پلتفرم ٢٨ مجموعه اى از کارهاى تولید شده در کارگاه < مجموعه اى از تهران > را در روز پنجشنبه ١٣ خرداد به نمایش مى گذارد. این نمایش براى عموم بوده و متشکل از ١٢ جعبه نمایشى است که از طریق گردآورى أشیاء، بازگوى داستانى از گوشه و کناره هاى زندگى شهرى در تهران مى باشند.
این نمایش، به همراه کارگاه ٨ روزه ما، سعى بر تجزیه و تحلیل ایده <موزه> در شهر هاى بزرگ را داشته و به دنبال ارائه نقطه نظرى متفاوت است که نقطه تمرکز را بر تقویت هویت شخصى گذاشته و از عظمت ایدئولوژى هاى ارائه شده در موزه ها پرهیز مى کند. در این راستا، اورهان پاموک مى گوید:
<من عاشق موزه ها هستم و تنها کسى نیستم که مى دانم که با گذر هر روز، این موزه ها تا چه حد مرا خوشحال تر مى کنند. من موزه ها را بسیار جدى مى گیرم و گاهى، این جدیت مرا به عصبانیت مى کشد. و اما در توان من نیست تا با بغض و کینه از موزه ها سخن بگویم. در دوران کودکیم موزه هاى اندکى در إستانبول وجود داشت. اکثر این موزه ها مجموعه اى از مجسمه هاى تاریخى و یا، به ندرت و خارج از دنیاى غربى، مکانى با تأثیرات دولتى بودند. بعد ها، موزه هاى کوچک در کوچه پس کوچه هاى شهر هاى اروپایى مرا به این حقیقت رساند که موزه ها، همانند داستان ها، مى توانند در مورد فردیت أشخاص صحبت کنند. این به آن معنا نیست که از اهمیت موزه لوور، موزه متروپولیتن، کاخ توپکاپى، موزه بریطانیا، پرادو، موزه واتیکان، و تمامى گنجینه هاى مختلف دیگر بکاهیم. ولى من بر علیه این مؤسسات با ارزش و عظیمى هستم که به الگویى براى موزه هاى آینده درآمده اند. موزه ها باید با تفحصى مستمر، پرده از رمز و راز هاى جهان و انسان مدرنى بردارند که از دل ملت هایى غیر غربى و با ثروتى روز افزون بیرون مى آید. در نهایت، هدف موزه هاى بزرگى که از طرف نهاد ها حمایت مى شوند، ارائه صورتى از همین نهاد هاست. این امر نه هدفى بهینه و نه معصومانه دارد>
گزیده اى از < بیانیه اى ساده براى موزه ها>
اورهان پاموک
مدعوین:
تینا کدخدایان، فرخ فلسفی، نامدار شیرازیان، میرا آورزمانی
شرکت کنندگان:
زهرا قیاسی، میترا تفضلى، سحر رئیسى، سپیده رئیسى، مهرنوش امیرى، آرمان شاه محمد
کارگاه گردان ها:
کارلوتا ورنر و موریتز والتر
