خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی

بخش پانزدهم| آشپزخانه و نمایشگاه‌های خانگی

هانس اولریش اوبریست | ترجمه‌ی کتایون یوسفی | انتشارات حرفه‌هنرمند

مجله هنرهای تجسمی آوام: تلخیص نیلوفر تقی‌پور

در بخش«کیچن»، «اوبریست»، از دغدغه‌های اولیه‌اش برای هنر می‌نویسد که چگونه در پی راهی برای ورود به هنر و همکاری با هنرمندان بود. او به رابطه‌ی میان هنر و اقتصاد و وجه مشترک آن‌ها اشاره می‌کند و از تخیل به‌کاررفته برای به‌وجودآمدن ایده و اندیشه‌ی خلق احتمالی، برای هرکدام مثال‌هایی می‌آورد.

او از اقتصاددانی به نام «اچ. سی. بینزوانگر» و تفکر او درباره‌ی مفهوم رشد نامحدود و تئوری رایج اقتصاد، توضیحاتی می‌دهد و می‌نویسد:

امروز در دنیایی سر می‌کنیم که یکی از بنیادی‌ترین مشکلات، نه کمبود مواد و کالاها، بلکه تولید بیش‌ازحد است؛ با این وجود رشد اقتصاد به این وابسته است که ما را نسبت به سال قبل بیشتر به تولید برانگیزد؛ بنابراین به قالب‌های فرهنگی‌ای محتاج شده‌ایم که در سروسامان‌بخشیدن به این زیاده‌روی‌ها، یاری‌مان کند؛ تغییری که به‌جای تولید اشیاء بر انتخاب از میان همان‌هایی که در حال حاضر موجود است، تأکید دارد.

اوبریست، این ایده‌ی اقتصادی را در کنار دو مثال از برگزاری نمایشگاه در محیط‌های خانگی از «هرالد زیمان» و «یان هوئت» مطرح ساخته و شرح می‌دهد که چگونه ایده‌ی نمایشگاه «آشپزخانه» به وجود آمد؛ رابطه‌ای که بین هنر و زندگی وجود داشت و او توانست آن را به کار گیرد. «بولتانسکی»، «فیشلی» و «وایس» نیز در شکل‌گیری و اجرای این ایده به او یاری رساندند و هم‌چنین همراه با هنرمندانی دیگر، ایده‌های خود را در این «آشپزخانه» ارائه دادند؛ به‌طوری که کاربری «آشپزخانه» را حفظ کرده بودند.

ایده‌ی دیگری که اوبریست در آن دوران در سر می‌پروراند، از خانه‌ی «سر جان سون» که پیش از مرگش به‌عنوان موزه ثبت شده بود، الهام گرفته بود؛ مکانی که برای اطمینان از حفاظت قطعات عتیقه، تابلوهای نقاشی و حتی پروژه‌های سون، با پارلمان برای قانون‌گذاری در این خصوص رایزنی‌هایی شده بود و سالانه 90 هزار نفر از آن بازدید می‌کردند و شهرتش مدیون دهان‌به‌دهان‌گشتن‌ها بود؛ نمایشگاهی بازیگوشانه مانند «سوپ جهانی» این‌بار در موزه‌ی سر جان سون، همراه با هنرمندانی که مجدداً در این نمایشگاه در کنار اوبریست بودند. به هر بازدیدکننده، بروشوری چندلا با پلان طبقات داده می‌شد تا آن‌ها آزادانه در اتاق‌ها حرکت کنند؛ و «سدریک پرایس» در آشپرخانه‌ی منزل سون سخنرانی‌ای با عنوان غذا و زمان برگزار کرد.

اوبریست معقتد است هردو نمایشگاه به شکل طبیعی رشد کرده بودند؛ و تأکید می‌کند نمایشگاه باید حیات خود را داشته باشد و پروبال گیرد؛ بیشتر شبیه مکالمه‌ی میان هنرگردان و هنرمند؛ نه چیدمانی از کارهایی با ایده‌ای ازپیش‌معلوم.

اید‌ه‌ی برگزاری نمایشگاه در خانه‌ـ‌موزه‌ها به مجموعه‌ای پیوسته تبدیل شد که تجربیاتی متفاوت و متنوع از همکاری با هنرمندان بسیاری برای اوبریست را به‌همراه داشت.

منبع:

https://waysofcurating.withgoogle.com/exhibition/the-kitchen-show

قسمت های قبل از خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی را اینجا دنبال کنید:

خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی | آشپزخانه و نمایشگاه‌های خانگی

خلاصه کتاب شیوه‌های هنرگردانی

بخش پانزدهم| آشپزخانه و نمایشگاه‌های خانگی

هانس اولریش اوبریست | ترجمه‌ی کتایون یوسفی | انتشارات حرفه‌هنرمند

مجله هنرهای تجسمی آوام: تلخیص نیلوفر تقی‌پور

نویسنده

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ