نوید جهانبخش(د.د)، تندیس: “زمان، این حضورِ مقتدر و پر معنا در طولِ زندگی بدونِ کوچک‌ترین خودنمایی با حفظِ تغییرات مارا همراهی می‌کند و هویتِ امروزمان را شکل می‌دهد و من نمی‌دانم مسیرِ عکاسانه‌ی زندگیِ امروزم را چقدر وام‌دارِ پدرم هستم؟! …” این شروعِ استیتمنتِ نمایشگاه «نغمه قاسملو» است که در گالری آران برگزار شد، نمایشگاهی که هنرمند در آن تلاش کرده است ترکیبی با عکس‌هایِ خودش و عکس‌هایِ قدیمیِ پدرش که او هم عکاس بوده را به وجود بیاورد- تلاشی برایِ ایجادِ تصویری واحد از دو زمانِ متفاوت- تلاشی برایِ ایجادِ پیوندی میانِ آن‌چه پدرش در عکاسی تجربه کرده است و آن‌چه خود تجربه می‌کند. عکس‌هایِ ارائه شده در نمایشگاه، از ترکیبِ یک عکسِ سیاه و سفید و یک عکسِ رنگی شکل گرفته‌اند، ترکیبی که تاکیدِ زیادی بر پیوندِ زمانیِ گذشته و حال به وجود می‌آورد .
عکس‌ها، با حاشیه‌ای شبیه به کارتِ پستال، که یادآورِ دستگاه‌هایِ برشِ عکسِ قدیمی‌ست نمایش داده شده‌اند. ترکیبِ تصاویر در کنارِ هم، گاه به تصویری کاملا یک دست رسیده است و گاه ترکیبی ناشیانه را به نمایش در آورده است. گرچه آثارِ ارائه شده، به نظر تصاویری عمومی و غیرِ شخصی را نشان می‌دهند، اما در میانِ روایت‌ها می‌شود اهمیتِ هر کدام از عکس‌ها را در زندگیِ شخصیِ خودِ هنرمند دید، سایه‌ی زندگیِ شخصیِ هنرمند که به واسطه‌ی پدر با عکاسی گره خورده است و حتی خاطراتِ پشتِ هر کدام از عکس‌ها گاه کاملا قابلِ لمس به نظر می‌رسد. تصاویرِ قدیمی و تصاویرِ جدید، با برش‌هایی که به وضوح قابلِ دیدن هستند به یکدیگر وصل شده‌اند . وضوحِ زیادِ این اتصال گاه باعثِ ایجادِ تصاویری با جذابیتِ بصریِ پایین شده است، تصاویری که اتصال‌شان به یکدیگر ساختاری ناخوش‌آیند را به وجود آورده است. اما گاه این ترکیب‌ها به نتیجه‌ای رسیده است که گرچه بازهم به وضوح فاصله‌ی زمانیِ تصاویر برایِ مخاطب قابلِ تشخیص است، اما تصویرِ نهایی ساختاری جذاب را به وجود می‌آورد .
” هیچ کدام از دو عکس در زمانِ عکاسی با هدفِ در کنارِ هم قرار گرفتن عکاسی نشدند، از بینِ آرشیو انتخاب شدند تا عکسِ سوم به وجود آید. ” چیزی شبیه به نوعی بازیِ فکری، که با مرورِ عکس‌هایِ قدیمی و جدید شکل می‌گیرد، با مرورِ مجموعه عکس‌هایی جدا از هم، که هنرمند تلاش می‌کند با اتصال‌شان به هم تجربه‌ی تصویریِ تازه‌ای را به وجود بیاورد. گرچه در بخشی از عکس‌ها توانسته است عکس‌هایی با زمان و مکانی مجزا را به گونه‌ای به هم متصل کند که ” کم‌ترین حسِ جدا شدگی به بیننده منتقل شود ” اما بخشِ گسترده‌ای از عکس‌ها کیفیتِ لازم برایِ این نتیجه را ندارند. شاید اگر ” نغمه قاسملو ” پیش از شروعِ عکاسی، عکس‌هایِ قدیمی را برایِ ترکیب انتخاب کرده بود و تصوری دقیق‌تر از نتیجه‌ی نهایی داشت، مجموعه‌ی موفق‌تری را در این نمایشگاه به نمایش در می‌آورد.
