شاهین کیمیاگر با جادوی رنگ و بازآفرینی فضای زیسته

نقدی بر نمایشگاه نقاشی شاهین کیمیاگر در گالری گلستان

سایت تندیس به قلم مریم روشن فکر

ادگار دگا نقاش شهیر فرانسوی می‌گوید: «نقاشی وقتی نقاشی کردن بلد نیستی آسان است ، اما دشواری زمانی است که آن را یاد می‌گیری»
شاهین کیمیاگر به راحتی نقاشی می‌کند، او خود را در جادوی رنگ‌ها غرق می‌کند و داستان‌های کوچک و بزرگش را به تصویر می‌کشد. کیمیاگر را هر چند قاعدتا باید نقاشی نائیو محسوب کرد، اما نمی‌توان به طور کامل نیز او را در این رده، پذیرفت. کیمیاگرهنرمندی نیمه آموخته است وآموخته‌های او از نقاشی، برخاسته از آتش شوق درونی است پر از نقش و قصه. او دکتردارو ساز است و در سن بالا به صورت جدی به نقاشی روی آورده است و آثاری از او در موزه گالری «دیدی» و نمایشگاه خیریه در لندن به نمایش گذاشته شده‌است و اینک کارنمای انفرادی او در گالری گلستان برپاست.
نقاشی‌های کیمیاگر به سه دسته اصلی قابل تفکیک هستند؛
دسته ی اول، گروهی است مربوط به تجربیات خام‌دستانه از مطالعه‌ی تاریخ هنر، دسته‌ی دوم آثاری که جنبه تسلیم به زیبایی فرمال دارند و در خود تمام می‌شوند و دسته‌ی سوم ، آثار روایت گر او هستند که در رده‌ی خالص ترین و غنی ترین دستاوردهای هنری نقاش قرار می‌گیرند.
آثاری مملو از جسارت در رنگ و ترکیب‌بندی و روایت‌ها و نگاه اجتماعی او که درمیان این روایات تنیده‌شده است.
کیمیاگر در واقع، با نگاهی آزاد به تاریخ هنر، مدیوم نقاشی و فن و تکنیک آن می نگرد. آثاری که تصویر سازی خیال پردازانه آن بر امتداد سورا و الگوی مطالعاتی‌اش که به زعم خود متاثر از هیرونیموس بوشه، پیتر بروگل و نقاش خودآموخته‌ی انگلیسی خانم بریل کوک است. همچنین انگیزه و بستر شکل گیری آثار او عمق دنیای واقعی اطرافش به مثابه یک داروساز و یک شهروند است.
او تجربه‌ی آموخته، خاطرات، دانش آکادمیک و وقایع روزمره خود را در غالب نقاشی متجلی می‌کند.
نکته‌ی مهم در تبیین آثار اومطالعه و الهام است و به همین جهت است که او را نمی‌توان به طور کامل خودآموخته دانست، زیرا مطالعه‌ی نقاشانه وآموزش، حداقل در حوزه ی تکنیک در آثار او وجود دارند و البته شایان ذکر است که نقاشی‌های او ربطی به چهارچوب‌های کلاسیک و مدرن در فرم ومعنا ندارند. او به واسطه شغل خود و دانش شیمی که دارد، از شخصیت مواد بهره می‌برد و استفاده از آکریلیک را که سریع است و کمتر قابل کنترل کنار گذاشته و از رنگ و روغن بهره می‌برد و به همین طریق در آثار مشهود است که او لایه لایه مانند انجام یک عمل آئینی نقاشی‌های خود را خلق کرده‌است.
اثر«کمد» که کمد دفترکار اوست، تصویری غنی از داستانی چند وجهی با مناظر زیر آب، گیاهان متنوع سردسیر و گرمسیر از یک طرف و ردپای اسطوره و داستان از سویی دیگر است. این اثر، مجموعه‌ی کاملی از توانایی‌های تبدیل شوق و مناسبات درونی او به نقاشی است.
اما او در آثار کوچک‌تر دیگری نیز، که به همین سیاق نشان دهنده‌ی جهان خیالی او هستند، با تکرار همین رویه داستانی مصور از درون خود را به شیوه‌ای خیال‌پردازانه شکل داده‌است. حضور دلقک-شاه‌ها و دیو-انسان‌ها نیز کنایه‌ای است به زندگی نا به سامان انسان معاصر و بازتاب وقایع اجتماعی. نمود شاخص‌تر و کمتر شخصی شده این رویکرد را می‌توان در تابلوی خلبان و هواپیمای در حال سقوط دید. کیمیاگر در گروه دیگری از آثار که تابلوهایی هستند با تصویر صورت انسان به خصوص چشمهایش که به طورکامل فضای تصویر را پر کرده وبا شکست‌ها و درهم رفتن ها تجسمی از فضای درون «سر» ادمی را ایجاد نموده‌است، که باز در آن نیز شیطانک‌ها و انسان‌های ریز مزاحم در گوشه و کنار دیده می‌شوند.
کیمیاگر در مصاحبه‌ای رابطه خود با هنر را به مثابه تراپی برمی‌شمرد و این برون ریزی فشارهای روحی ناشی از جهان بیرون در تابلوهای او به وضوح دیده می‌شود. هنگامی که هنر در جایگاه درمان قرار می‌گیرد می‌تواند عمیق‌ترین رابطه را با کودک درون و حجم انبوه ادراکات ناخودآگاه برقرار سازد و مسیری برای بیرون آمدن و ترمیم شدن زخم‌های عمیق به وجود آورد.
در جهان ناموزون و در هم‌ریخته معاصر با حجم بالای اضطرابی که بر زیستن ما حکم‌روایی می‌کند و مکان‌های زندگی ما مانند شهرها، معنای امنیت و آسایش را از دست داده‌اند، هنر می‌تواند راهی باشد برای تسری و ارتباط، هنر می‌تواند بین انسان‌ها رابطه‌ای حسی برقرار کند که ناشی از اتصال بی‌واسطه به پایانه‌های حسی و قوه مدرکه است.
این رویکرد در آثار کیمیاگر موجب شده زیست یک انسان با انبوهی از ناگفته‌ها خود را به بیان برساند و آثارش نمونه مثبت و موثر شهروند-هنرمندی است که فضای زیسته خود را بازآفرینی می‌کند و ازین طریق قلیانات درونی خود را تسلی می‌بخشد و بار ناملایمات بیرونی را سبک می‌کند.