خلاصه کتاب تاریخ هنر معاصر جهان

اوج و افول مدرنیسم | قسمت بیستم

علیرضا سمیع آذر | موسسه فرهنگی پژوهشی چاپ و نشر نظر

سایت تندیس تلخیص سارا حسینی

ایوکلین آبی لاجوردی را که در کارهایش استفاده می‌کرد بین‌المللی خواند و فرمول ساخت آن را منتشر کرد. آبی بین‌المللی کلین یا I.K.B از فضای نقاشی به طراحی اشیاء و فضای داخلی را ه یافت، شاید این اولین تلاش برای شیئی کردن رنگ بود.

مونوکروم‌های آبی کلین از سال ۱۹۵۵ دارای اکتشافات معنوی بودند و از عمل بیشتری برخوردار بودند. نمایش این آثار در سال ۱۹۵۷ در شهرهای پاریس و میلان با تبلیغات عمومی وسیعی همراه بود، پخش کارت پستال‌های آبی، به پرواز در آمدن ۱۰۰۱ بالون آبی و ادعاهای هنرمند در مورد قدرت معنوی تک رنگ‌های آبی با این جمله که «از طریق رنگ احساس یگانگی کاملی با فضا پیدا می کنم.»

«آبی‌ها به من رهایی می‌بخشند و تابلوهای تک رنگ من اندیشه وحدت مطلق را ارائه می‌کنند» اما نحوه برخورد با این آثار به عنوان یک کالای مادی، اصالت این باورها را به چالش می‌کشاند.

در گالری آپولینر شهر میلان تابلوهای آبی بدون قاب کلین، براساس حساسیت بصری مخاطب قیمت گذاری می‌شد و هر چه مخاطب نقد عمیق‌تری از اثر ارائه می‌داد مجور بود مبلغ بیشتری بپردازد.

در سال ۱۹۵۷ کلین مدعی شد که زمین در کلیت خود آبی رنگ است و این ادعا را در اثری به نام «کره آبی» تجسم بخشید و چهار سال بعد هنگامی که یوری گاگارین به فضا رفت اعلام کرد که رنگ کره زمین براساس مشاهداتش در فضا، آبی غلیظ است.

اما معروف‌ترین و جنجالی‌ترین کارهای کلین نقاشی‌های بدنی یا به تعبیر خودش «انسان نگارهای دوران آبی» است که بدون شک از جسورانه ترین کارهای تاریخ هنرمدرن به شمار می‌روند.

این آثار به دو شیوه خلق می‌شدند یکی آن که بدن زمانی به رنگ آغشته می‌شده و بر روی بوم غلت می‌زدند و یا با تماس بدن با بوم، رنگ آبی بر تابلو نقش می‌بست و شیوه دیگر فیگورهای زن به بوم‌های چسبیده به دیوار تکیه می‌دادند و حاشیه آن‌ها را با اسپری، رنگ می‌زد و پس از جدا شدن مدل‌ها از تابلو، فیگورهای سفید در گستره آبی نقش بسته بود. این آثار همیشه در حضور تماشاگران با همراهی ارکستر که یک سمفونی با یک نت واحد نواخته می‌شد که توسط خود کلین ساخته شده بود که احتمالاًٌ تحت تأثیر جان کیج بوده، اجرا می‌شد.

مشهود بودن پیکره زن‌ها بر روی بوم حاکی از آثار فیگوراتیو است که کلین نقاشی شکل‌گرا را پس از سا‌ل‌ها به عرصه هنر آوا نگارد بازگرداند، بدن بازنمائی عینی شکل. از حیث رفتار نقاشانه‌اش وی کارش را در امتداد کار پولاک انجام می‌دهد با این تفاوت که پولاک خودش رنگ را به روی بوم می‌پاشید در حالیکه کلین ناظر و هدایتگر زنانی که به رنگ آغشته بودند، می‌شد آن هم در حالی‌که کت و شلوار و دستکش برتن داشت. تفاوت بوم به ماهیت کار این دو هنرمند است که به فرآیند نقاشی کردن مربوط می‌شود. پولاک رها کردن رنگ‌ها و پاشیدن آزاد و بی‌قید آن به روی بوم تأکید می‌کرد و از وسیله در دست خود صحبتی به میان نمی‌آورد. اما برای کلین وسیله‌ی انتقال رنگ به روی بوم اهمیت داشت، تاحدی که واسط بین انسان و نقاشی را حذف کرد که رنگ مستقیماً از طریق بدن انسان به روی بوم منتقل می‌شود. بدن انسان هم نشانه زندگی است و هم ناشی شده از آن. هم حضوری خاطرانگیز دارد و هم نشانه‌ای است مجرد و غیرمادی که پس از ثبت بر روی بوم، دیگر در زمان واقعی وجود ندارد، «بر مبنای این دیدگاه، نقاشی‌های بدن کلین، نوعی تسخیر انرژی بدن و انتقال آن به روی بوم به منظور ثبت جوهر واقعی انسانی درنقاشی است.

ثبت واقعی بدن به روی بوم بدون بکارگیری عناصر تجسمی همچون خط و رنگ و به دور از بیان تخیل دارای کیفیتی مستند و موثق به هنر می‌بخشید. این رویکرد در تقابل هنر اکسپرسیونیسم انتزاعی و کیفیت روانگری خیالی و احساسی آن در هنر می‌باشد. به کارگیری نشانه‌های واقعی بدن، کلین آن را تجسم زندگی – انرژی می‌خواند، و به مفهوم حذف مستقیم هنر است که قبل از کلین، مارسل دوشان نیز عمیقاً به پیوند هنر – زندگی اعتقاد داشت و اشیاء حاضر را به دلیل عدم دخالت هنرمند، مصداق واقعی هنر می‌پنداشت.

پیکره زن‌ها در تابلوهای بدن نگاری فاقد هویت و غیرقابل شناسائی هستند، گوئی در لحظه‌ای بدن با نقاشی همگن شده و بدن گریخته و تنها نشانه‌ای چون روح برجای گذاشته است. تعداد زنانی که در قید حیات هستند در مصاحبه‌ای، دیدن نشانه‌های بدنشان را نوعی تجدید خاطره‌ی جوانی خود عنوان کرده‌اند. واقعیت این است که تأثیر زنده‌ی این احساس شاید هرگز با یک پرتره‌ی به دقت بازنمایی شده، پدیدار نشود.

قسمت های بعد خلاصه کتاب کتاب تاریخ هنر معاصر جهان، اوج و افول مدرنیسم را اینجا دنبال کنید:

هنرمند/منتقد؛ هم این و هم آن

Posted: 15 مرداد ۰۳

هنرمند/منتقد | اثر چیست؟ معنای احتمالی آن چیست؟ به چه درد می‌خورد؟ در این روزهایی که عکس و عکاسی از من گریخته‌است یا من از آن فرار کرده‌ام چه چیز می‌تواند برایم بامعناتر/بی‌معناتر از دبیری بخش عکاسی یک مجلۀ هنری باشد. رنگ این روزها رنگ همه‌چیز را عوض کرده است. عکس برایم رنگ‌باخته‌است و می‌دانم به سبب همین رنگ‌عوض‌کردنش در لحظه است که این‌گونه دوستش می‌دارم.[…][۱] […] موضوع، خود عکاسی است همان‌گونه که چیزها خود عکس هستند. «من» هم تکه‌ای […]

۲ comments

مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر

Posted: 27 اسفند ۰۱

مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .

خلاصه کتاب تاریخ هنر معاصر جهان | بدن‌های آبی کلین از جسورانه‌ترین آثار تاریخ هنر مدرن

خلاصه کتاب تاریخ هنر معاصر جهان

اوج و افول مدرنیسم | قسمت بیستم

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ