کندال | نقدی بر نمایشگاه آثار صادق ادهم

گالری والی

مجله هنرهای تجسمی آوام: به قلم جاوید رمضانی

چاله

هنر در دوره‌ی پیش از رنسانس و نزد تمدن‌های شرقی، تعریفی متفاوت داشته و زیرساخت معنایی آن، با توجه به توانایی‌های فنی این قشر از جامعه، با صنعتگران جمعیتی همسان به حساب می‌آمده‌اند.

قدرت این هنرمندان برای تزئین و طراحی مقولات کاربردی، اعم از اشیاء یا ساختمان‌ها، آنان را در بطن ساخت و تولید نیازمندی‌های مردم قرار می‌داده است.

با روند تکوین تمدن و رشد تکنیک، ایده‌پردازی در جایگاه والاتری قرار می‌گیرد و هنرمندان که در رسانه‌های متفاوتی چون مجسمه‌سازی، نقاشی، طراحی معماری و طراحی صنعتی سفارشات خود را می‌گرفته‌اند، کم‌کم در پی ارائه‌ی تفکرات و ایده‌های خود بودند؛ این‌گونه بود که سفارش‌دهنده از چرخه‌ی هنر حذف شد و شیء هنری، از شیء کاربردی تفکیک گردید و شیء هنری کارکردی معنایاب و بهانه‌ای برای تفکر در مفاهیم متافیزیکی و علمی گردید.

این هفته، به دیدن نمایش هنرمندی رفتیم که در وادی هنر مجسمه‌سازی و نقاشی، دارای کارنامه‌ی قابل قبولی است.

نگارخانه‌ی «والی»، پذیرای آثار نقاشی صادق ادهم بود؛ و بیست‌و‌هشت اثر میکس‌مدیا بر روی کاغذ وی را، به معرض دید عموم قرار داده است.

صادق ادهم، متولد 1357 در مسجد‌سلیمان و دانش‌آموخته‌ی کارشناسی مجسمه‌سازی در دانشگاه تهران است، که از سال‌های دهه‌ی هشتاد تاکنون نمایشگاه‌های بسیاری در دو رشته‌ی مجسمه‌سازی و نقاشی ارائه داده است.

او که در نگارخانه‌های معتبری هم‌چون سیحون، هفت ثمر، برگ، آرت سنتر، آثار خود را به نمایش گذاشته، نزد هنر‌دوستان و خریداران هنر، به مجسمه‌های خود مشهور بوده و این آثار دارای طرفداران بسیاری است. در بازنگری به مفاهیم زیبایی‌شناسی مجسمه‌های ادهم، نکات مشخصی هم‌چون ارجای سرنمونی به عناصر شکلی باستانی ایرانی و استفاده از فلز با پتینه‌کاری‌های دقیق و خوش‌ساخت، گویشی گذشته‌محور و باستان‌گرا را می‌توان تشخیص داد؛ این دسته از آثار او دارای مخاطبانی مشخص و تثبیت‌شده‌اند؛ و این استقبال خود در عین بازتاب رفتار پیوسته و مداوم و وفادارانه‌ی هنرمند به مسیر خلاقانه‌، خود گواه پیچیده‌تر‌شدن ادامه‌ی مسیر او در مجسمه‌سازی گردیده؛ به این معنا که برای ارائه‌ی روند خلاقانه و هنری، شرایط سختی در پیش رو دارد؛ هرگونه تغییر یا تحول در اشکال و نحوه‌ی ساخت مجسمه‌هایش، می‌تواند به ریزش مخاطبان وی بیانجامد. این مقوله از آن‌جا به ذهن متبادر می‌گردد که در آثار نقاشی ادهم، ما با هنرمند متفاوتی مواجه می‌گردیم که بیشتر به اکنونیت هنر متعهد است و به مهم‌ترین اصل هنرهای زیبا، یعنی آزادی در گویش و رهایی از مقیدات گذشته توجه دارد؛ به‌واقع هنرمند دو راه برای مسیر هنری خود برگزیده: مسیر مجسمه‌سازی که به لحاظ بازار هنر، تثبیت‌شده و دارای لحن مناسب مجموعه‌داران است؛ و دیگری که در رسانه‌ی نقاشی تداوم بخشیده و آثاری با الحان جدید خلق نموده؛ البته باید اذعان نمود که شرایط سخت هنرمندان در اقتصاد پر تب و تاب کنونی منتج به این رفتار می‌گردد که هنرمند خود سفارش‌دهنده‌ی آثارش می‌شود و از هیجان امر نو چشم‌پوشی می‌کند.

کارنامه‌ی اکنون نقاشی‌های ادهم، تحت‌عنوان «کندال» شکل گرفته؛ فرهنگ معین «کندال» را چاله‌ معنی نموده و این ارجاع بینامتنی است به نگرش نقاش در مورد اکنون جهان؛ در‌عین‌حال در بسیاری از آثار، ما با چاله‌ای مواجهیم که موقعیت‌های شیئی و مکانی بر بالای این چاله‌ها به‌طور معلق قرار گرفته‌اند؛ اما می‌توان تعبیر دیگری به این دوگانه افزود؛ به‌نوعی این دلنگان‌ماندن اشاره‌ای به ناخودآگاه هنرمند دارد که چگونه روند طبیعی هنر خود را دنبال کند و پارادوکس هنر تأیید‌شده و هنر باطراوت را به یاد می‌آورد؛ اگرچه این تعبیر شاید از نگاه هنرمند مکشوف نباشد.

نمایش در قاب‌هایی یکدست به لحاظ اندازه و بدون هیجان بصری دیده می‌شود و مخاطب در صف طولانی قاب‌ها با افسردگی همان چاله‌ها مواجه است. نقاشی‌های ادهم، با طراحی رها و سیال به‌ همراه رنگ‌های شفاف و دلنواز، بیننده را جذب می‌کند؛ نوعی فراواقع‌گرایی در آثار دیده می‌شود که ریشه در تاریخ هنر اوایل قرن بیستم دارد.

ادهم با دانش آکادمیک خود، به‌خوبی این نظام تصویری را به کار گرفته تا تجربه‌ی زیبایی‌شناسانه‌ی مخاطب را منعقد کند و مفاهیم مورد نظر هنرمند را منتقل نماید.

از منظر نگارنده، صادق ادهم هنرمندی حرفه‌ای است، که در آستانه‌ی انتخاب کمی و کیفی مسیر هنری خود قرار دارد.

نقد نمایشگاه‌های دیگر به قلم جاوید رمضانی را اینجا بخوانید:

کندال | نقدی بر نمایشگاه آثار صادق ادهم

کندال | نقدی بر نمایشگاه آثار صادق ادهم

گالری والی

مجله هنرهای تجسمی آوام: به قلم جاوید رمضانی

نویسنده

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ