر خود را نشان بدهند، و همچنین نسخه‌های متعددی را در سایزهای کوچک‌تر هم برای فروش تهیه می‌کند چون نسخه اصلی هر کدام بسیار قیمت بالایی دارد.

جک پِرنو تازه در زمانی که عکاسی به عنوان فاین‌آرت شناخته می‌شد در رشته عکاسی از دانشگاه شهر کانزاس تحصیل می‌کرد. و بعد از آن به طور آزاد با مجلات عکاسی در امریکا و اروپا همکاری ‌کرد و تا کنون عکس‌های خود را زمینه مد در مجلات ووگ، ووگ ایتالیا و Town & Country منتشر نموده است و همواره عاشق پولاروید و تکنیک برداشتن امولسیون آن بوده.[/one_half_last]