معرفی سیلدو میرلس | احتمال ساختن و رها کردن آن برای دیگران

سیلدو میرلس | احتمال ساختن و رها کردن آن برای دیگران

پرونده‌ چالش فضا در چیدمان

معرفی هنرمندان چیدمان

‌مجله هنرهای تجسمی آوام: دینا صنیعی

سیلدو میرلس[۱] در سال ۱۹۴۸ در ریودوژانیرو متولد شد. از همان کودکی علاقه زیادی به طراحی و روابط بین فضایی نشان داد. پدرش که خلاقیت او را تشویق می‌کرد، برای سرویس حفاظت اطلاعات هند کار می‌کرد و خانواده آن‌ها سفرهای زیادی به مناطق روستایی برزیل داشتند.

میرلس هنرمند مجسمه‌ساز مفهومی است. وی به‌ویژه برای چیدمان‌هایش موردتوجه قرارگرفته است، بسیاری از آثارش مقاومت در برابر ظلم سیاسی حاکم در برزیل را نشان می‌دهند. این آثار که اغلب بزرگ و متراکم هستند از طریق تعامل با بیننده، تجربه‌ای پدیدارشناختی را تقویت می‌کنند.

میرلس در مصاحبه‌ای با نوریا انگویتا[۲]، زمانی را توصیف کرد که «هفت یا هشت‌ساله» بود و در حومه شهر زندگی می‌کرد و تأثیر زیادی روی او داشت. وی گفت روزی مرد فقیری که در میان درختان سرگردان بوده است او را مبهوت کرده و روز بعد، میرلس برای تحقیق به دنبال او رفت، اما مرد دیگر نبود و فقط یک کلبه کوچکِ کامل که مرد ظاهراً شب قبل ساخته بود، از خود باقی گذاشته بود. هنرمند اظهار دارد که این کلبه «شاید تعیین‌کننده‌ترین چیز برای راهی باشد که وی [در زندگی] طی کرده است … احتمال ساختن چیزها و گذاشتن آن‌ها برای دیگران».

در زمان حضور خود در روستاهای اطراف برزیل، اعتقادات و آداب مردم قبیله‌ای به نام توپی[۳] را آموخت که بعداً در برخی از آثار خود از حاشیه‌نشینی تا ناپدید شدن کامل آن‌ها در جامعه و سیاست برزیل را گنجاند. چیدمان‌هایی که حاوی کنایات این مردم هستند شامل ساودرن کراس[۴] (۱۹۶۹–۷۰) و اولویدو[۵] (۱۹۹۰) هستند.

میرلس به نمایش رادیویی «جنگ جهان‌ها» اثر اورسون ولز به عنوان یکی از بزرگ‌ترین آثار هنری قرن بیستم ارجاع میدهد. (جنگ جهان‌ها عنوان یک اپیزود از برنامه‌ی تئاتر مرکوری است که توسط بازیگر و فیلمساز مشهور اورسن ولز در سال ۱۹۳۸ اجرا شده و این قسمت برداشتی بوده از رمان جنگ جهان‌ها نوشته اچ جی ولز ۱۸۹۸)؛ زیرا «مرز بین هنر و زندگی، داستان و واقعیت را یکپارچه کرد». بازآفرینی این مفهوم از مشارکت مخاطب ازمنظر هنرمند یک هدف مهم هنری بود که در کل کار او دیده می‌شود.

میرلس تحصیلات خود را درزمینهٔ هنر در سال ۱۹۶۳ در بنیاد فرهنگی ناحیه فدرال در برازیلیا، زیر نظر نقاش و سرامیک پرداز پرولیکس فلیکس بارنچه[۶] آغاز کرد.

در اواخر دهه ۱۹۶۰ میلادی، میرلس کار هلیو اویتیچیکا[۷] و لیگیا کلارک[۸] را کشف کرد و بدین ترتیب وی به جنبش نئو بتن برزیل معرفی شد. این هنرمندان و همچنین همه، نگران این بودند که مرز بین آنچه هنر و زندگی وجود دارد را از بین ببرند و به موقعیت‌های سیاسی فعلی در قطعات خود پاسخ دهند.

هنگامی‌که شانزده‌ساله بود ناخواسته در تظاهرات سیاسی در آوریل ۱۹۶۴ شرکت کرد. او از این رویداد به عنوان لحظه «بیداری سیاسی» خود عنوان میکند که در راستای علاقه‌مندی به سیاست در دوران دانشجویی است. در سال ۱۹۶۷ به ریودوژانیرو نقل‌مکان و در مدرسه بین‌المللی هنر[۹] تحصیل کرد، میرلس در حال حاضر در ریودوژانیرو زندگی و کار می‌کند.

میرلس بر آن بود که نقاشی رسانه اصلی هنری او باشد؛ تا سال ۱۹۶۸، زمانی که به‌کلی طراحی اکسپرسیونیستی را کنار گذاشت و به دنبال طراحی عناصری رفت که به‌طور فیزیکی آن‌ها را بسازد. موضوعی که وی به‌ویژه در هنر خود کشف کرد مفهوم زودگذر و بی‌شی‌‌ای بود، هنری که منوط به تعامل و اثر متقابل باشد و همین امر وی را بر آن داشت تا قطعاتی برای چیدمان یا هنر موقعیتی بسازد. این امر منجر به پروژه فضاهای مجازی وی شد، پروژه‌ای که وی در سال ۱۹۶۸ آغاز کرد.

این پروژه «بر اساس اصول اقلیدسی فضا» بود و می‌کوشید نشان دهد چگونه اشیا را با سه صفحه مشخص در فضا تعریف و مشخص کند. وی این مفهوم را به‌عنوان مجموعه‌ای از فضاها ساخته است که در گوشه و کنار اتاق به نظر می‌رسد. شکلی از هنر را ارائه می‌دهد که عاری از عناصر متضاد است.

سیلدو میرلس اولین نمایشگاه خود را رویدادهای سال ۱۹۶۵ می‌داند، زمانی که یکی از بوم‌های او و دو نقاشی او توسط موزه هنر مدرن در برازیلیا پذیرفته شد.

نگاهی گذرا به آثار وی در سال ۱۹۹۹ در موزه جدید هنرهای معاصر نیویورک ارائه شد و سپس به موزه مدرن در ریودوژانیرو و موزه هنرهای مدرن سائوپائولو سفر کرد. هم‌زمان با نمایشگاه، کتابی توسط انتشارات فایدن[۱۰] منتشر شد. اولین نمایش گسترده از آثار این هنرمند در انگلستان در اکتبر ۲۰۰۸ در تیت مدرن افتتاح شد.

میرلس اولین هنرمند برزیلی بود که توسط تیت به یک نگاه گذشته‌نگر پرداخت. این نمایشگاه سپس به موزه هنر معاصر در بارسلونا و بعداً تا ژانویه ۲۰۱۰ به موزه دانشگاه هنر معاصر[۱۱] در مکزیکو سیتی منتقل شد. آخرین نمایشگاه او از ۲۷ مارس تا ۲۰ ژوئیه ۲۰۱۴ در موزه هانگار بی کوکا[۱۲] میلان برگزار شد که در آن دوازده اثر مشهور وی وجود داشت.