سو سانی پارک | بافتن نور در لا به لای مواد

سو سانی پارک Soo Sunny Park |معرفی هنرمندان چیدمان

پرونده چالش فضا در چیدمان

مجله‌ی هنرهای تجسمی آوام: ترجمه‌‌ی دینا صنیعی

سو سانی پارک در سئول کره جنوبی متولد شده، لیسانس خود را در نقاشی و مجسمه‌سازی از کالج هنر و طراحی کلمبوس، اوهایو و وزارت امور خارجه در مجسمه‌سازی از آکادمی هنری کرانبروک در بلومفیلد هیلزِ میشیگان دریافت کرد.

چیدمان‌های سو سانی پارک فضای گسترده گالری رایس را جان بخشیده و آن را به دنیایی اعجاب‌انگیز از نورهای تابناک، سایه و رنگ‌های درخشان تبدیل کرده. بر روی دیوارها و سقف معلق، سی‌وهفت مجسمه جداگانه نصب‌شده که در یک مسیر دلپذیر و پیچ‌خورده به‌طور انتزاعی مرتب‌شده‌اند. او برای پروژه نور شکافته[1] ، از بیست مجسمه چیدمان قبلی و البته هفده قطعه جدید استفاده کرد.

با ورود به گالری، هیچ مسیر مشخصی برای پیگیری و دنبال کردن نیست. در عوض، به‌آرامی به امتداد لبه رودخانه دعوت می‌شویم، زیرا ممکن است کسی در امتداد لبه رودخانه قدم بزند و جلو درخشش بازتاب نور بر روی سطح آب را بگیرد. پروژه بافتن نور و ماده[2]، تجربیات مداوم هنرمند در رابطه با ناپایداری نور و تأثیر نور بر درک ما از چگونگی فضای معماری است.

پارک ایده کارهای خود را از محیط و عناصر اطراف می‌گیرد، در جولای سال 2012 با بازدید از محوطه گالری به فکر تولید چیدمانی افتاد که در ارتباط مستقیم با عناصر و المان‌های طبیعی فضا بود: نسبت‌ها و سطوح به‌ویژه شرایط روشنایی و نورپردازی آن. ماهیت نور اگرچه غیرمادی است، اما عنصر ساختاری مهم در هر یک از آثار پارک محسوب می‌شود.

در اینجا او توأمان از نورپردازی داخلی گالری و نور طبیعی پنجره‌های شیشه‌ای استفاده کرده است. او می‌گوید، “ما زمانی که به اشیا نگاه می‌کنیم به نور توجه نمی‌کنیم درحالی‌که نوراست که به ما اجازه دیدن عناصر را می‌دهد! آثار او، نور را تسخیر می‌کند و باعث می‌شود تا نور خود را از طریق بازتاب‌های رنگارنگ و شکست‌ها بر روی سطوح چیدمان و روی زمین و دیوارهای گالری نشان دهد”

روزی با دیدن یک لیوان یک‌بارمصرف فومی که در حصار گیرکرده بود؛ به بررسی، در مورد خواص مشترک متخلخل و سفت بودن مواد افتاد، که چطور در عین حفظ ظاهری، به هنگام تغییر شکل دادن می‌تواند به‌عنوان یک مرز و پوسته عمل ‌کند.

او هر قسمت کوچک از زنجیره را با زیر فشار گذاشتن، خم کردن و سپس جوش دادن هر گوشه شکل می‌دهد تا فرم در جای خود قرار بگیرد. در نتیجه شکلی واحد پدید می‌آید که به جزئی از ساختمان تبدیل می‌شود و ممکن است هنرمند بیش از یک‌بار از آن استفاده کند، و آن را مجدداً در تأسیسات جدید بازیافت کند.

روزهای طولانی را با دو دستیار خود در استودیوی نیوهمپشایر سپری می‌کند، هفته‌ها زمان صرف می‌شود تا قطعات جدید به اتمام برسد. هر یک تقریباً به هفت ساعت جوشکاری نیاز دارند تا بتوانند حصار را ببندند، صدها ساعت زمان نیاز است تا سیم‌ها بسته شود که هر قطعه پلکسی گلس را در جای خود نگه دارد و ساعت‌های بیشتری برای برش و شکل دادن سلول‌های زنجیره‌ای صرف کند.

ساختار زنجیره‌ای شبیه به شبکه الیاف است که به‌صورت افقی و عمودی بر روی یک شبکه بافته‌شده از دور جلوه‌گری می‌کند. بااین‌حال پارک از ساختار شبکه‌ای به‌عنوان ابزاری برای “وابافتن” استفاده می‌کند. ارتباط سیم‌ها در هر سلولِ زنجیره‌ای شکل قطع‌شده و به پلکسی گلاس رنگین‌کمانی متصل شده است. لاجوردی هفت‌رنگ در طبیعت بسیار دیده می‌شود، مثلاً پرهای طاووس، فلس ماهی و بال پروانه، به‌عنوان بی‌شمار رنگ‌هایی ظاهر می‌شود که با زاویه دید تغییر می‌کنند.

در اینجا خصوصیات هفت‌رنگ پوشش رنگین‌کمانی پلکسی، برای عدم بازتاب نور به کار می‌رود. جهات متفاوت اشکال به زاویه‌های متنوع نور کمک می‌کند، به‌طوری‌که هر شکل در حضور نور از رنگی به رنگی دیگر تبدیل می‌شود. پارک توضیح می‌دهد، “مجسمه مانند یک شبکه‌‌ی فیلتری به‌منظور جذب نور موجود در فضا عمل می‌کند که نور را به سمت خودنمایی کردن هدایت می‌کند. اکنون می‌توان آن را دید؛ نور در سایه‌های بنفش و بازتاب‌های سبز زرد که هر دو شکلی از الیاف را در را آینه بازتاب می‌دهد و فضای آن‌ها را بازسازی می‌کنند.”

تجربه هر بازدیدکننده از پروژه‌ها بسته به زمان روز، نور طبیعی به مصنوعی، زاویه دید و حتی تعداد افراد موجود در گالری، منحصربه‌فرد خواهد بود. این امکان وجود دارد که دو نفر در کنار یکدیگر بایستند و هر یک تجربه کاملاً متفاوتی از نور و سایه‌های در حال حرکت داشته باشند.

جدیدترین چیدمان‌های وی عبارت‌اند از:

ضبط طنین نواها Resaptance Resonance (2011-12)، که با آهنگساز اسپنسر توپل برای پارک و موزه مجسمه deCordova در لینکلن، ماساچوست و جنوب استنفورد، Vermont Vapor Slide (2013-2007) در موزه هنری کرانبروک ایجادشده است.

همچنین وی جایزه بزرگ نوزدهمین دوره مسابقه سالانه هنرهای زیبا میشیگان و بنیاد جوآن میچل[3] ؛جایزه هلن فاستر بارنت، موزه آکادمی ملی، نیویورک؛ اقامتگاه دانشکده نقاشی و مجسمه‌سازی اسکوهان[4]، ماین؛ اقامتگاه استودیوی سیته اینترنشنال[5]، پاریس، فرانسه و اقامتگاه هنر و ادبیات مرکز هنری و بنیاد راکفلر، بلژیو، ایتالیا را دریافت کرده است. هم‌اکنون در نیوهمشایر زندگی و کار او می‌کند و استاد استادیوم هنر در کالج دارتموث [6] است.