در دهه دوم قرن بیستم مارسل دوشان حاضر آماده‌هایش را نمایش داد. در این آثار کل یا بخشی از اثر از اقلامِ پیش‌ساخته بود. قفسه شیشه‌های مشروب، پاروی برف‌روبی، شانه و مشهورتر از همه کاسه توالت چینی. نیم‌قرن بعد، اندی وارهول کارتون‌های صابون بریلو و سوپ گوجه کمپل را بازتولید کرد و روی لیختنشتاین نقاشی‌های عظیم‌الجثه‌ای را از روی تصاویر کمیک استریپ و راهنمای تلفن بازآفرید......
چهره‌نگاری از دیرباز تا روزگار ما همیشه در تاریخ هنر و ادبیات وجود داشته و یکی از مهم‌ترین گرایش های هنری بوده است.سنت چهره‌نگاری همواره با شرایط زمانی‌‌ و وضعیت اجتماعی‌، فرهنگی‌، اعتقادی و اقتصادی و نیز نیاز انسان به دیده شدن و ماندگاری‌ ، پیوندی ناگسستنی داشته ؛ چه در دورانی همچون دوران باستان که در انحصار پادشاهان و اشراف بوده ، چه آن زمانی که در دوران رنسانس خود انسان کانون توجه قرار گرفته و یا آن زمان که با پیدایش عکاسی در دسترس عموم مردم قرار گرفته است.
اگر اعتبار هنر و جعل صرفاً موضوعاتی سطحی در عرصه فرهنگ باشند، پس این خطای فاحش بودن جعل از کجا می آید؟ پاسخ ساده‌­اش این است که جعل با فریبکاری همراه است. اکثراً خود جاعل فریب­مان می­‌دهد و کارش را به جای اثر شخصی دیگر قالب می­‌کند.
در این پرونده با عنوان « جعل و از آن‌خودسازی در هنر» در چندین بخش با طبقه‌بندی موضوعی به مبحث جعل، از آن خود سازی و کپی آثار هنری پرداخته خواهد شد: مبحث اول:« جعل و هنر از آن‌خود سازی» در سه بخش مبحث دوم: «ازآن خودسازی و مولف بودن در هنر معاصر» در چهار بخش مبحث سوم: هنر کپی«نظری بر از آن خودسازی و کپی رایت: توجه به هنرمندانی که خود کپی را موضوع شان کرده اند» در سه بخش مبحث چهارم: از آن خودسازی و تغییر شکل: مسایل حقوقی جعل و از آن‌­خودسازی در هنر