تلاش هنرمندان خیابانی امریکا برای حفظ حقوق آثارشان
دنیاگردی مجله تندیس شماره ۳۶۳
برگردان: سجاد عمادی
تلاش هنرمندان خیابانی امریکا برای حفظ حقوق آثارشان
نیویورک، امریکا: آیا باید از آثار گرافیتی با تصویب یک قانون فدرال حفاظت کرد؟ این پرسشی است که هیئت منصفه دادگاهی در نیویورک پس از یک دادرسی سه هفته‌ای در مورد آن تصمیم خواهد گرفت. این پرونده را ۲۱ هنرمند علیه یک بساز بفروش ثروتمند گشوده‌اند. محل مناقشه آنها ساختمان ۵Pointz است که زمانی از جذاب‌ترین مناطق شهر بود؛ یک ساختمان عظیم پوشیده از گرافیتی‌هایی با رنگ‌های شاد و با مهارت اجرا شده، که در سطح بین‌المللی مورد توجه بود. برای بیست سال جری وولکوف از هنرمندان گرافیتی دعوت می‌کرد تا کارهایشان را روی دیوارهای مجتمع صنعتی او اجرا کنند، و به قول وکیل هنرمندان، این ساختمان را «به بزرگترین موزه فضای باز آثار اجرا شده با اسپری» تبدیل نمایند. اما در سال ۲۰۱۴ وولکوف پس از پوشاندن دیوارها با رنگ سفید، ساختمان را تخریب کرد، و راه را برای ساخت برج‌های مسکونی تجملی چند میلیون دلاری گشود. اکنون هنرمندان او را برای دریافت خسارت مورد تعقیب قضایی قرار داده‌اند، و این استدلال را مطرح می‌کنند که باید به آنها فرصت بیشتری برای نجات کارهایشان، پیش از شروع عملیات تخریب، داده می‌شده است. آنها از اعضای هیئت منصفه خواسته‌اند که یک ماده قانونی کمتر شناخت شده را مورد توجه قرار دهند؛ قانون مصوب ۱۹۹۹ با عنوان «حقوق هنرمندان تجسمی» که می‌گوید باید از آثار هنری، به شرط آنکه اهمیت و اعتبارشان مورد تایید باشد، حفاظت شود. اعضای هیئت منصفه باید به یک تصمیم جمعی در مورد اهمیت هر یک از آثار گرافیتی کار شده روی دیوار برسند و اینکه آیا پوشاندن آنها با رنگ سفید موجب ناقص شدن کارها شده، و در صورت مثبت بودن پاسخ، آیا به اعتبار و شهرت هنرمندان لطمه زده است یا خیر؟ ۵Pointz تا زما تخریبش خانواده‌ها، معلمین، گردشگرها و هنرمندان را به خود جلب می‌کرد و میزان ارتکاب جرایم در منطقه را کاهش داده بود. به گفته وکیل هنرمندان، شاکیان می‌کوشند تا هنرمندان خیابانی را وارثان و اخلاف اساتید قدیمی اروپا معرفی کنند. مدرس دانشگاه نیویورک و متخصص هنر معاصر، رنه وارا، معتقد است ۵Pointz با نمازخانه سیستین میکلانژ متفاوت نیست بلکه تنها با مدیوم دیگری کار شده است. اما وکیل وولکوف معتقد است هنرمندان می‌دانستند قرار بر تخریب ساختمان بوده است و می‌افزاید هیچ مدرکی دال بر اینکه هنرمندان شغل، پول یا فرصت‌های خود را از دست داده باشند وجود ندارد، و بلکه برعکس ۵Pointz باعث ارتقای کار و موقعیت آنها شده است.
www.france24.com 
نمایش پیکره‌های جیمز وایت
لندن، انگلیس: گالری Blain|Southern نمایشگاهی از نقاشی‌های جدید جیمز وایت با عنوان «پیکره‌ها» برگزار نموده است. نقاشی‌های خاکستری وایت جزییات روزمره و پیش پا افتاده را مورد مطالعه قرار می‌دهند و به چیزی که اتفاق افتاده و یا امکان وقوع آن می‌رود، اشاره دارند. 
لحظات فراری از صحنه‌های زندگی خانگی در جزییات بسیار دقیق نقاشی‌ها از سوی هنرمند مورد درنگ قرار گرفته، امتداد یافته و ثبت شده است. منابع کار وایت عکس‌های گرفته شده توسط خود او هستند؛ نقاشی‌ها با تهی کردن عکس‌ها از رنگ، بر سوژه و تکنیک متمرکز می‌شوند. این نقاشی‌ها که یادآور عکاسی صحنه‌های جرم هستند، در شیوه ثبت تصاویر و حالت مستند گونه سیاه و سفید با جزییات بسیار زیاد، همچون تصاویر مورد استفاده در محاکم و پزشکی قانونی هستند. آنها با برش‌هایی از نمای نزدیک، حاکی از رویدادهایی خارج از محدوده قاب‌بندی کار هستند، و بی آنکه فردی را تصویر کنند، به حضور انسان اشاره دارند. موضوع نقاشی‌ها(پیکره‌های استعاری) لیوان‌هایی هستند که جایگرین انسان می‌شوند. 
این لیوان‌های نیمه پُر، نیمه خالی، با خطوط و لکه‌های رویشان، مجموعه‌ای از شواهدند. پیش پا افتادگی محیطی که لیوان‌ها در آن جای گرفته‌اند، به صحنه‌ها حسی از آشنایی می‌بخشد؛ آنها می‌توانند هر کجا باشند. با دور شدن از مسیر کارهای اولیه، وایت اکنون ترکیب‌ها را می‌شکند تا سطح جدیدی از آشفتگی روانی را به آنها بیفزاید. این ویژگی در کار «پیکره‌های ۴» دیده می‌شود که در آن یک تصویر ثابت منکسر شده است و همچنین در آثار دیگری که دو صحنه، دو مکان متفاوت و زمان‌های متمایز با هم ترکیب شده‌اند. با نمایش شکاف‌های احساسی، آنها نه تنها بر روابط میان اشیا بلکه بر روابط انسان‌های غایب هم تمرکز می‌کنند. نقاشی‌ها تبدیل به قطعاتی از یک کل بزرگتر می‌شوند، در حالی که ما فضاهای خالی را پر می‌کنیم و روایات خودمان را، بر اساس آنچه که از پیش در ذهنمان داریم، بر کارها تحمیل می‌کنیم. 
جسمانیت نقاشی به آنها شیئیت و کیفیتی باستانی می‌بخشد. آنها در قاب‌هایی از جنس پلکسی گلاس قرار گرفته، و بستر کار نمایان رها شده است. بخش‌هایی از اکریلیک یا قطعات تخته به هم چسبانده شده، نمایانگر آشکار کردن نشانه‌ها هستند و در عین حال لحظاتِ مرکب مجسم شده را منعکس می‌کنند. کریگ برنت، در کاتالوگ نمایشگاه می‌نویسد: «عکاسی، ظاهرا هنگام فشردن شاتر، با متوقف کردن یک لحظه، زمان را ثبت می‌کند. جیمز وایت از ما می‌خواهد تا دوباره بنگریم، و آن لحظه را نه ثابت و پایدار، بلکه بی‌انتها، فرار و همیشه دست نیافتنی می‌سازد.» با کار کردن از روی عکس، وایت جزییات و لحظات ظاهرا فاقد ارزش را امتداد و وسعت می‌دهد، و با عمل نقاشی کردن لایه‌های زمان را به این برش کوچک از زندگی روزمره می‌افزاید. 
این امر به هر یک از آثار قدرتی می‌بخشد که به باور هنرمند اگر تصویر در قالب یک عکس فوری باقی می‌ماند، از دست می‌رفت. به همراه نمایشگاه کاتالوگی با ۵۰ صفحه تمام رنگی منشتر شده است، که مجموعه «پیکره‌ها» و کارهایی از پنج سال گذشته را شامل می‌شود؛ با پیشگفتاری از کریگ برنت، مقاله‌ای از جیک چپمن و یک متن کوتاه از نِد بومن. جیمز وایت(متولد ۱۹۶۷ تیورتون) لیسانس را از مدرسه هنر ویمبلدون در سال ۱۹۸۹ و فوق لیسانس را از رویال کالج در سال ۱۹۹۱ دریافت کرده است. او فعالیت هنری‌اش را اوایل دهه ۱۹۹۰در قالب یک زوج هنری، با نمایش مجسمه‌های عظیم، آغاز نمود. وی همزمان با هنرمندان همنسلش از جنبش YBAs مورد توجه قرار گرفت. پس از جدایی از شریک هنری در سال ۲۰۰۱ وایت به سمت نقاشی جلب شد. او در سال ۲۰۰۶ جایزه جان مور ۲۴ را از آن خود نمود و هم اکنون در لندن زندگی و کار می‌کند.
www.blainsouthern.com
معرفی برگزیدگان جایزه عکاسی تیلور وسینگ
لندن، انگلیس: سزار دزفولی، دهمین جایزه سالانه عکاسی پرتره تیلور وسینگ را برای پرتره‌اش از یک مهاجر نجات یافته در دریای مدیترانه، از آن خود کرد. جایزه نقدی ۱۵ هزار پوندی طی مراسمی به این عکاس اسپانیایی اهدا شد. وی از مدلش، امادو سومایلا، یک جوان شانزده ساله اهل مالی، در آب‌های بین‌المللی دریای مدیترانه، ۲۰مایل دریایی دور از سواحل لیبی عکاسی کرده بود. این پرتره بخشی از پروژه دزفولی، به عنوان یک عکاس مستقل است، که طی آن عملیات جستجو و نجات مهاجرین سرگردان در مدیترانه را مستند می‌کند. دزفولی، که در خانواده‌ای ایرانی‌تبار، در مادرید متولد شده(۱۹۹۱)، به عنوان عکاس و خبرنگار مستند فعالیت می‌کند و بر مسائلی نظیر مهاجرت، هویت و حوقوق بشر تمرکز دارد. وی می‌گوید: «فکر می‌کنم برجستگی پرتره امادو به دلیل احساساتی است که منتقل می‌کند. او درست همان موقع توسط یک شناور اروپایی نجات یافته بود، که ظاهرا رویای او را محقق می‌کرد. با این وجود سیما و ظاهر او ترس، بدگمانی و تردید و همچنین عزم و قدرت را نشان می‌دهد.» جایزه دوم سه هزار پوندی، به اَبی تریلر_اسمیت تعلق گرفت. وی دختری را در موصل عراق به تصویر کشیده که از دست داعش گریخته است. اسمیت در آنجا مشغول انجام سفارش بنیاد آکسفام برای مستندنگاری فعالیت‌های اردوگاه خیریه آنها بود. اسمیت در سال ۱۹۷۷ در ولز جنوبی متولد و بزرگ شده است. او برای پروژه‌هایش سفرهای متعددی انجام می‌دهد و حقوق زنان، تحولات اجتماعی و پیامدهای ناشی از مناقشات را پوشش می‌دهد. جایزه سوم دو هزار پوندی، و به صورت همزمان جایزه جان کوبال، ویژه عکاسان زیر ۳۵ سال، به مایجا تامی از فنلاند تعلق گرفت. کار او پرتره‌ای از یک روبات انسان نمای ژاپنی به نام اریکا است. این نخستین بار در تاریخ مسابقه است که یکی از برگزیدگان بخش اصلی، جایزه جان کوبال به ارزش پنج هزار پوند را هم به دست می‌آورد. مدل تامی، یک روبات بسیار پیشرفته است، که از سوی خالقش، هیروشی ایشیگورو، برنامه‌ریزی شده تا طیفی از پرسش‌ها را درک کرده و پاسخ دهد. این روبات همچنین قادر است بواسطه موتورهایی که زیر پوست سیلیکونی‌اش جاسازی شده، احساسات متفاوتی را ابراز کند. عکس اریکا در آزمایشگاه ایشیگورو در دانشگاه اوزاکا با همراهی یکی از محقیق شاغل در آزمایشگاه گرفته شده است. عکس‌های برگزیده امسال در نشنال پرتره گالری در معرض دید عموم قرار خواهند گرفت.
www.artdaily.org
«نشانه متروکه بودن» از خورخه تاکلا
نیویورک، امریکا: گالری کریستین تیرنی از برپایی نمایشگاهی از نقاشی‌های جدید خورخه تاکلا با عنوان «نشانه متروکه بودن» خبر داد. این مجموعه جدید استمرار دهه‌ها مطالعه هنرمند در مورد ساختارها و نظام‌های نادیدنیِ موثر در جامعه است. نظیر دیگر کارهای جدید او، آنها سطوح اکسپرسیونیستی با ضخامت زیاد را باز می‌نمایند، متشکل از رنگ روغن و موم سرد، با پالت محدودی از خاکستری، آبی و قرمز. سوژه‌های هنرمند هم مشابه گذشته‌اند؛ ساختمان‌ها و مکان‌های واقعی، نشات گرفته از حافظه تاکلا و همچنین بایگانی بزرگ تصاویر او، از آلبوم‌های عکس، کتاب‌ها، مجلات، و اینترنت. اما با وجود اینکه مجموعه‌های قبلی اغلب فضاهای در حال تخریب یا ویران شده را پیش چشم مخاطب مجسم می‌کردند، ساختمان‌های به نمایش درآمده در این نمایشگاه ظاهرا سالم و بی‌نقص هستند. این دگرگونی در بازنمایی واجد اهمیت است. به جای خرابه‌های شهری، هنرمند این بار موزه‌ها، کتابخانه‌ها و دانشگاه‌های مشغول به کار سراسر جهان را نمایش می‌دهد. اهمیت سیاسی این اماکن، که به صورت سنتی نقش مراکز آموزش و مخازن دانش را ایفا می‌کنند، در دوران کنونی_ عصر حقایق جایگزین و نسبیت اخلاقی_ غیر قابل انکار است. با نمایش آنها به شکل مشهودی در این نمایشگاه، تاکلا این اعتقاد فراگیر را تکرار می‌کند که درس‌های تاریخ، راز شکست‌ها و موفقیت‌های آینده ما را در خود دارند. نقاشی «نشانه متروک بودن ۲۲» کتابخانه کالج ترینیتی دوبلین را به تصویر می‌کشد. این کتابخانه که محل نگهداری حدود ۲۰۰ هزار کتاب نایاب و مهم است( نظیرBook of Kells و یک کپی از اعلامیه جمهوری ایرلند) از منظر تاریخی مکان ارزشمندی محسوب می‌شود. با این حال، تاکلا این مکان را، قطع نظر از کتاب‌ها، خالی و تهی تصویر می‌کند؛ کنایه‌ای به این حقیقت که با ظهور اینترنت فضاهای اینچنینی به سرعت در حال محو شدن هستند و از ماموریت اصلی خود دور، یا به صورت روزافزونی عاری از حامی و بازدیدکننده می‌شوند. با نمایش آنها در یک گروه، مجموعه جدید تاکلا می‌تواند به عنوان یک هشدار تلقی شود، و دعوتی برای به خاطر سپردن تاریخمان، پیش از آنکه خیلی دیر شود. خورخه تاکلا(متولد ۱۹۵۸ سانتیاگوی شیلی) پس از تحصیل در دانشگاه شیلی به نیویورک نقل مکان نمود. کارهای وی در نمایشگاه‌های مهمی نظیر پنجاه و پنجمین بی‌ینال ونیز به نمایش درآمده است.
www.cristintierney.com
دنیاگردی شماره قبل را اینجا بخوانید:
مسعود اسکندری ؛ عکاس مهاجر
مسعود اسکندری خویی متولد ۲۳ آذر ۱۳۴۰ دانش آموخته عکاسی از دانشگاه هنر . فوق لیسانس عکاسی از دانشگاه هنرتهران و مستند نگاری از دانشگاه Ryerson کانادا (Master of Fine Arts in Documentary Media) . تدریس در گالری هنر همیلتون و دستیار خانم Pearl Van Geest هنرمند و مدرس نقاش کانادایی .
گاگوسیان با نیل جنی هنرمند ناسازگار و تک‌رو
در دنیای گالری‌های نیویورک چه می‌گذرد
دنیاگردی مجله تندیس شماره ۳۶۲
برگردان: سجاد عمادی
#گاگوسیان #نیل_جنی #جوانا_گومز #آلفرد_لزلی
