لندن، انگلیس: 
مجموعه‌ی جدیدی از نقاشی‌های هنرمند، نوازنده و موتورسوار حرفه‌ای، پل سیمونون ، در موسسه‌ی هنرهای معاصر لندن به نمایش درآمده است.
در رنگ روغن‌های این مجموعه، سیمونون لوازم شخصی‌اش شامل ابزار و وسایل موتورسواری را به تصویر کشیده است؛ لوازمی نظیر کُت، پوتین، کلاه ایمنی و دستکش، در کنار پاکت‌های سیگار و کتاب. این نقاشی‌ها را می‌توان به همان میزانی که طبیعت بیجان هستند، سلف‌پرتره نیز به حساب آورد. با نمایش لوازمی که وی هر روزه مورد استفاده قرار می‌دهد، سیمونون این مجموعه را به دفتر خاطراتی تصویری تبدیل می‌کند. اگرچه سیمونون در طول زندگی‌اش همواره نقاشی می‌کرده، اما با نوازندگی گیتار بیس در گروه پانک کلش (The Clash) بود که اواخر دهه‌ی ۱۹۷۰ مورد توجه قرار گرفت.
او اشتیاق به هنر را از پدرش که نقاشی آماتور بود به ارث برد. در کارگاه پدر بود که سیمونون به‌واسطه‌ی کتاب‌های هنری و تصاویر روی دیوار با آثار اساتید قرون ۱۹ و ۲۰ آشنا شد؛ از امپرسیونیست‌ها تا کوبیسم و مدرنیسم فرانسوی. وی به‌عنوان دستیار یکی از دوستان هنرمند پدرش اصول اولیه‌ی نقاشی را آموخت و خود نیز در خانه با جدیت مشغول تمرین شد. سیمونون همچنین در سفرهایش با کِلَش به نقاط مختلف دنیا، از موزه‌ها و گالری‌ها دیدن می‌کرد و دانشش در مورد تاریخ هنر افزایش می‌یافت. مجموعه‌ی حاضر با ارجاعات مداوم به سلف‌پرتره، از رئالیسم قرن بیستمی و ثبت شرایط زندگی طبقه‌ی متوسط در آن تاثیر گرفته است، به‌ویژه آثار هنرمندان مکتب Ashcan نیویورک و مکتب ظرفشویی آشپزخانه (Kitchen Sink) نقاشان بریتانیایی پس از جنگ دهه‌ی ۱۹۵۰. هر‌کدام از این دو مکتب بر امور پیش پاافتاده و روزمره متمرکز بودند، در‌حالی‌که بدبختی، تشویش و گاهی خشونت منتج از آن را نیز به تصویر می‌کشیدند. در بریتانیا، وضعیت داخلی و اقتصادی دوران تنگنای پس از جنگ موجب ظهور خرده‌فرهنگ‌ها شد. در حالی که سیمونون مراقب است تا از مقایسه میان فعالیت‌هایش در حوزه‌های موسیقی و نقاشی بپرهیزد، کاملاً واضح است خرده‌فرهنگ‌های دهه‌های ۵۰، ۶۰ و ۸۰ در هر دوی این حوزه‌ها نقشی اساسی دارند. نمایشگاه حاضر، کنکاش شخصی هنرمند در خرده‌فرهنگ‌ها و ضدفرهنگ‌های بریتانیای دهه‌های پس از جنگ را نمایش می‌دهد. پل سیمونون(۱۹۵۵) در لندن به دنیا آمد و در مدرسه‌ی هنر Byam Shaw تحصیل نمود. در همین دوران با میک جونز آشنا شد و پیشنهاد تشکیل یک گروه را دریافت کرد.
به‌عنوان یک نقاش مشتاق که سابقه‌ای در نوازندگی نداشت، ابتدا تنها کارهای مربوط به هویت بصری گروه، از جمله طراحی لباس و صحنه را انجام می‌داد تا اینکه به‌سرعت نواختن گیتار بیس را یاد گرفت. با پیوستن جو استرامر گروه کلش به یکی از تاثیرگذارترین گروه‌های ۴۰ سال گذشته تبدیل شد. از زمان فروپاشی گروه در اواسط دهه‌ی ۱۹۸۰، نقاشی اهمیتی به اندازه‌ی موسیقی برای سیمونون یافته است. تاکنون نقاشی‌های سیمونون در نمایشگاه‌های گروهی و انفرادی در معرض دید قرار گرفته است. در ۲۰۰۸ گالری توماس ویلیامز نمایشگاهی انفرادی از آثار سیمونون، شامل نقاشی‌هایی با موضوع گاوبازی، برگزار نمود. هنرمند طی سفرش به اسپانیا در ۲۰۰۳ در مادرید شاهد زخمی شدن یک ماتادور توسط گاو بود.
این صحنه برای او یادآور تصاویر پایین‌آوردن مسیح از صلیب، از هنرمندانی مثل کاراواجیو و تیسین بود و سیمونون را تشویق نمود مجموعه‌ای با همین مضمون کار کند. در آن نمایشگاه همچنین طبیعت بیجان‌هایی که عناصری از نمادگرایی مذهبی در خود داشتند به نمایش درآمد. خواننده‌ی بریتانیایی لیلی الن یکی از کارهای نمایشگاه را به مبلغ ۲۳۵۰۰ پوند خریداری نمود. در ۲۰۰۲ نیز نمایشگاه انفرادی دیگری از کارهای وی با عنوان «از همراسمیت تا گرینویچ» برگزار شد که مناظری از رود تیمز را به تصویر می‌کشید. سیمونون هم‌اکنون در لندن زندگی و کار می‌کند.
منبع (+)
[foogallery id=”5805″]
