در اوایل سال 2012، به نظر می‌رسید زامبی فرمالیسم و جنون خسته‌کننده پیرامون آن، ساختار دنیای هنر را تغییر داده است. افسار قدرت زیبایی‌شناسی که برای چندین دهه در میان  منتقدان و کیوریتورها و سرمایه‌داران مختلف دست به دست می شد، حالا تنها به طبقه کلکسیونرهای جهانی تعلق یافته است. این جابجایی هیچ مصیبتی را به همراه نداشت. اما منتقد دیوید گیرز[1] در مقاله مهم خود «نئو -مدرن» دربارۀ [2] ماندگارترین اثرمخرب را برای زامبی فرمالیسم نوشت. او «ویژگی‌های باوقار […]...